İlk yalancının ilk yalanı, toprağa düştüğü andan itibaren, yatsıdan sonra yanan mum ona bebek gibi bakacaktı. Yalanın tohumu büyüyecek ve çiçek açacaktı. Çiçeği görenler, ona "Lotus" adını verecekti. Lotusun ardından gelen kendi kaderini, 14'ün lane...
Hayatınız boyunca hep sevgiyle kalın, saygıyla kalın, aşkla kalın ve de kitabımı okumaya devam ederek kalın.
Keyifli okumalar dilerim.
(🎭)
Bölüm Sözü
Kırılmış kalplerin sahipleri kırmak için ant içmiş kişilerdi. Onlardan birini görmek için aynaya bakman yeterli...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
H. G.
(🎭)
**ŞU ANDAN İTİBAREN OKUYACAĞINIZ BÖLÜMLER, KİTABIN SON BÖLÜMLERİ OLMAKLA BERABER TAMAMI ''Külden Elbisem-Ateşin Külü'' EVRENİNE AİTTİR.***
Zar zor nefes almıştım. Nefes almak çok zordu. Dibin dibini görmüştük. 24 yaşımdayken görmediğim şey kalmamış gibiydi. İçimiz yanıyordu. Benim de onun da içi yanıyordu. Hera ve Hera'nın çocukluğu. Ben, sen, biz gibiydi. Duvar dibine çökmüştüm. Buz gibi beton zemine oturmak iyi geliyordu. O kadar çok şey kötü giderken bir bu iyi geliyordu.
Ağlayanlar, kriz geçirenler, kendini suçlayanlar, acı çekenler ve ameliyatta olanlar olarak birkaç parçaya ayrılıyorduk. Birkaç parçamız ayrılıyordu. Bugün burada biz parçalanıyorduk. Yanılmıştım. Meğer birimiz hepimiz, hepimiz birimiz içinmiş. Meğer birimizden birine bir şey olursa kendimizden geçermişiz.
İnsanı insan yapan insan gibi olmasıdır. Sevmeyi sevgi yapan candan öte olmasıdır. Acıyı acı yapan sevdiğine bir şey olmasıdır. Sevdiğimize bir şey olmuştu. Sonra olanlar bize olmuştu.
Sigaraya başlamak lazımdı. Benim hayatımda artık sigaraya ihtiyaç vardı. Ya zevkine ya derdine içilirdi sigara. Zevkine içmeye karşıydım. Derdime içmeye razıydım. Bir şeyler yanıyordu ancak yanan sigara olmuyordu. Artık yananların ateşine sigara tutmak gerekiyordu. Ruhlarını içimize çekerdik, duman çeker gibi. Ruhlarını özgür bırakırdık, dumanı bıraktığımız gibi. Sahi ya gerçekten de bıraktığımız gibi mi?
Evren hâlâ derin uykusundaydı. Her uyandığında aklına gelenler yüzünden bütün hastaneyi birbirine katıyordu. Elena, kocasını en son tekrar uyutuklarını görünce eve gitmişti. Lara, onun görümceden ziyâde arkadaşı, kardeşiydi. Kocasına ayrı arkadaşına ayrı canı yanıyordu. Yine de o bir anneydi. Evde onun tarafından emzirilmeyi bekleyen küçük oğlu vardı. Ondan güç almak için hastaneden ayrılmıştı.
Elena'nın çocuğu vardı. Benim ise çocuklarım vardı. İki sarışın çocuğum. Ağlamaktan içleri çıkmıştı ikisinin de. Göz atları kıpkırmızı olmuştu. Başımda dikiliyorlardı. Eh, bugün annelik yapsam iyi olacaktı. Sadece bugünlük kendimden ve onlarla arama koyduğum mesafeden ödün verebilirdim. İçeride canıyla uğraşan adamın hatrına bunu yapacaktım. O bana, "kardeşlerim sana emanet." demişti. O iyileşene kadar emanetlerine sahip çıkacaktım.
