İlk yalancının ilk yalanı, toprağa düştüğü andan itibaren, yatsıdan sonra yanan mum ona bebek gibi bakacaktı. Yalanın tohumu büyüyecek ve çiçek açacaktı. Çiçeği görenler, ona "Lotus" adını verecekti. Lotusun ardından gelen kendi kaderini, 14'ün lane...
Hayatınız boyunca hep sevgiyle kalın, saygıyla kalın, aşkla kalın ve de kitabımı okumaya devam ederek kalın.
Keyifli okumalar dilerim.
(🎭)
BÖLÜM SÖZÜ
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kalbim, ruhum ve o güzeler güzeli aklım. İzinizdeyim. İzinimdesiniz.
H. G.
(🎭)
01/05/2025 İLAHİ BAKIŞ AÇISI
Genç adamın öfkesi aldığı her nefesten belli oluyordu. Yaşamak için değil, sakinleşmek için derin derin nefes alıyor, yine aynı öfkeyle geri veriyordu. Sakinliğini hiç bozmamıştı. Ona bunu kimse yaptıramamıştı. Lakin şimdi karşısında o vardı. Ve o ölmeyi sonuna kadar hak ediyordu.
Herkes gergindi. Herkes öfkeliydi. Herkes sinirliydi. Ancak içeride bulunan altı adam vardı ki onların bir tarafları buruktu. Merak ediyorlardı onu. Çok merak ediyorlardı. Koskoca iki yıl geçmişti. Yıllar uzun olurdu. Uzun geçerlerdi. Göz açıp kapayıncaya kadar biter sözü safi yalandı. Onlar gözlerini defalarca kez açmış, her yerde onu aramış, bulamamışlardı. Bulamadıkları her seferinde gözleri öfke ile kapanmış, çok geçmeden yine onun için açılmıştı.
Adam ve arkadaşları geçip giden bu zaman içinde canı gönülden yaşıyordu o duyguyu.
Vicdan azabını...
Değer miydi? Yaptıkları her şey için değer miydi? Tartışılırdı. Planlar istenildiği gibi gitmemişti. Her şey birbirine girmişti. Alt üst olmuşlardı. Koruyamamışlardı. Adam kabul etmişti tüm bunları. Onu bile isteye ateşe attığını kabulleneli çok uzun zaman olmuştu. Lakin kendine verdiği bir söz vardı. Koruyacaktı... Bile isteye içine attığı o ateşten onu koruyacaktı. Gerekirse önüne kalkan olacaktı. Hiçbir şekilde etrafını saran ateşi söndüremeyecekti. Bunun için yapacak bir şey yoktu. O daha çok, kadının içine düştüğü ateşi hissetmemesini sağlayacaktı.
Verdiği söz bundan ibaretti. Ölene, ölmüş olsa bile verdiği sözü tutacaktı.
Becerememişti. Yapamamıştı. Adam hayatında ilk kez yenilmişti. Bile isteye ateşe attığını unutmak istemişti. Kaybetmiş olmak ve onu kaybetmiş olmak arasında dağlar kadar fark vardı. Adam o gün orada iki farklı kaybedişi aynı anda yaşamıştı.
Utanmazın, yüzsüzün tekiydi adam. İnsanda, insan olanda azıcık yüz olsa ona yaşatıklarından sonra kalbinde yer edinen o hissiyatı, bütün benliğinde yaşamazdı...
Özlemezdi...Özleyemezdi...
Bu onun haddine bile değildi. O da bunun gayet farkındaydı. Ancak yüzsüzdü. Acıtacak, kanatacak, kıracak, öldürecek bir adam olduğu için değildi onun yüzsüzlüğü. Acıttığı, kanattığı, kırdığı, öldürdüğü hâlde, özlediği içindi. Evet, tam olarak bunun içindi.
