KÜLDEN ELBİSEM

FİNAL-PART 1

🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭

Helikopter havalandığında kadın derin nefes aldı; içine şimdilik huzur dolmuş olsa da, kucağında ağlayan bebeğin sustuğunu fark ettiğinde korkuyla açtığı gözlerini bebeğe dikti. Bebeğin şaşkın şaşkın etrafını izlediğini gördüğünde tekrar rahatladı. Uçuyor olma hissiyatı, ağlayan bebeği susturmaya yetti. Kadın, bebeğin yüzü gibi huyunun da annesine çektiğine şahitlik etti. Annesi, korku hissetse bile aksiyonu hissettiği an, anın tadını çıkaran biriydi.

Gözlerini sıkı sıkıya kapattı. Az önce yaşadığı anı tekrar tekrar kafasında yaşadı. Korku, endişe, üzüntü, acı… Kadın birçok duyguyu aynı anda yaşadı. Birçok duygu aynı anda tamamlandı. Gözlerinin önünde vurulup yere düşen zavallı çocuğun sureti belirdiğinde kapattığı gözlerini öfkeyle geri açtı. Yanında oturan bir adamı vardı, hemen önünde oturan üç adam vardı. Bu üç adamdan biri, gencecik bir çocuğun belki de hayatını ondan alan adamdı. Kadın, kimsenin ölmesini istemiyordu. Hiç kimsenin zarar görmesini istemiyordu.

Bebeği onlardan almış olması bile formaliteydi. Kadın, bebeğin kılına zarar gelmemesi için gerekirse canını ortaya koymaya razıydı. Sadece onun yavrusu ölümle tehdit ediliyordu ve onu bununla tehdit eden kişi, kızının babası da olsa acımadan kendi öz kızına kıyabilecek kadar cani biriydi. Onu bebeği kaçırıp kendisine getirmesiyle tehdit etmişti. Kamer bölgesine sadece Kamer'lerin izni olan kişiler girebilirdi. Kadın, bu yüzden buraya bebeği kaçırması gereken kişi olarak gönderildi. Eğer bunu yapmayı reddederse ya da beceremezse, kendi kızı Almina öldürülecekti.

Kendi kızı ölmesin diye bir başkasının kızını, hele ki abisinin biricik kızının, biricik olan kızını ölüme atacak değildi. Ona zarar gelmesine asla izin vermeyecekti. Bu uğurda kimsenin zarar görmemesi için elinden geleni yapmayı planladı. Fakat planları ters tepti; daha şimdiden bir can gitti diye geçirdi içinden.

Bebeği kendine doğru çevirip onun keyifli hâlini izlemek istedi. Üstelik bu hareketi yapmasının bir diğer sebebi, bebeği travmatik olabilecek her türlü sahneden uzak tutmak istemesiydi. Onu kendine doğru çevirdiğinde, Atlantis bebeğin çoktan uyuduğunu görünce tüm yorgunluğuna rağmen gülümsedi. Zaten uykusunu tam alamamış olmalıydı diye söylendi içinden; bir de üstüne fazlasıyla ağladığı için bedeni yorgun düşmüş olmalıydı. Gökyüzü, yeryüzünden daha soğuktu; bebeği sıcak yatağından öylece çıkardığı için pişmanlık duydu.

Poyraz'ın vurulmasına sebebiyet veren adamına montunu çıkarmasını söyledi. Adam, kadının lafını ikiletmeden hemen yerinden doğruldu ve montunu çıkardı. Adamdan aldığı montu, küçük bebeğin üzerine örterek onu soğuktan bir nebze olsa korumaya çalıştı. Nerede olduklarını görmek için bakışları dışarı kaydığında, henüz daha orman olan bölgeyi geçmediklerini, ağaçların sıklığını görünce anladı. Yan tarafında oturan adamına doğru döndü. Kadının kendisine baktığını hisseden adam, efendisinin bakışları sebebiyle olduğu yerde dikleşti. Montunu vermesi vesilesiyle ayağa kalkan  ve de henüz yerine oturmayan adamı işaret ederek "aşağıya atın şu köpeği" dedi. Adamlar, kadının lafını tek bir saniye düşünmeyerek hatta tek bir kelime itiraz etmeyerek aynı anda ayağa kalktılar.

"Kimse ölmeyecek ve kimse kimseyi öldürmeyecek" emrini defalarca vermiş olmasına rağmen, o adam silahına davranıp, gencecik bir çocuğu belki de hayattan kopardı diyerek kendine telkin vermişti ki kararından vazgeçmesindi. Kadın, emre itaatsizliğe asla gelemezdi. Hele ki onun yüzünden kaynaklanan itaatsizlik sebebiyle yitip giden bir canın varlığına gelemez değil, katlanamazdı.

Ölüm emri an itibarıyla verilen adam, korkudan titremeye başlasa da, diğer adamlar çoktan onu kollarından tuttular. Adam, yalvarmaya, hatta ağlamaya başladı. Zerre acımadı kadın; Kızı yerine koyduğu Afra'nın ağlayan yüz ifadesini görmüş olmak ona yetti de arttı. Kafasını, adamın olduğu tarafa çevirmedi bile. Zaten çok sürmedi; bir dakika içerisinde geriye kalan 3 kişi, ekip arkadaşlarını gökyüzünden yeryüzüne doğru ölüme fırlattı.