İlk yalancının ilk yalanı, toprağa düştüğü andan itibaren, yatsıdan sonra yanan mum ona bebek gibi bakacaktı. Yalanın tohumu büyüyecek ve çiçek açacaktı. Çiçeği görenler, ona "Lotus" adını verecekti. Lotusun ardından gelen kendi kaderini, 14'ün lane...
Hayatınız boyunca hep sevgiyle kalın, saygıyla kalın, aşkla kalın ve de kitabımı okumaya devam ederek kalın.
Keyifli okumalar dilerim.
(🎭)
Bölüm Sözü
Gel, gönül meyhaneme iç sevda içkisini, Bak gözlerime, parlasın gözlerinin yeşili. Pusulu gönlümün ağrıyan her bir yerinin vebali, Alay ettin ya, kalmasın üstünde can sevgili.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
H. G.
(🎭)
Ortalama olarak, Irak'ın Erbil şehrinden İtalya havaalanına ulaşmamız dört saate tekabül ediyordu. En azından Arem'e "ne zaman bitecek bu yol," diye çemkirdiğimde böyle söylemişti. En son uyuduğumu hatırlıyorum. Yine de uykumu yeteri kadar iyi alamamıştım.
Güvende hissetmediğim yerde uyuyamazdım. Bu tuhaftı. Çünkü Arem varsa güven vardı benim için. En azından onu gördüğüm ilk günden beri bu böyleydi. Ama bu kez güven yoktu, Arem'in yanında olsam dahi.
Durumumun veliaht ile bir alakası olduğunu sanmıyordum. Duyduğum güvensizlik, onu şahsiyetine yönelik değildi. Daha çok varış noktasından korkuyordum ve bu korku güvensizliğe neden oluyordu.
"Ya," diyordum kendi kendime. "Ya öz babamı karşımda görürsem ve iyi oynayamazsam. Ya anlarlarsa. Peki ya babamın dirisine değil de ölüsüne yetişirsem. O zaman içim dışıma çıkana dek ağladığımda veliahtların beni teselli edeceğini hiç sanmıyordum.
Aksine, babamın gittiği diyara yolculuk vaktim gelmiş demek olurdu, onlar için. Beni yolcularken saygıda kusur etmeyeceklerine adım kadar emindim.
İki uçak şeklinde gidiyorduk İtalya'ya. Benim içinde bulunduğum, son derece zengin işi olan uçak, veliahtların şahsına ait olmaktan ötürü onları taşıyordu. Bir de yarım saat ara ile peşimizden yola çıkan Kalkan Timini taşıyan TC şahsına ait uçak vardı. Yani, kaçırılan on askeri kurtarmaya yedi veliaht, yedi özel tim askeri ve bir adet, kim olduğunu kendisinin bile bilmediği ben gidiyorduk. Ne diyelim, bu ekibin karşısına çıkana Allah rahmet eylesindi. Ya da eylemesindi. Rahmeti hak etmiyordu o soysuzlar.
"Sence de öyle değil mi Hera?" Taze damat Evren'in, sağ çaprazımdan bana doğru yönelttiği soru ile önce kendime gelmiş, biraz mal mal etrafa bakmış, sonrasında ise cevap vermiştim.
"Kesinlikle, sonuna kadar katılıyorum." Gülümseyip onaylamıştım onu.
"Neye katıldığından haberin yok değil mi?" Gülümseyerek kafa sallamıştım.
