İlk yalancının ilk yalanı, toprağa düştüğü andan itibaren, yatsıdan sonra yanan mum ona bebek gibi bakacaktı. Yalanın tohumu büyüyecek ve çiçek açacaktı. Çiçeği görenler, ona "Lotus" adını verecekti. Lotusun ardından gelen kendi kaderini, 14'ün lane...
Hayatınız boyunca hep sevgiyle kalın, saygıyla kalın, aşkla kalın ve de kitabımı okumaya devam ederek kalın. Bölümü yıldızlamayı, bol bol yorum yapıp beni sevindirmeyi unutmayın.
Keyifli okumalar dilerim.
(🎭)
Bölüm Sözü
Oyuncular ve oyun kurucular. Oyunu yönetenler ve oyunu oynayanlar.Öyleyse zafer sadece oyunbazlarınhakkıydı. Oyunbazlar oynamaya başladığında, savaş kaçınılmaz olandı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
H. G.
(🎭)
Zamanı geldiğinde her öfkeden bir kıvılcım çıkacaktı. Her kıvılcım bir ormanı yakacaktı. Aldığın nefes kadar içine çektiğin dert ormanı yanacaktı. Mutlu ve huzurlu olduğun her anın ormanı yanacaktı. Aşk ormanı yanacaktı. Aile ormanı yanacaktı. Aile ormanı, kesinlikle yanacaktı.
Kimileri zamanın önüne sunduklarını ölümün tersiyle itebilirdi hayatının içinden. Ölümün tersi hayat demek ise hayatın tersi ölüm demek değildi, öldürülmekti. Şayet hayatın tersi olarak bilinen yaşamdı. Hayatı olanlar ve yaşamış olanlar olarak ikiye ayrılırdı bütün insanlık. Hayatı olanlar çok dert sahipleriydi. İşte bu yüzden hayatın tersi yaşam demekti. Hayatını yaşayamayan herkes, tersliğin içinde ters düz olmaktan düğüm düğüm olmuştu. Bugüne değin yaşamayan her canlı ruhunu yitirmişti. Ruhu katledilenlerin intikam zamanı gelmişti.
Bazı şeyler ders çıkarınca güzeldi ilkesi bu intikam ve öfke ateşinden doğmuştu. Amaçları hayat ve yaşam ormanlarını kül edip, tersliği düzlüğe çıkarmaktı. Bazı dersler sadece güzeldi. Aralarındaki fark, aklını kullananlara değil, aklını oynatanlara hitap etmekteydi. Oyun kurucular ve de oyuncular karşı karşıya geldiğinde savaş kaçınılmaz olacaktı. Her savaş her şey demek gibiydi. Bazı şeylerden ders çıkarmak güzel ise her şey demek, dersin kendisi demekti. Olmuş yahut olabilecek olan her şeyden ders çıkarmamak mümkün değildi. Çıkarmış olunan ders, sahibini olduğu yere sertçe düşürebilirdi. Pekala mümkün olanlardan biri de bundan ibaretti. Düştükçe kalkmasını bilmeliydi insan. En iyi olduğum konu düşünce kalkmak değil, düştüğüm çukura benimle beraber birini daha kolundan tutup çekmektir diyebilmeliydi. Onun üstüne basıp, onu oraya gömüp ayağı kalkmalıydı.
Bu kez düştüğüm gibi kalkacaktım. Çünkü bu kez düşmanıma, benimle beraber düştüğü yeri mezar yapacaktım.
Büyük bahçemizin içinde yer alan kamelya kısmında oturmuş, düşüncelerim arasında kafayı sıyıracak hâle gelmiştim. Atlantis ve Arem bahçenin orta yerine, kızımız için yaptırılmış olan gösterişli ve full israf olan park alanında kumdan kale yapmakla meşguldü. Daha doğrusu Arem, her kale yaptığında nerdeyse bir yaşında olmak üzere olan kızım, oyun bozan olduğu için kaleyi bozup duruyordu. Arem buna her seferinde gülüp, büyük sabırla tekrar baştan başlıyordu.
