İlk yalancının ilk yalanı, toprağa düştüğü andan itibaren, yatsıdan sonra yanan mum ona bebek gibi bakacaktı. Yalanın tohumu büyüyecek ve çiçek açacaktı. Çiçeği görenler, ona "Lotus" adını verecekti. Lotusun ardından gelen kendi kaderini, 14'ün lane...
Hayatınız boyunca hep sevgiyle kalın, saygıyla kalın, aşkla kalın ve de kitabımı okumaya devam ederek kalın.
Keyifli okumalar dilerim.
(🎭)
Bölüm Sözü
Yaran eksilmesin. Yaran serinlesin. Kardeşim, o yaran artık serinlesin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
H. G.
(🎭)
Derler ki, komadaki insanlar yarı uyku halinde, yarı rüya halindeyken geçmişlerine ait yaşadıkları anıları tekrar tekrar rüyalarında görerek en başından yeniden yaşarlar.
Bu bölüm, komadaki bir veliahtın geçmişine aittir.
08/02/2014
Zihnimin içindekilere ben bile yabancıyım. Sancılı anılar ve kirli bir geçmiş. Her ikisinin de var oluşu geçmişi yadırgamama ve de çabucak büyümüş olmama neden oldu. Yara kabuk tutmuyordu. Geçmişin küllü izleri yarama dokunuyordu. Kanayan yaralarımı saymaktan yorulan zihnim, yaramdan düşen kan damlalarını üşenmeden sayıyordu.
Kanım yerde kalmıştı ve bu kan sahibinin umrunda olmayacak kadar çoktu.
Çocuk olmayı bilmedim ve bilmedik. Çocuk nasıl olunur habersizdim. Ruhumda prangalar vardı. Çözmek istedikçe daha fazla sardılar etrafımı. Ben beni yitirdim. Ben bana öksüz kaldım. Yabancıyım her şeye. En çokta içimde yer edinen öfkeye. Oysa öfke yuva demek. Öfke benim için kuşun kanadı, balığın suyu ve de Adem'in Hava'sı kadar önemli.
Öfkesi bitenin hikayesi bitiyordu. Öyleyse ben yaşıyordum. Öfkem hâlâ çatısıyla başımda yuvam olarak kalmaya devam ediyordu.
Yuvam damarlarımda akan kandan bile daha yoğun. Beni yaşamaya mecbur kılan tek şey kuvvetli öfkemdi. Acizdim ona karşı. Yenilmiştim ona karşı. Öfkem var diye yaşadıkça, öfkem var diye ölmüştüm.
Kimeydi bu öfkem? Ne içindi bunca öfke? Anlamış değildim. Yakasım vardı yedi cihanı da sevesim yoktu artık.
Aile nedir bilmeden büyür geçer sandığım yıllarım kardeşlerim ile gelip geçmişti. Onlar bana ve ben onlara aile olmuştuk. Her biri benimle aynıydı. Bizler ne olduğu bilinmeyen, bir avuç çocuktuk.
Bizler veliahtlardık. Bir avuç kimsesiz.
Çalış, çalış ve de daha çok çalış. Nefes almaya vaktin kalmasın. Günde sadece dört saat uyuyabilirsin. Günün geriye kalan 20 saatini çalışarak geçireceksin. Öyle ki çoğu zaman yemek yerken bile eğitim alacaksın. Oyun falan yok! Sen yaşıtlarının oyun oynadığı yaşlarda üniversite profösörlerinin verdiği ödevleri eksiksiz yapacaksın. Düşünce dizi kanadı diye ağlayanlara selam olsun. Biz, çoğu kez aldığımız dövüş eğitimlerinden üçten az kemiğimiz kırıldı diye o gün kendimizi şanslı sayardık.
