The Rain in Summer (Summer Series #1)

29

I never hoped and expected that there would be a day we are going to meet again. I accepted the fact that our story already ended. I already know that we are not meant for each other.

Look where we both are now. Nandito kami sa lugar kung nasaan ang kapatid ko. Nandito kami sa sementeryo kung saan inilibing ang kapatid ko. At nung mga araw na 'yon, wala na rin siya sa tabi ko para damayan ako. Bakit? Bakit kailangan pa namin magkita ulit?

He's close to me again. I never knew that I would be close to him again... He left without saying goodbye. Nasaktan ako kahit ayokong aminin na masakit talaga. We ended everything without a proper break up.

With all the strength I have, I stood up to walk away. I can't face him.

"Keni... Wait."

"Bitawan mo 'ko," mariin kong sabi at pilit na hinihila ang braso ko na patuloy niyang hinahawakan para pigilan ako sa paglalakad.

"Let's talk, please..." Hinila ko ang kamay ko at umiiyak na tumingin sa kanya.

"Wala naman tayong dapat pag-usapan, Kien. You want to visit Misha? Go! Ayun si Misha, oh. Puntahan mo. Hindi kita pipigilan sa gusto mong gawin. Just please... Don't talk to me. I-I... I can't talk to you, Kien. Ayoko..."

"Wait, Keni..."

"Tangina, bitawan mo ako! Ang tagal na, Kien! Bakit ngayon ka lang bumalik, ha?! Bakit?! Dalawang taon na! Ang tagal na, Kien! Sana hindi na lang ulit kita nakita!"

"Keni..."

Pinunasan ko ang mga luha ko ngunit napaatras ako nang kasabay ng paglabo ng mata ko ang biglang pagpasok sa utak ko ang nangyari muli nung gabing 'yon. Napaluhod ako at napahawak sa dibdib ko. I heard Kien calling me, but I can't open my mouth to answer. I tried to push him, but I can't even feel my own hands. It was like... I am being pulled to the past... again.

"M-Misha..."

Tears continues to fall. It is unstoppable. The pain is unstoppable. Ang tanging nakikita ko na lang ay ang nakahandusay na katawan ng kapatid ko habang nakahiga rin ako dahil sa pagkakatama ko sa motor. I can see blood... Para akong nasa oras na 'yon ulit.

Akala ko okay na ako.

"Keni, fuck... I'm sorry. I'm really sorry, Keni... Fuck... Please, please... Calm down..."

"Ah!" Malakas ang pag sigaw ko dahil sa sakit na nararamdaman ko. "Bakit mo pa kasi kailangan magpakita sa'kin, Kien?! Bumabalik lang lahat sa'kin!"

I tried to stand up. Ngunit nang ako ay makatayo, natumba rin ako agad dahil sa panlalambot ng tuhod ko. Kahit ano ang gawin kong hinga para pakalmahin ang sarili ko, patuloy lang nagpapakita sa'kin ang mga nangyari dati. Simula kay Mama, simula nung makilala ko si Kien, simula nung iniwan kami ni Papa, at simula nung nawala si Misha at Kien sa buhay ko.

"T-Tama na... Please..." I begged.

I felt someone's arm around me. Someone is hugging me tightly... And I know that he's not just someone, but the person who could give me comfort. He's back. His smell, his hug, his sweet voice, and his presence... It's all back again.

"K-Kien..."

"Hmm? I'm here. Keni, I'm here now."

-

"A-Alam mo address ko?" Nagtataka kong tanong nang ihatid ako ni Kien sa condo namin ni Zyriel. "H-How?"

Ngumiti lang si Kien at bumaba bago ako pinag buksan. Mahigpit akong napahawak sa jacket niyang naka pulupot sa'kin. Baka may makakita sa amin dito.