The Rain in Summer (Summer Series #1)

31

OMG! TRIS already has 438 readers! I'm so happy! Nakakaiyak huhu. Thank you so much! I'll do my best to improve!

Enjoy Reading! Not sure sa mga next updates since malapit na ulit exam namin and birthday ko pa talaga 'yon. Mwa!

<3

"I've been afraid of rain since that night, Keni..."

"B-Bakit?"

"I was blaming myself... I kept remembering how much you suffered. I wasn't there for you, Keni. I wasn't beside you."

Tumingin lang ako sa mga kamay ko na nakapatong sa hita ko habang nakikinig kay Kien. Ramdam na ramdam kong nasasaktan siya habang nagsasalita.

I even notice his hands shaking while we are inside his car, waiting for the rain to stop.

"I actually saw what happened. Malapit ako sa inyo no'n... I was about to call you. Nagulat na lang ako na may tumulak sayo. Nakita ko na lang na parehas kayong... nakahiga sa kalsada."

"B-Bakit hindi ka lumapit? Bakit hindi ka nagpakita sa'kin?"

"Nung sinugod ka sa hospital, nandoon ako para hintayin ka magising. I was the first one to know that Misha's dead... I wanted to be there for you. I really do. Alam kong sobrang hindi mo kakayanin malaman ang nangyari sa kanya. The same night, my father called and told me to not miss my flight. Sinabi niya sa'kin na sa oras na hindi ko puntahan ang flight ko... Gagawin nila ni Mom ang lahat para lang mas lalong masira ang buhay mo."

Sinabi na nga sa'kin ni Kade kung bakit pumayag si Kien na umalis. Pero iba pa rin sa pakiramdam na naririnig ko mula sa kanya mismo ang mga salitang 'yan. Kahit ako, nasasaktan. Parang nandoon pa rin kaming dalawa sa oras na 'yon.

"I continued my dreams because of you." He smiled. "Ikaw ang dahilan kung bakit ko pa rin ipinagpatuloy ang pangarap ko. Pumunta ako sa ibang bansa, hindi para magpakontrol sa kanila kundi... Sabihin sa kanila na kahit hindi nila ako suportahan, gagawin ko pa rin ang gusto ko. Hindi lang ako nakabalik agad sayo dahil wala akong lakas ng loob... You even broke up with me. Alam kong kinausap ka ni Ate, pero doon ko na-realize na sobrang nasaktan din kita. I left you, Nisha. Umalis ako kung kailan mo pinaka kailangan ng isang tao na mananatili sa tabi mo. I was not there for you..."

Napalunok ako at tumingin sa labas. Hindi ko gustong makita ni Kien na namumuo na ang mga luha sa mata ko.

"Nung gabi na 'yon, sana hindi na lang kita iniwan... Sana hindi ako pumayag na bukas na tayo mag-usap. Dahil kung gano'n, siguro nalaman ko na agad na kailangan mo ako nung gabi na 'yon... You won't hesitate to call me immediately. If I came early, nothing happened to Misha and you. I was so afraid to lose you..." He chuckled. "I even hated myself for thanking Misha because she saved you. If it wasn't for her, you are not here anymore, Keni... But at the same time, it really hurts to lose her, too. I know how much you love her. Will also does. All of us loves her."

I can't be thankful that I'm alive. I was never glad that I was saved. Palagi ko nga naiisip o sinasabing sana ako na lang ang nawala. Sana ako na lang ang nasa posisyon niya. I really want her to grow up and enjoy her life, but she didn't have the chance. Bakit ako pa ang nagkaroon ng chance na ituloy? Kung si Misha naman talaga ang mas dapat na magtuloy ng buhay niya.

"Everytime it rains, I can picture everything in my mind. The accident, your pain, your tears, or I'll be wondering how are you doing that time."

I bit my lower lip. Ano ba ang dapat ko sabihin sa kanya? Wala akong masabi. Kasi kahit ano rin naman ang sabihin ko o mapag-usapan namin, hindi na talaga natin maibabalik ang nangyari nung gabi na 'yon. It's not his fault. I left the house, that's why Misha followed me. I was walking in the middle of the road! Hindi ko man lang namalayan. Kung 'di ko nagawa 'yon, hindi ako makikita ni Misha at itutulak para iligtas.