"ဒုန္း! ဒုန္း!"
"တံခါးဖြင့္ေပး တံခါးဖြင့္ေပးပါ!"
စိုင္းဉာဏ္ဆီကေနအတင္းေခၚထုတ္လာၿပီး ဒယ္ဒီကသူ႕ကိုအခန္းထဲ၌တံခါးသာပိတ္ထားသည္။အခန္းတံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထုကာ ေအာ္ဟစ္မိရင္း မ်က္ရည္ေတြကပါးျပင္ေပၚသို႔က်ဆင္းလာျပန္၏။စိုင္းဉာဏ္ကို သတိရသည္။အခုဆိုဒီေကာင္ေလးအဆင္ေျပပါ့မလား။ဒယ္ဒီထိုးထားတဲ့အရွိန္နဲ႕ဒဏ္ရာေတြေရာ ဖူးေယာင္ေနမလား။စတဲ့စိုင္းဉာဏ္အတြက္စိုးရိမ္မႈေတြသူ႕ရင္ထဲျပည့္လွ်ံေနသလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေဝးသြားခဲ့ရင္.....။ဟင့္အင္းဘာကိစၥစိုင္းဉာဏ္နဲ႕ေဝးရမွာလဲ။
"သား ေရာင္ဝါ ထမင္းစားရေအာင္ေလ"
"မစားခ်င္ဘူး အန္တီယဥ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိုင္းဉာဏ္ဆီျပန္ပို႔ေပးပါေနာ္ ဒယ္ဒီ့ကိုေျပာေပးပါ"
"သားရယ္...."
ေရာင္ဝါကမ်က္ရည္ေတြျဖင့္သူမ.လက္ဖဝါးကိုဆုပ္ကိုင္၍ေျပာသည္။ဒီလိုမ်ိဳးေတြျဖစ္လာတာသူမ.ေၾကာင့္ပင္။သူမသာ ေရာင္ဝါ့နဲ႕သြားမေတြ႕ခဲ့ပါလွ်င္ ဒါမ်ိဳးေတြျဖစ္လာမွာမဟုတ္။
ရက္သတၱပတ္ၾကာသည္အထိဦးဘုန္းေရာင္ဝါက အျပင္မထြက္ခိုင္းဘဲ ေရာင္ဝါ့ကိုအခန္းထဲမွာသာထားသည္။အစားအေသာက္နဲ႕က်န္တာကိုအန္တီယဥ္က အခန္းထဲသို႔လာပို႔ေပးသည္။သူ႕ဘဝက အခ်ဳပ္ႏွောင္ခံထားရတဲ့ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္အတိုင္းပင္။အလြမ္းဆိပ္တတ္ေနတာမို႔ အစားကလဲသိပ္မဝင္။
မ်က္ရည္စေတြကိုလက္ဖဝါးျဖင့္သုတ္လိုက္ၿပီး အခန္းဝကိုအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ အလင္းတန္းဝင္ယုံေလာက္ တံခါးကအနည္းငယ္ဟေန၏။အန္တီယဥ္ျပန္ထြက္သြားၿပီး တံခါးေလာ့ခ္မခ်မိတာျဖစ္မည္။ ေရာင္ဝါအလွ်င္အျမန္ အခန္းထဲကထြက္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ေလွကားထစ္ေတာက္ေလွ်ာက္ကို အသံမထြက္ေအာင္ထိန္းသြားၿပီး အိမ္ေရွ႕ေပါက္ဝနားေရာက္ေတာ့.....
"ေရာင္ဝါ ဒါနင္ဘယ္သြားမလို႔လဲ ဒယ္ဒီနင့္ကိုဘာမွာထားလဲ"
ေနာက္ကေခၚေနတဲ့ လမင္းရဲ႕အသံေၾကာင့္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲထြက္သြားမည္အျပဳ ကိုေနႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆုံသည္။
YOU ARE READING
နွေးထွေးသောချစ်ခြင်းများဖြင့်. . . .
Romance[Own Creation] Slow romance /BL A love story between two boys.
