Rest Of Their Lives: Godfathers (Again) /Crowzire

Bölüm 41

Bu yüzden onun yanında kaldı ve bir süre onunla sohbet etti. Onun on yaşında olduğunu, buz patencisi olmak istediğini, kendisinden birkaç blok ötede yaşadığını ve en sevdiği rengin macenta olduğunu öğrendi. Ona arkadaşları ve okul hakkında hikayeler anlattı ve Crowley onu dinleyip dikkatle başını salladı ve uygun gördüğü yerde yanıt verdi. Bir saat geçti ve Ellie'nin annesinden hala hiçbir iz yoktu. Kar daha da birikiyordu ve Crowley, yanındaki küçük kızın yeni aksesuarlarına rağmen dakikalar geçtikçe daha da fazla titrediğini görebiliyordu. İçini çekti.

Buna çok pişman olacağım.

Kendini acı soğuğa hazırlayarak paltosunu çıkardı ve ona sardı.

"Teşekkür ederim," dedi Ellie ve Crowley onun şimdiden biraz daha az titrediğini görebiliyordu. Bu iyiydi Vücudu bunun için uzun vadede ondan nefret edecekti ama onun titremesini izlemeye daha fazla dayanamıyordu.

Yarım saat daha geçti ve dikkatsiz bir sürücü bir kar yığının yanından geçip ikisini de kaplayan bir kar dalgası oluşturana kadar sohbetlerine devam ettiler.

Crowley, "Lanet olsun," diye mırıldandı ve üzerindeki tozları silkti. Şans eseri en kötüsünü yaşadı. Kar gözlerine, saçlarına, gömleğine kadar inmiş, gözlüklerini kapatmıştı. Crowley hiç düşünmeden gözlüğünü çıkardı ve sildi ve on yaşındaki bir çocuğun önünde kesinlikle kullanmaması gereken bir dizi küfür mırıldandı.

Ancak odaklandığı şey bu değildi.

Crowley soluna baktı ve gözlerini yanındaki çocuğa kilitlendi; çocuk ona şaşkınlık ve şok karışımı bir ifadeyle bakıyordu.

Kendini durduramadan "Siktir," dedi, ve gözlüğünü hızla tekrar takarak bu sırada gözüne batırdı. Pekala, bu gerçekten mükemmeldi.

Ellie, son yarım saattir yavaş yavaş oluşturduğu kartopu yığınına bakarak, "Çok güzel gözlerin var," dedi. Crowley ne diyeceğini bilmiyordu. Bu, insanların güneş gözlüğü olmadan yakalandığı nadir durumlarda gözlerini gördüklerinde verdikleri tipik tepki değildi. Hiç korkmuş gibi görünmüyordu. "Vampir misin?"

"Pek değil."

"Um. Şekil değiştiren?"

"Bir nevi."

"Kedi insan mısın?"

"Hayır."

Ellie bir an düşündü. "İnsan mı?"

Crowley, "Yorum yok," diye yanıtladı ve Ellie bunu açık bir yanıt olarak kabul etmiş gibi görünüyordu. Daha fazla açıklama yapmayı umursamadı. "Annenin yakın zamanda çıkacağını düşünüyor musun? Hava kararıyor ve geceleri burasının senin için pek güvenli olduğunu düşünmüyorum."

Umarım," dedi ama Crowley beklemekten yorulmuştu. Bu çocuğun donmasını izleyerek bir dakika daha geçirmek istemiyordu. Böylece, elinin bir hareketiyle bar tabelası açıktan kapalıya değişti ve her iki mal sahibi de birden kendi evlerindeki sobayı açık unuttuklarını hatırladılar. İnsanlar akın akın çıktı; kahverengi paltolu, tamamen depresif ve biraz da sarhoş görünen bir kadın da bunlara dahildi.

"Ellie, canım, işte buradasın!" diye bağırdı, kadın tökezleyerek kızına doğru yürürken. Ellie ayağa kalktı, tozunu alıp cesur bir gülümseme takındı.

"Merhaba, anne." dedi ve dik durması için kolunu tuttu. "Hadi, eve gidelim."

Çocuğun artık annesinin yanına döndüğünü bilen Crowley çoktan sokağın aşağısına inmişti ve hala onları izliyordu. Küçük şeytani mucizesinin yardımıyla, onları evine götürmek için ücreti peşin ödenmiş bir taksi onları bekliyordu. Ellie geriye baktı, artık uzakta çok küçük bir siluet vardı ve el sallayarak Crowley'in tam olarak duyamadığı bir şeyler dedi. Crowley de cevap olarak ona el salladı. Neden olduğundan emin değildi ama bir gün onu tekrar görebileceğini düşünüyordu.

Caddede ilerledikçe kar göz kamaştırıcı bir hal almaya başladı. Ceketi gitmişti ve bedeni ısıtmak için hiçbir şey yapmıyordu. kışın soğukkanlı olmak hiçbir zaman ideal olmamıştı, özellikle bunun gibi durumlarda.

Kar gözlerinin önünde uçuşurken Crowley kendini kaybolmuş hissetmeye başlamıştı. Sağdan solu, aşağıdan yukarıyı ayırt etmek imkansız hale geliyordu.

Beyefendi? Beyefendi, iyi misiniz? Beni duyabiliyor musunuz?"

Dünya onun etrafında kayboluyordu. Bunu yapmaması gerekiyordu. Artık karda kaybolamazdı. Aziraphale ile akşam yemeğini kaçıracaktı ya da en azından modaya uygun bir şekilde geç kalacaktı ve bunu neredeyse bir aydır planlıyorlardı.

Yürümeye devam ederken karanlık görüşünün önüne geçti.

Siktir, bu iyi bir şey olamazdı. 

*01.01.2024*