Rest Of Their Lives: Godfathers (Again) /Crowzire

Bölüm 29

Bir kat ötedeydiler. Sadece bir kat daha, sonra Crowley bir iki saatliğine kanepesine çökebilirdi. Maisie sonunda yorulmuş ve onu kollarında uykuya dalmıştı; Aziraphale ise bebek arabasını zahmetsizce yanlarında taşıyordu. Crowley birkaç kez onu mucizevi bir şekilde dairesine taşımasını önermişti ama Aziraphale bunu saf güçle başarmaya kararlı görünüyordu. 

Ancak bir sonraki merdivene varamadan Crowley birisinin kapısının önünde diz çöktüğünü ve eski moda bir saç tokasıyla kilidi açmaya çalıştığını gördü. Bu kesinlikle kendi dairesinin dışında kilitli bulduğu ilk sefer değildi ama genellikle Crowley kapı tokmağını iterken parmağının hafif bir dokunuşuyla kapıyı onun için açabiliyordu ve kesinlikle bugün bunu yapmak için yeterli enerjisi yoktu. Şans eseri, son zamanlarda birlikte daha fazla vakit geçirdikleri için ona yedek bir anahtar vermişti. 

"Yine kendini dışarı mi kilitledin Mabel?" dedi komşusuna, o anki ruh hali göz önüne alındığında mümkün olduğu kadar kaygısız bir şekilde. 

Yaşlı kadın yaptığı işten başını kaldırıp şaşkınlıkla gülümsedi. "Ah! Ayak sesleri duyduğumu sanmıştım. Merhaba canlarım!" 

Aziraphale gülümsedi ve el salladı. Mabel görevine geri döndü. Crowley cebini karıştırıyordu. 

"Yine anahtarlarını mı unuttun? İhtiyacın olursa yedek olanlar yanımda-"

"Ah, hayır gayet iyiyim. Bunu kendi başıma yapabilir miyim diye bakmaya çalışıyorum." 

Crowley biraz şaşırmış bir şekilde baktı. "...kendi dairene zorla mı gireceksin?" 

Mabel saç tokasını kilidin içinde çok dikkatli bir şekilde hareket ettirirken başını salladı ve odaklandı. Toka hızla kırıldı. İçini çekti ve parçaları kilidin içinden çıkardı, cebine koydu ve ayakkabısından küçük bir anahtar çıkardı. 

"Evet, bu hayal kırıklığı yarattı. Bir dahaki sefere daha iyi gider sanırım." Ayağa kalktı ve anahtarı kilide soktu. Crowley gülümsemeden edemedi. Onunla ilgili ne olduğunu bilmiyordu ama Mabel'in en karanlık ruh halinde bile onu neşelendirme konusunda dikkate değer bir yeteneği vardı. Aziraphale'in de aynı etkiyi yarattığını sanıyordu ama yine de ikisini her zaman benzer bulmuştu. 

Mabel onlara döndü; bir çocuğun Crowley'in kollarında uyuduğunu gördüğü anda aklındaki düşünce hızla yok oldu.

"Bu kim?" diye sordu, biraz şaşırmış görünüyordu. 

Crowley, "Bu Maisie," dedi. "Biz de onu biraz uyutmaya çalışıyoruz." 

"Kimin... o senin mi? Siz ikiniz bana söylemeden mi evlat edindiniz? Gerçekte beni arayıp şunu söyleyemez miydin-?" 

"Evlat edinmedik!" Crowley Mabel daha ileri gitmeden önce dedi. Mabel'in bunu sindirmesi biraz zaman aldı. 

"Peki o zaman... o kimin çocuğu?" 

"Bilmiyoruz."1 

"...Bilmiyor musunuz?" 

"Hayır." dedi Crowley. Bu açıklama pek iyi gitmiyordu. 

"Anthony Crowley, bana sakın bu bebeği kaçırdığını söyleme." 

"Ne?!" 

"Bu da yapmayı sevdiğin saçma şakalardan biri mi?" 

"Ne? Hayır! Bu bir şaka değil, biz-!" 

Maisie kıpırdanarak sızlanarak uyandı.  Aziraphale Mabel'le konuşurken Crowley Maisie'yi yukarı aşağı sallayarak tekrar uyutmaya çalışıyordu. Crowley, Aziraphale durumu çok etkili bir şekilde anlatırken dinledi: Maisie'yi kitapçıda nasıl bulduklarını, olaylı geceyi ve ardından gelen daha da olaylı olan günü. Mabel dikkatle dinledi. Sonunda tekrar Crowley'in kollarında uyuyan Maisie'ye baktı ve içini çekti, gözleri yumuşak ve anlayışlıydı. 

"Zavallı, canım. Böyle emin ellerde olduğu için şanslı," dedi ve Crowley tuhaf bir şekilde etkilendiğini hissetti. Mabel itiraf ettiğinde bunu tüm kalbiyle söylüyordu. Bunu kesinlikle biliyordu. 

Mabel doğruldu ve kapıyı açtı. "Hadi öyleyse. Çay için bana katılın. Benim koltuğumda kestirebilir, burası harika bir yer." 

Aziraphale, "Ah, dayatma yapmak istemeyiz," dedi ama Mabel elini kaldırarak onu susturdu. 

"Hiç de bile. Siz ikiniz her zaman harika arkadaşlarısınız. Ayrıca fırında taze bisküvilerim var." 

Aziraphale ikna oldu ve dördü birlikte Mabel'in dairesine girdiler. 

*20.12.2023*