Rest Of Their Lives: Godfathers (Again) /Crowzire

Bölüm 44

Aziraphale de bugün birkaç şeye sahip olmuştu. İnsanlarla sorunu vardı, hava durumuyla sorunu vardı ve kesinlikle bu genç kadın Kelly ile de sorunu vardı. 

On dakikadır konuşuyorlardı ve onun hiçbir yardımı olmamıştı. Sık sık gözlerini deviriyor, durumu açıklamaya çalıştığında onun hakkında konuşuyor ve tüm soruları sanki kendisi için büyük bir rahatsızlıkmış gibi ele alıyordu. Meslektaşının onu tanımlama şekline bakılırsa, onun biraz yardım etmeye veya fikir vermeye çok daha istekli olacağını düşünmüştü ama o hiç de ilgilenmiyormuş gibi görünüyordu. 

"Evet, işe geri dönmen gerektiğini biliyorum," dedi Aziraphale, Kelly tekrar ona göz devirirken sakin ve kendine hakim bir tavır sergilememek için elinden geleni yaparak, "Ben de seni oyalamak istemezdim ama korkarım ki bu çok önemli. Her yere baktık ve çok uzun bir gün oldu. Tek bilmek istediğim, dün sana verdiğim tanıma uyan küçük bir kızın yetişkin bir kadınla içeri girip girmediği." 

"Nasıl bileyim? Buraya gelen her kahrolası insanı dikkate aldığımı mı sanıyorsun? Şimdi, sana gerçekten yardım edebileceğim bir konu var mı yoksa sıradaki kişiye yardım edebilmem için kaybolur musun?" 

Aziraphale patlamanın eşiğindeyken derin bir nefes aldı. Çoğu insanın belli bir şekilde davranmak için bir nedeni olduğunu kendi kendine hatırlatmaya çalıştı; belki de kötü bir gün geçiriyordu ya da kişisel bir kriz geçiriyordu ve bunu dışarı yansıtıyordu ya da.... Ah, kahretsin, artık yeter. 

Ancak tam ağzının açıp daha sonra kesinlikle pişman olacağı bir şeyi söylemek üzereyken tuhaf bir değişim hissetti. İlk başta onu korkutan şeytani bir enerji dalgası ta ki ona bir aşinalık hissi duyana kadar. 

Crowley. 

Crowley bir şeylerin peşindeydi. Önceki konuşmalarına dayanarak şu anda ayrıntıları söylemek imkansız olsa da Aziraphale tam olarak ne olduğunu biliyordu. 

O gülünç salak. 

Aziraphale onu tanıdığından beri Crowley'in çocuklara karşı daha yumuşak bir yanı olduğunu biliyordu. İblisin tarih boyunca onları korumak için kendi iyiliğine zarar verecek kadar büyük bir çaba harcadığını görmüştü. Böyle bir şeyin olacağını bilmesi gerekirdi. Arkasını döndüğü anda Crowley'in çıkıp böyle aptalca bir şey yapacağını bilmeliydi. İblisin bu özel durumda çok iyi niyetli odluğunu bilmesine rağmen Aziraphale, eğer onu hemen durdurmazsa kendini fena halde tüketebileceğini de biliyordu. Zavallıcık zaten yeterince çaba göstermişti çünkü gücünü bir kez daha büyük bir şekilde kullanırsa kesinlikle ayakları yerden kesilecekti ve ne zaman tekrar ayağa kalkabileceğini kim bilebilirdi. 

Büyük bir güç dalgası daha yaşadı ve Aziraphale çok geç kaldığını fark etti. Zaman onun etrafında durdu. Crowley'e ulaşıp onu durdurmaya kararlı bir şekilde koşmaya başladı ama bilet gişesinden ne kadar ayrılmaya çalışırsa çalışsın bu sanki hiç bitmeyecekmiş gibiydi. Koridor koridor boyunca çıkışı bulamıyor gibiydi. 

Crowley bunu kesinlikle bilerek yapıyordu. Yaptığı her ne ise Aziraphale'in onu durdurmasını istemiyordu. 

Sonunda çıkışı fark eden Aziraphale, ayaklarının onu oraya doğru taşıyabileceği kadar hızlı koştu ama her zaman ulaşamayacağı bir yerde hareket etmeye devam etti. Sonsuzluk gibi gelen bir kovalamacanın arından zaman yeniden başladı ve kendini yeniden başladı ve kendini başladığı yerde, tezgahın başında dururken buldu. Kelly ona biraz endişeli bir şekilde baktı. 

"Her şey yolunda mı efendim?" diye sordu, Aziraphale'in onu tanıdığı on dakikadan daha samimi bir ses tonuyla. 

Hayır, diye düşündü Aziraphale, destek almak için tezgaha zorunda kaldığını fark etti. O an Crowley'in  enerjisinin tükendiğini hissedebiliyordu, yorgunluğun artmaya başladığını hissedebiliyordu. Ona ulaşması gerekiyordu. Düştüğünde onu yakalamak için orada olması gerekiyordu.

"Affedersiniz," dedi, kendini hızla toparlanmaya zorlayıp doğruldu. Bacakları titriyordu. "Ben gidiyorum. Yardımlarınız için teşekkür ederim. Hoşça kal." 

"Bekleyin, efendim-!" 

Aziraphale elinden geldiğince hızlı bir şekilde bilet gişesinden dışarı fırladı ama bu pek bir şey ifade etmiyordu. İnanılmaz derecede kalabalıktı ve çaresizce arkadaşına ulaşmaya çalışırken akla gelebilecek her türlü engelle karşılaştı. 

"Crowley!" diye seslendi ve hiç de insanları iterek geçti. "Bırak geçeyim! Lütfen, geçmeme izin verin!" 

Nihayet dışarıya ulaştığında elektrik direklerinin ışığının fazlasıyla parlak olduğunu ve altındaki bacaklarının hala titrediğini fark etti. Bu neden onu bu kadar etkiliyordu? 

Bir süre sonra ışıklar karadı ve yere serilen bir başkasının yanında diz çökmüş bir figürü fark etti. Onlara doğru koştu ama kaval kemiğine dolanan bir şey tarafından aniden durduruldu. Aşağıya baktığında oldukça sıkıntılı görünen ve onu gördüğüne rahatlayan kişinin Maisie olduğunu gördü. 

"Maisie, canım, ne oldu? Crowley nerede?"  

*04.01.2024*