O, dağlarda bilinen adıyla Laçin...
Özel kuvvetler mensubu olan bir istihbaratçı
Birbirinden deli iki tim
Onları bekleyen güzel ve zorlu günler
Çıkılacak zor görevler
Görevlerden bile zor ve karmaşık olan gönül işleri...
Güçlü karakter...
Medya: Nevra🖤(Siz kızlar kimsiniz ve neden bu kadar güzelsiniz?)
Merhabalar bebeklerim✨❤️ Huzurlu ve mutlu olduğunuzu varsayıp o mutluluğu boş muhabbetler ile öldürmemek için sizi salıyorum. Bölüme direk geçiş yapabilirsiniz. Cokkkk uzun bir bölüm oldu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir kağıt parçası bir insana en fazla ne kadar ağır gelebilirdi ki? Çok ağır geliyormuş. Bunu kardeşimin ölüm haberini aldığım kağıdı elimde tutamadığımda fark etmiştim.
Bir kaybediş bir insanı en fazla ne kadar yaralayabilirdi ki? Bunu da maalesef annemi, gözleri açık bir şekilde ölümün soğuk kollarına bıraktığımda fark etmiştim ki çok ağır yaralarmış. Ölüm, ölüm dediğin nedir ki? derler. Gerçekten de nedir ölüm denilen şey? Bir insan sadece bedenen mi ölür? Ölüm denilen şey şiddet gibi değil midir biraz da? Şiddet, nasıl ki; yalnız fiziksel olarak kalmıyor, ruha ve psikolojiye de etki ediyorsa ölüm de öyledir. Bir insan yalnız bedenen ölmez. Kiminin ruhu ölür, kiminin fikri. Kimi insanlara olan güvenini öldürür içinde kimi sevdiği öldüğü için sevgisini. Toplumların, insanların yozlaşmalarının sebebi de bu ölümler değil midir? Bireyler değil midir toplumu oluşturan? Fikrini, sevgisini, güvenini, aklını kaybeden bireyler, topluma her şeyini kaybettirmemiş midir aslında?
Benim, her şeyini kaybetmiş toplumdan ne farkım vardı ki şu an? Ölen Aslı mıydı? Ölen annem miydi? Yoksa ölen ben miydim?
Annem bencilce bırakıp gitmişti beni, yanımda olmak istemeyecek kadar değersiz görmüştü. Başımın çaresine nasıl bakacağımı, bana ne olacağını umursamadan çekip gitmişti. Beni hiç sevmemişti! Peki Aslı? Aslı nasıl gidebilmişti?
Şu an ölmek istedim, tam da şu an. Dayanamıyordum artık. Beni bencilce bırakıp giden bir kadının arkasından bile on dokuz yıl boyunca vicdan azabı çekmiş, ömrümü kendimi suçlayarak geçirmiştim. Oysaki yedi yaşında bir kız çocuğunun ne suçu olabilirdi?
Yıllarca beni suçladılar. Bugün bile Babam olacak adamın, onun metresinin, yurt müdiresinin, anne akrabalarının söylediği şeyler kulaklarımda çınlıyor.
'Anneni sen öldürdün! Duydun mu beni? Onu sen öldürdün. Biraz daha erken gitseydin yanına, kurtulurdu.'
'Doğru ilk yardım yapabilseydin, bugün seninle ben değil annen ilgileniyor olurdu!'
'Annesini öldürmüş bir çocuk için fazla sessizsin!'
'Ondan kalan hiçbir şeyi hak etmiyorsun. Sen onun katilisin'
