PUBG ကစားရင်း ပစ္စည်းတွေကောက်မယ် ( ကျန်းစစ်မင် )

276 - 280

အပိုင်း - ၂၇၆ (တက်သွားပြီး လူကောင်းလေး ဖြစ်လာပါစေ။)
"ဘာရယ်တာလဲ၊ ကျွန်မ ပြောတာမှားလို့လား"
လီရှန်းရွှယ်သည် ယောက်ျားနှင့်မိန်းမ အကြောင်း ဘာမှမသိ၊ ဒါကို သူမဘယ်လိုနားလည်နိုင်မလဲ။
"မရယ်နဲ့၊ ကျွန်မကို ပြောစမ်းပါ"
လီရှန်းရွှယ်သည် ကျန်းစစ်မင် အဆက် မပြတ် ရယ်မောနေ သည်ကို မြင်နေရသောအခါ စိုးရိမ်စိတ် ဝင်လာလေသည်။
ကျန်းစစ်မင်သည် နောက်ဆုံးတွင် ရယ်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး လီရှန်းရွှယ်အား
"ဒီမိန်းမရဲ့  အသံကို အကျယ်ကြီး ကြားနေရတာပဲဟာ၊ ဒီအမျိုးသမီးကတော့ သူ့ကို ဒီလိုလုပ်ဖို့  အမျိုးသားကို ညှဉ်းဆဲနေတဲ့ အမျိုးသမီးမျိုးပဲ ဖြစ်မယ်"
Pooh!
လီရှန်းရွှယ်  ပါးစပ်ထဲ ပြောစရာစကားလုံးများပြည့်နေခဲ့သော်လည်း၊ ချုံပုတ်အတွင်းထဲက  အသံကို နားထောင်မိတော့ ထိုမိန်းမရဲ့ အသံက တကယ်ကို ပိုကျယ်သွားပုံရလေသည်...
"ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်သွားရအောင် ငါဒီမှာမနေချင်တော့ဘူး"
လီရှန်းရွှယ်သည် ဤနေရာတွင် ခဏမျှမနေလိုတော့ဘဲ ကျန်းစစ်မင်ကို ဆွဲခေါ်ကာ ပြေးသွားခဲ့သည်။
လီရှန်းရွှယ်  စိတ်တည်ငြိမ်မှု ပြန်လည်မရရှိမီတွင် သူတို့နှစ်ဦးလုံး စိတ်ကသိကအောက်ဖြင့်  ပန်းခြံထဲမှ ပြေးထွက်လာခဲ့ကြသော်လည်း သူမ၏မျက်နှာမှာ အနည်းငယ်နီနေသေးသည်။
ကျန်းစစ်မင်နဲ့ ချိန်းတွေ့ခါမှပဲ ဒီလိုရှက်စရာကောင်းသည့် ကိစ္စတစ်ခုကို ကြုံတွေ့ရသည်ကို သူမ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်မိလေသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်သည် ပန်းခြံကို ပြန်မသွားကြတော့ဘဲ လမ်းပေါ်တွင် ဦးတည်ရာမဲ့ လမ်းလျှောက်နေကြသည်မှာ ဆယ့်တစ်နာရီတောင် ထိုးလုပြီဖြစ်သည်။
"ကိုယ် မင်းကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးရမလား"
ကျန်းစစ်မင်က မနက်ဖြန်မှာ သူမ တစ်ခုခုဖြစ်မှာကို ကြောက်လေသည်။
လီရှန်းရွှယ်က ချီတုံချတုံဖြင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း ကားထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။
ကျန်းစစ်မင်သည် လီရှန်းရွှယ်၏ ညွှန်ကြားချက်ကို လိုက်နာပြီး ရဲစခန်းနှင့် နီးသော တိုက်ခန်းဆီသို့ လိုက်ပို့ပေးလေသည်။
လီရှန်းရွှယ်သည် ဤနေရာတွင် နေထိုင်လေသည်။ သူမသည် မှုခင်းရဲတပ်မှူး ဖြစ်သော ကြောင့် သီးခြားအိပ်ခန်းနှစ်ခန်းပါအိမ်တွင် နေထိုင်ရလေသည်။
"အလုပ်များတဲ့အချိန်ဆို ဒီမှာ နေတယ်။ အများအားဖြင့်တော့ အိမ်ပြန်ပါတယ်။"
လီရှန်းရွှယ်က ကျန်းစစ်မင်ကို ရှင်းပြသည်။
"ဒါဆို မင်းဒီနေ့ အလုပ်ရှုပ်နေတာလား။ ဒါနဲ့များ ကိုယ့်ကို ဘာလို့ ဒီကို ခေါ်လာသလဲ။"
ကျန်းစစ်မင် အံ့ဩသွားသည်။
လီရှန်သည် ကျန်းစစ်မင်ကို ခေါင်းစားစေခဲ့သည်။
သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ် အိမ် ခေါ်သွားရဲပါ့မလဲ? ငါ့မိဘတွေ ရှိနေတာကို!
"မနက်ဖြန် ကျွန်မ တာဝန်တွေ လွှဲပေးရမှာဆိုတော့၊ ရဲစခန်းနဲ့ နီးရင် ပိုလွယ်လို့ပါ"
လီရှန်းရွှယ်သည် အကြောင်းပြချက်တစ်ခုသာ ပေးနိုင်လေသည်။
"ဒီလိုလား။"
ကျန်းစစ်မင်က သူအဲဒီမှာရှိနေတယ် ဆိုတာကို သံသယမရှိတော့။
"အင်း... ရှင် အပေါ်တက်ပြီး ခဏတဖြုတ် ထိုင်အုံးမလား"
လီရှန်းရွှယ်က သဘာဝကျကျ မေးသည်။
ကျန်းစစ်မင်က သူမကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
"အထီးကျန်မှာကို မင်းကြောက်နေ တာလား၊ ငါဘာလုပ်ပေးရမလဲ"
ဟု အပြုံးမျက်နှာဖြင့် မေးလေသည်။
လီရှန်းရွှယ်က ရှက်ရွံ့ကာ
"ကျွန်မက ရာဇ၀တ်ရဲတစ်ယောက်ပါ။ ရှင် ရှုပ်ပွနေတယ်ဆိုရင် မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာ ကျွန်မရှင်းပေးနိုင်ပါတယ်"
"မင်း ကိုယ့်ကို အနိုင်ယူနိုင်တာ သေချာလား"
"ဘာလို့မလုပ်နိုင်ရမှာလဲ၊ နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ်တုန်းက ရှုံးသွားတယ်မဟုတ်လား"
လီရှန်းရွှယ်က ဂုဏ်ယူစွာ ပြုံးလိုက်သည်။
ကျန်းစစ်မင်က  ပြုံးလိုက်သည်၊ တကယ်ပဲ သူ လီရှန်းရွှယ်ကို ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ခေါက်တုန်းက  အနိုင်ပေးခဲ့တာမှန်သော်လည်း ဒါက အခွင့်ကောင်းယူဖို့အတွက် ဖြစ်လေသည်။
"အင်း ဒါဆို ကိုယ် ဝင်လိုက်ပြီး၊ လူကောင်းလေး လုပ်လိုက်အုံးမယ်"
ကျန်းစစ်မင်က ပြုံးပြီး ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။
"အပြောကြီးနေလိုက်တာ"
လီရှန်းရွှယ်သည် ကျန်းစစ်မင်ကို ပြုံးပြရင်း သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ တိုက်ခန်း အဆောက်အဦဆီသို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။
တိုက်ခန်း၏အောက်ထပ်တွင် အိပ်ဆောင်တာဝန်ခံ အဒေါ်ကြီးတစ်ဦးရှိပြီး တိုက်ခန်း သန့်ရှင်းရေးကို ဂရုစိုက်လေ့ရှိသည်။
လီရှန်းရွှယ်သည်  တာဝန်ခံ အဒေါ်ကြီးရှိသည်ကို သတိရမိပြီး သူမြင်သွားမည်ကို ကြောက်သောကြောင့်  ကျန်းစစ်မင်၏လက်ကိုဆွဲကာ ခပ်မြန်မြန် အထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက် သည်။
"ဟေး…. ရှောင်ရွှယ်၊ ဘာလို့ဒီနေ့နောက်ကျမှပြန်လာတာလဲ၊  နောက်ထပ် အလုပ် ရှိနေသေးလို့လား"
ဟုတ်ပါတယ်၊ လီရှန်းရွှယ်ရဲ့မျက်နှာက နီရဲနေခဲ့ပြီး သူမက
"အန်တီမင် ဒီနေ့ အလုပ်မရှိဘူး၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အပြင်ထွက်ကစားရုံပဲ"
ဟု ဇွတ်ပြောခဲ့လေသည်။
အဒေါ်ကြီးသည် လီရှန်းရွှယ် လက်တွဲထားသည် ကျန်းစစ်မင်ကို သတိထားမိပြီး အရာအားလုံး ကို ရုတ်တရက် နားလည်သွားလေသည်။
"အိုး ရှောင်ရွှယ်၊ မင်း ကောင်လေးရနေတာတောင် အန်တီမင့်ကို မပြောဘူးနော်၊ အန်တီ မင် ကို အပြင်လူလို့ သဘောထားတာလား။"
အဒေါ်ကြီးသည် ကျန်းစစ်မင်၏ အပြုံးကို မြင်လိုက်ရသည်။
လီရှန်းရွှယ်မှာ ပို၍ ရှက်သွားပြီး ဘယ်လိုဖြေရမှန်း မသိတော့ပေ။
ကံကောင်းထောက်မစွာပင်၊ ကျန်းစစ်မင် သည် အရည်ထူသူဖြစ်လေရာ အဒေါ်ကြီးအား ပြုံးပြပြီး
"မင်္ဂလာပါ  အန်တီ၊ ကျွန်တော်က ရှောင်ရွှယ်ရဲ့ ချစ်သူပါ။ သူက ဖုံးကွယ်ထားတာ  ရယ်တော့မဟုတ်ပါဘူး, ပြောပြရမှာ ရှက်နေတာပါ။ အဒေါ်က နုပျိုလိုက်တာနော်၊  ကောင်းကောင်း ပြုစုပျိုးထောင်တတ်တာပဲ။"
"ဟားဟား၊ လူငယ်က တကယ်စကားပြောကောင်းတာပဲ၊ ငါတို့ ရဲစခန်းက အလှပဆုံး ပန်းပွင့်လေးကို လိုက်နိုင်တာ အံ့သြစရာတော့ မရှိပါဘူး။"
အဒေါ်ကြီးက ပါးစပ်ကို အုပ်ပြီး ရွှင်မြူးစွာ ပြောသည်။
"အန်တီမင်၊ သမီး ချစ်သူကို အပေါ်ခေါ်သွားပြီး ခဏထိုင်ခိုင်းမလို့... သမီး မပြောတော့ဘူး နော်... နှုတ်ဆက်ပါတယ် အန်တီမင်"
စကားပြီးသောအခါ လီရှန်းရွှယ်သည် ရယ်မောနေသည့် အဒေါ်ကြီးကို ချန်ထားခဲ့ပြီး ကျန်းစစ်မင်ကို ဆွဲခေါ်ကာ ပြေးတက်လာခဲ့သည်။
သူမသည်  ကျန်းစစ်မင်အား သူမနေထိုင်သောအခန်းဆီသို့ ခေါ်သွားပြီးနောက် သော့ဖြင့်  တံခါးကိုဖွင့်လိုက်သည်၊ အတွင်းတွင် လီရှန်းရွှယ် များသောအားဖြင့်  အလုပ်လုပ်ပြီး အနားယူသည့်နေရာဖြစ်သည်။
သူ့အလုပ်လိုပင် အိမ်က သန့်ရှင်းသပ်ရပ်လေသည်။
နံရံများပေါ်တွင် ရဲလက်မှတ်များနှင့် အချက်ပြအလံများဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားပြီး စာအုပ်စင်များတွင် ဆုဖလားများနှင့် ပြည့်နေသည်။
သေနတ်ပစ်ပြိုင်ပွဲ၊ တိုက်ခိုက်ရေးပြိုင်ပွဲများ၊ ကိုယ်ကာယကြံ့ခိုင်မှုပြိုင်ပွဲများ... စသဖြင့်၊ ချန်ပီယံဆုများစွာ။
ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်ဖြင့်  မှုခင်းရဲတပ်ဖွဲ့၏ ဗိုလ်ကြီးဖြစ်လာပြီး၊ Sky Team ကတောင်  လူသစ်စုဆောင်းဖို့ ရောက်ရှိလာသည်မှာ သိပ်တော့ အံ့ဩစရာမရှိလှပေ။
ဤဂုဏ်ထူးများ သည် သာမန်လူများ ရရှိနိုင်သော အရာမဟုတ်သည်မှာ သေချာပါသည်။
"ဒီမှာ လက်ဖက်ရည်နဲ့ ရေပဲရှိတယ်၊ ဘာသောက်ချင်လဲ"
လီရှန်းရွှယ်သည် ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်ကို အိမ်သို့ ပထမဆုံးအကြိမ် ခေါ်ဆောင်လာမိသည်ကို တုန်လှုပ်နေပြီး ရေသာ ထည့်လာခဲ့သည်။
"ကိုယ် ရေမဆာပါဘူး၊ ပြဿနာမရှိပါဘူး"
ကျန်းစစ်မင်က လှည့်မကြည့်ဘဲ ကက်ဘိနက်ပေါ်က ဓာတ်ပုံကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။
ဓာတ်ပုံတွင်  လီရှန်းရွှယ်သည် ကလေးအရွယ်သာရှိသေးပြီး, သူမကို ချီထားသည့် စစ်ဝတ်စုံ  ဝတ်ထားသော အမျိုးသားတစ်ဦးနှင့် သူ့ဘေးနားရှိ လှပသော အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို  မြင်တွေ့ရသည်။
ထိုလူသည် အလွန်သူရဲကောင်းဆန်ပြီး ဘားနှစ်ခုနှင့် ကြယ်တစ်လုံးကို သူ့ပခုံးပေါ်တွင် တွေ့ရသည်။
ဒါက ဗိုလ်မှူးအဆင့်ဖြစ်သည်။
ဒီဓာတ်ပုံကို လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်နှစ်ကျော်က ရိုက်ခဲ့ပုံပေါ်သည်။
လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်လောက်က မေဂျာဖြစ်ခဲ့တာဆို၊ အခုဆို ဘာဖြစ်နေမလဲ။
"ဒါ ကျွန်မ အဖေ၊ ဒါက ကျွန်မအမေ၊ အလယ်က ကျွန်မရယ်"
လီရှန်းရွှယ် အနား ရောက်လာပြီး ကျန်းစစ်မင်ကို ဓါတ်ပုံထဲမှ လူများနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးသည်။
"မင်းအဖေက စစ်တပ်မှာ အလုပ်လုပ်သေးလား"
ကျန်းစစ်မင်က စိတ်ဝင်တစား မေးသည်။
"ဟုတ်ပါ့၊ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေတုန်းပဲ၊ အဘိုးကတော့ အနားယူသွားပြီ။"
လီရှန်းရွှယ်က ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြန်ဖြေသည်။
"မင်းတို့မိသားစုက စစ်တပ်မိသားစုလား"
ကျန်းစစ်မင်က အံ့သြစွာပြောသည်။
လီရှန်းရွှယ်က ပြုံးပြီး ငြင်းဆန်ခြင်း မပြုဘဲ
"ကျွန်မကတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်မက ရဲလေ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်မရဲ့ ဝမ်းကွဲတစ်ယောက်ကတော့ စစ်တပ်ထဲမှာ။" ဟု ပြောလိုက်သည်။
"ဒါဆို မင်းအဖေနဲ့ မင်းအဘိုးက ဘယ်လိုအနေအထားရှိလဲလို့ မေးလို့ရမလား၊ အခုရော ဘာတွေနဲ့ တိုက်ခိုက်နေလဲ?"
“အဘိုးကိုတော့  မပြောနိုင်ပေမယ့်၊ အခု ကျွန်မအဖေက အရှေ့တောင်တိုင်း စစ်ဌာနချုပ်  တိုင်းမှူးအနေနဲ့ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေပြီး သူ့ရာထူးက ဗိုလ်ချုပ်ကြီးပါ။”
လီရှန်းရွှယ်က ရိုးရိုးသားသား ဖြေသည်။
ကျန်းစစ်မင်၏ ခေါင်းသည် မူးဝေသွားသည်။
သူ့အဖေက ဗိုလ်ချုပ်ကြီးဆိုတော့ သူ့အဖိုးက ဘယ်လိုဖြစ်သင့်လဲ။
လျှို့ဝှက်ကိစ္စများပါ၀င်သည်ဟု မပြောနိုင်သေးသောကြောင့် ၎င်းကို စဉ်းစားရန် မလိုအပ်ပေ။
"ဒါက သာမန်လူတွေထက်ပိုကောင်းတယ်။"
ကျန်းစစ်မင် ပြုံးလိုက်သည်။
လီရှန်းရွှယ်သည် ကျန်းစစ်မင်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး၊ ရုတ်တရက် ရှက်သွားကာ
"ကျွန်မ ရေချိုးခန်းသွားလိုက်အုံးမယ်၊ ရှင် ကျွန်မကို ခဏစောင့်" ဟု ပြောလိုက်သည်။
"ကောင်းပါပြီ သွားပါ။"
ကျန်းစစ်မင်သည် ဘာမျှမစဉ်းစားဘဲ ဆုလက်မှတ်ကို ကြည့်ရင်း အလုပ်များနေလေသည်။
လီရှန်းရွှယ်သည် ရေချိုးခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်သွားသည်။
နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ သူမ ပြန်ထွက်လာသည်။
သူမသည် ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားပင်လဲပြီးပြီ။
ဝတ်စုံက အနက်ရောင်ပိုး ညအိပ်ဝတ်စုံ ဖြစ်ပြီး ကြည့်လို့အဆင်ပြေလေသည်။
သူမသည် ဖိနပ်လည်းမစီးဘဲ ခြေဗလာဖြင့် ထွက်လာခဲ့သည်။
သူမ၏ ဆံပင်များသည် ရွှဲရွှဲစိုကာ ရေတစက်စက်ကျနေပြီး တောထဲမှ ထွက်လာသော elf အမျိုးသမီးကဲ့သို့ပင်။
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::