Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

Πρόλογος

~☼Ένα δευτερόλεπτο αρκεί να μολύνει μια
αγνή ψυχή και μια ζωή δε φτάνει ώστε αυτή να γιάνει☼~

Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν κόσμο μαγικό... λίγο-πολύ κοντά στον υπαρκτό, ζούσε μια βασίλισσα με μακριά, χρυσαφένια μαλλιά και σμαραγδένια μάτια, που όλοι την αποκαλούσαν μάγισσα ακαμάτρα.

Κλεισμένη στο κάστρο της, ολημερίς κι ολονυχτίς, δημιουργούσε φίλτρα ηδονής.
Κάθε τόσο, γύρω από το κρυστάλλινο καζάνι της έστηνε χορό. Των υπηκόων της, δήθεν, ακολουθούσε τον σκοπό. Με πρέζες πόθου, πάθους, αλαζονείας, ζήλιας και απληστίας το γέμιζε, αλλά και από μπόλικο ναρκισσισμό. Μα η αλήθεια ήταν πως με λαγνεία εμπότιζε τον ίδιο της τον εαυτό. Συστατικό που την έκανε ανάρπαστη και μοναδική για το βασίλειό της. Αν και, η καημένη, στη λήθη ήταν βυθισμένη, με μια καρδιά απ' άκρη σ' άκρη ραγισμένη.

Το μπουκαλάκι του έρωτα ποτέ δε χρησιμοποιούσε, πίστευε έτσι πως την ηδονή παραποιούσε. Το κοίταζε, το άγγιζε αλλά το παρατούσε. Τη μυρωδιά του ν' αποφύγει προσπαθούσε. Όταν τυχαία από μπροστά του κάποιες φορές περνούσε, έκανε τάχα πως το αγνοούσε. Δεν ήταν πια παιδί, τη δύναμή του στα σκουπίδια την πετούσε.

Ο καλύτερός της φίλος, το φίδι με το πολύχρωμο δέρμα και τη γλυκιά και παιδική φωνή, διασκέδαζε μαζί της κάθε που την έβλεπε ν' αποφεύγει την ίδια τη ζωή. Δεν ήταν δα κι ο Διάβολος, να τρέχει μακριά της να κρυφτεί. Η ουρά του τυλιγόταν γύρω από το μπουκαλάκι και, κοιτώντας τη με ύφος σοβαρό, το έσπρωχνε μες στα δυο της χέρια και γελούσε σαν μωρό.

Τα ζουμερά της χείλη, βαμμένα στα χρώματα της αυγής, ανυψώνονταν στα πειράγματά του. Το πρόσωπό της, το άλλοτε πορσελάνινο, κρυστάλλωνε. Και γίνονταν τα μάτια της ψυχρά, γαλαζοπράσινα κι όμοια με της λίμνης τα παγερά νερά. Μια αντίδραση καθημερινή, συνηθισμένη κι απ' τον φόβο καμωμένη, που τον φίλο της –το φίδι– το πλήγωνε βαθιά... κι ας 'λέγαν όλοι πως έλειπε απ' τα στήθη του καρδιά.