Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥4

Κυριακή 16/1/2022

Αγαπημένο μου έγγραφο του word,

Δεν είχα ποτέ ημερολόγιο... κουράζομαι τόσο να γράφω με τον παραδοσιακό τρόπο, όσο και να κάθομαι με τις ώρες πίσω από μία οθόνη. Γενικώς, βαριέμαι εύκολα κι αυτό είναι κακό, νομίζω. Ωστόσο, αισθάνομαι την επιθυμία να εκφραστώ. Όσο δύσκολο κι αν είναι, οι δυο μας θα κάνουμε παρέα συχνά. Εσύ θα γίνεις το κολλητάρι μου κι εγώ ο σπαστικός φίλος που δε βάζει γλώσσα μέσα, ψάχνοντας διακαώς για τις συμβουλές σου. Δε μιλάς αλλά, καθώς γράφω, αισθάνομαι να φεύγει ένα μεγάλο βάρος από μέσα μου. Τουλάχιστον, αυτή η πρώτη μας επαφή, με ξεκουράζει. Ίσως όμως στην πορεία σε βαρεθώ κι εσένα, γι' αυτό σου ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη. Καταλαβαίνεις, βέβαια, πως δεν περιμένω από μια εφαρμογή να με συγχωρέσει. Από τον εαυτό μου ζητάω συγχώρεση, που πάντοτε παρατάει ό,τι αρχίζει. Ξεκινά με ενθουσιασμό, γεμάτος ενέργεια, και καταλήγει νωχελικός και απογοητευμένος. Τίποτα δεν τον καλύπτει επαρκώς και τίποτα δεν του εξάπτει για πολύ το ενδιαφέρον. Είναι γεμάτος δημιουργική περιέργεια αλλά χάνει γρήγορα το ενδιαφέρον του.

Τέλος πάντων, πολύ σε ζάλισα με την πάρτη μου και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Σκοπός μου είναι να σου γράφω όσα δεν μπορώ να πω σε εκείνη τη γυναίκα που κάνει τα πόδια μου να τρέμουν από την πρώτη μας συνάντηση. Πριν από δύο μέρες τη γνώρισα, εχθές υπογράψαμε τις συμβάσεις της εργασίας μου και σήμερα νιώθω την ανάγκη να της πω τα πάντα για εμένα. Αυτό δεν έχει καμία λογική –το ξέρω– αλλά δε χρειάζεται να με μαλώσεις. Είχα πολύ καιρό να γνωρίσω ένα τόσο όμορφο και γεμάτο συναισθήματα θηλυκό, που μαγεύτηκα.

Έχεις προσέξει τα μάτια της; Στο βάθος τους βλέπω ένα πληγωμένο παιδί που έχει χάσει τη διάθεσή του για παιχνίδι και χρειάζεται μπόλικη στοργή και αγάπη για να βρει τον χαμένο του αυθορμητισμό. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Μου θυμίζει τον αυτό μου στην εφηβεία° τότε που ήμουν τρελά πορωμένος με τις μοτοσικλέτες και τα πορνοπεριοδικά. Είχα πρήξει τη μητέρα μου να μου πάρει μία Yamaha και, ζαλισμένη καθώς ήταν από την γκρίνια μου, μού την έκανε δώρο στα δέκατα έκτα γενέθλιά μου. Στην αρχή ξετρελάθηκα! Ήταν πιο μαύρη και από κάρβουνο, γυάλιζε, ήταν ογκώδης, με μεγάλους καθρέφτες και έντονα φώτα, δερμάτινη σέλα και δυνατά γκάζια. Να μη σου τα πολυλογώ, την ερωτεύτηκα.

Ο έρωτάς μου ήταν παροιμιώδης. Ούτε η ιστορία του Ρομέο και της Ιουλιέτας δεν έχει τόσο πάθος! Κάθε πρωί τη χάιδευα, τη γέμιζα βενζίνη και την έβγαζα βόλτα στην παραλία. Μέχρι και κοπάνες έκανα για να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί της. Όλοι μου οι φίλοι τη ζήλευαν και τότε κατάλαβα πως ήταν σίγουρα η καλύτερη, μέχρι που ένα κωλόπαιδο –κλεφτρόνι της γειτονιάς– μου την έστησε σε μια απόμερη γωνία, με έδειρε και μου την πήρε. Ήμουν μικρός, δεν είχα τη δύναμη να την υπερασπιστώ. Φαντάσου την πήρε από εμένα, που ούτε στους φίλους μου δεν την έδινα. Κάποια χρόνια αργότερα έμαθα ότι είχε γίνει παλιοσίδερα. Την είχε πουλήσει κοψοχρονιά σ' έναν τύπο που τις αποσυναρμολογούσε και πουλούσε παράνομα τα εξαρτήματά τους γι' ανταλλακτικά.