Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥2

Ο ύπνος της ήταν τόσο βαρύς, που άνοιξε τα μάτια της τρεις ώρες αργότερα, νιώθοντας πως είχε κοιμηθεί τουλάχιστον οχτώ. Φόρεσε τη ρόμπα της και πήγε στο μπάνιο να περιποιηθεί τον εαυτό της. Έπειτα κατέβηκε στον κάτω όροφο και άρχισε να τον ψάχνει. Το βλέμμα της περιπλανήθηκε στο καθιστικό – καμιά ένδειξη ζωής. Μπήκε στην κουζίνα και εκεί βρήκε μόνο τη Λίζα, που της έκανε νόημα να βγει στη βεράντα.

Όταν πάτησε στο πέτρινο πάτωμα ο ήλιος την τύφλωσε και αναγκάστηκε να μισοκλείσει τα βλέφαρά της και να δημιουργήσει ένα σκέπαστρο με την παλάμη της, τοποθετώντας τη στο ύψος των φρυδιών της.

Βλασφήμησε μόλις τον είδε με το κάτω μέρος της φόρμας του να είναι σκυμμένος, με τους αγκώνες στερεωμένους στο κάγκελο του μπαλκονιού, και να κοιτά τη θάλασσα που απλωνόταν απέναντί του.

Ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω. Παρότι Απρίλης, εκείνος δεν έδειχνε να επηρεάζεται από το δροσερό αεράκι. Το πρωινό είχε σερβιριστεί δίπλα στην πισίνα, ο καφές άχνιζε και η Δανάη είχε κολλήσει στη γοητευτική μορφή του. Ενώ καιγόταν να τον καταστρέψει, ταυτόχρονα ήθελε να του πετάξει τα μάτια έξω από το κρανίο του. Έπρεπε να μείνει στο τελευταίο αν ήθελε να ανακτήσει πίσω ό,τι κλάπηκε βίαια από τα χέρια της. Κι έτσι, βάδισε με αέρινα βήματα κοντά του. Τύλιξε τα χέρια της γύρω από τη μέση του, ακούμπησε το μέτωπό της στην πλάτη του και ένας αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη της.

Έπαιζε ύπουλα, έπαιζε με τη φωτιά αλλά είχε κι εκείνη τα όπλα της, που θα τον καψάλιζαν ως το μεδούλι του. Δεν μπορούσε να αρνηθεί πως της ξυπνούσε κάτι αλλόκοτο, κάτι αρρωστημένο, μήτε πως η βαθιά πληγωμένη καρδιά της απολάμβανε να τον έχει στα πόδια της και να τον μεταχειρίζεται όπως επιθυμούσε, κι ας ήταν πλέον κενή για εκείνον. Δεν τον αγαπούσε πια, αυτό ήταν γεγονός. Τον απεχθανόταν την ίδια ώρα που τον ποθούσε κολασμένα...

Αισθάνθηκε να κολυμπά στα νερά του Ειρηνικού ωκεανού, που ήταν βαθιά, τρομακτικά και χαώδη σε έκταση.

«Ξύπνησες πολύ νωρίς», του είπε αφήνοντας ένα απαλό φιλί στην πλάτη του.

«Δεν είχα ύπνο», χαμογέλασε και γύρισε εντελώς αυθόρμητα να την κοιτάξει, με αποτέλεσμα –γι' ακόμα μια δυσάρεστη φορά– να βρεθούν αντιμέτωποι κατά μέτωπο. Δεν ήταν εύκολο να της αντιστέκεται την ίδια στιγμή που την ποθούσε σαν τρελός. Ωστόσο, δεν ήταν ούτε χαζός° καταλάβαινε καλά πως ο σκοπός της ήταν πολύ διαφορετικός από αυτόν που του παρουσίαζε. Καταλάβαινε πως αποδεχόταν τη στενή τους επαφή, για να τον ξεριζώσει μια ώρα αρχύτερα από την εταιρεία, το σπίτι και τη γεμάτη μίσος καρδιά της.