Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥5

Είχε πλαντάξει στο κλάμα. Είχε μπουκωθεί τόσο πολύ με τις πατάτες, που δεν μπορούσε να πάρει ανάσα από τη συμφόρηση στη μύτη και στον λαιμό της. Δεν έκανε λάθος° την αγαπούσε και τον έδιωξε. Δεν έλεγε πουθενά πως τον πείραζε, πως τον έτσουζε που ήταν σχεδόν στείρα στα τριάντα δύο της χρόνια. Σε αυτήν τη σκέψη, το κλάμα της δυνάμωσε και γέμισε τον χώρο με τα αναφιλητά της, όταν η πόρτα άνοιξε και ο πατέρας της εισέβαλε στο γραφείο τρομαγμένος από τους παράξενους ήχους που έβγαζε το παιδί του. Ήταν η τέταρτη φορά που προσπαθούσε να τη συναντήσει και του το ακύρωνε. Έτρεξε δίπλα της και άρχισε να τη χτυπά δυνατά στην πλάτη.

 «Φτύσ' το» τη διέταξε τρομαγμένος. «Φτύσ' το, παιδί μου. Χριστέ μου, το παιδί μου πνίγεται!» φώναξε και η Δανάη τού έκανε νοήματα με τα χέρια να σταματήσει. Κατάπιε με δυσκολία και σκούπισε τα μάτια της, συνεχίζοντας να φυσά τη μύτη της δυνατά. «Δόξα τον Θεό, είσαι καλά! Πώς τρως έτσι, παιδάκι μου;» τη μάλωσε καθώς οι χτύποι της καρδιάς του επανέρχονταν στον φυσιολογικό τους ρυθμό. Ξεφύσησε, περνώντας τα δάχτυλά του μέσα από τα μακριά γκρίζα του μαλλιά, και κάθισε στην πολυθρόνα απέναντί της να ηρεμήσει πίνοντας λίγο από το ποτήρι με το νερό που είχε στο γραφείο της.

«Μα είναι πράγματα αυτά;» αγανάκτησε.

«Μπαμπά, δεν πνιγόμουν, έκλαιγα», του εξομολογήθηκε, κλείνοντας την οθόνη του υπολογιστή, για να τον βλέπει καλύτερα.

«Έκλαιγες;» Τώρα το τρέμουλο άρχισε ξανά. Είχε να δει το παιδάκι του έτσι πολλά χρόνια και ποτέ δεν του αποκάλυψε τον λόγο. «Μήπως φταίει ο γιος του Καδρηνού γι' αυτό;» της έριξε την κεραμίδα πάνω στο κεφάλι και την άφησε στον τόπο. «Σε ψάχνω καιρό. Έχω έρθει πολλές φορές, να σε ενημερώσω γι' αυτό, αλλά όλο λείπεις ή είσαι μαζί του. Τον είχα δει σε ένα περιοδικό που μου έφερε η Ξένια από το τελευταίο της ταξίδι στην Καλιφόρνια. Η φωτογραφία του ήταν φάτσα φόρα στο εξώφυλλο πάνω από τη λεζάντα 'Ο καλύτερος γυμναστής και προπονητής γκολφ στον κόσμο'. Δεν ήθελα να σ' το πω μπροστά του και να προκαλέσω κάποιο πρόβλημα. Όλο γι' αυτόν μου μιλάει και έχω δει δεκάδες φωτογραφίες του», της εξήγησε.

Ο Αργύρης-Γκάμπριελ ήταν τόσο διάσημος και τόσο άσημος ταυτόχρονα; Και γιατί δεν ήξερε τίποτα γι' αυτό; Μπάχαλο τα είχε κάνει. Το στόμα της άνοιξε διάπλατα και η ανάσα τής κόπηκε μαχαίρι. Το στομάχι της έγινε ένας αχταρμάς και, για να μη γεμίσει τα χαρτιά και το laptop με τον εμετό της, αναγκάστηκε να γείρει στο πλάι.