Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥5

Ενάμιση χρόνο μετά...

Λευκά τριαντάφυλλα, νεραγκούλες και τούλι. Πολύ τούλι. Τόσο τούλι, που η Δανάη δυσανασχέτησε και ξίνισε τη μούρη της βλέποντας τόσο τα χιλιόμετρα του υφάσματος, όσο και τα λουλούδια που στόλιζαν το σπίτι τους. Όλοι έτρεχαν και κρεμούσαν μπαλόνια, κερνούσαν τους επισκέπτες και της χαμογελούσαν καθώς ένα πινέλο του μακιγιάζ περνούσε ξανά και ξανά από το ντεκολτέ της. Όλα αυτά ήταν ανούσια. Τι θα άλλαζε αν δε χρησιμοποιούσαν όλο αυτό το τούλι και τα διακοσμητικά; Δε θα πήγαινε καλά ο γάμος; Δε θα ήταν ευτυχισμένοι; Ας ήταν καλά η θεία Ξένια που έκανε καλή παρέα με τη μητέρα του Γκάμπριελ, τη Τζούλια, και μαζί οργάνωσαν όλη τη τελετή, τον στολισμό και το τραπέζι, ενώ συγχρόνως ασχολούνταν εναλλάξ και με το baby sitting.

Το γυμναστήριο του Γκάμπριελ είχε γίνει ανάρπαστο μέσα σε έναν χρόνο. Η εταιρεία είχε ανέβει και ήταν μία θέση κάτω από αυτήν του Ορέστη, που παρέμενε στην κορυφή. Δεν είχε κακία μέσα της για κανέναν. Ήταν ευτυχισμένη και αγαπούσε τον άνδρα και την κόρη της με τόση δύναμη, που ξέχασε όλες τις ενστάσεις που είχε στο παρελθόν. Με το που την έπιασε στα χέρια της τα ξέχασε όλα... το παρελθόν της διαγράφηκε, λες και ο εγκέφαλός της έκανε μια αυτόματη επανεκκίνηση, με αποτέλεσμα να γεννηθεί και η ίδια μαζί με το παιδί της.

Όλα έμοιαζαν με όνειρο ή με παραμύθι. Είχαν νικήσει τους κακούς μάγους και ετοιμάζονταν να ζήσουν το δικό τους ευτυχισμένο τέλος.

Πόσο κλισέ ακούγεται αυτό; Υπάρχει άραγε τέλος; σκέφτηκε η Δανάη.

Μπορεί να έμπαινε ένα τέλος στην προηγούμενη κατάσταση που βίωσαν, αλλά μια καινούρια ξεκινούσε και είχε το όνομα: Άναμπελ.

Από την ημέρα που ήρθε στον κόσμο είχε κατακλύσει τη σκέψη, το πρόγραμμά της και την αγάπη της. Ήταν όμως σίγουρη πως ποτέ δε θα σταματούσε αυτό. Ποτέ δε θα σταματούσε να ανησυχεί, να κάνει σκοτεινά σενάρια και να πονάει δίχως αιτία, παρασυρμένη από τα έντονα συναισθήματά της. Το ίδιο αισθανόταν και ο Γκάμπριελ. Το έβλεπε στις κινήσεις του, στις εξομολογήσεις του και στον τρόπο που τη φρόντιζε. Ήταν η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του και ένιωθε πολύ περήφανη που ο Θεός τους ευλόγησε και την εναπόθεσε μέσα της και στη ζωή τους.

Η μόλις πέντε μηνών κορούλα τους φορούσε ένα φουσκωτό, λευκό φορεματάκι, γεμάτο κρυστάλλους – δώρο της νονάς της, της Νάντιας, που την είχε στην αγκαλιά της, καμαρώνοντας στην Τζούλια για την αγορά αλλά και την επώνυμη μάρκα που ρούχου που επέλεξε για τη μικρούλα. Τα μαλλάκια της ήταν μαύρα και σγουρά, τα χειλάκια της ροζ σαν φραουλίτσες και τα μάτια της μοιρασμένα° το ένα ήταν τιρκουάζ και το άλλο καταπράσινο. Το σχήμα τους ήταν γατίσιο και οι βλεφαρίδες της μεγάλες και πυκνές. Δεν ήξερε αν μπορούσε να του προσφέρει ακόμα ένα παιδί στο μέλλον. Ωστόσο, με την Άναμπελ ένιωθε πλήρης... μια ολοκληρωμένη γυναίκα!