Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

*Αθώος ή ένοχος;*

Είκοσι δύο ημέρες αργότερα...

Έναν μήνα είχε να πατήσει το πόδι του στην p.d.m και περίπου ένα εικοσιτετράωρο ν' ακούσει τη φωνή της. Δεν επέστρεψε στη μονοκατοικία που νοίκιασε στο κέντρο της Αθήνας, αλλά στη βίλα της. Του είχε πει πως, μόλις επανέρχονταν στη ρουτίνα τους η σύμβασή τους θα έληγε, αφού για μια στιγμή αποφάσισε να τον βγάλει από το κρεβάτι της. Όμως δεν ήξερε αν αυτό ίσχυε ή αν είχε αλλάξει κάτι μετά τα σ' αγαπώ που αντάλλαξαν. Έτσι, μιας και τον διέταξε να πάρει την πρώτη πτήση που θα έβρισκε από Νέα Υόρκη για Αθήνα, η σοφότερη επιλογή ήταν να γυρίσει στον δικό της χώρο περιμένοντας την άφιξή της.

Δεν κατάλαβε για ποιον λόγο τον έδιωξε κακήν κακώς από τη δεξίωση που είχε διοργανωθεί στο Hilton Midtown την ημέρα της έναρξης του συνεδρίου, αν και η παρουσία του Ορέστη Ανδρέου ήταν –σίγουρα– καταλυτική σε αυτήν της την επιλογή. Μακάρι αυτός ο άνδρας να μην της είχε πει την αλήθεια... Μακάρι!

Έφτασε στην Αθήνα γύρω στις έντεκα το πρωί, αλλά η πόρτα άνοιξε όταν η νύχτα έριξε για τα καλά το σκοτεινό της πέπλο. Αυτό σήμαινε πως, επιτέλους, η αγαπημένη του φίλη και εργοδότρια επέστρεψε και θα είχε την ευκαιρία να μάθει τον λόγο που τον έδιωξε από τη Νέα Υόρκη. Η Λίζα έτρεξε να φέρει μέσα τις βαλίτσες της κυρίας της και ο χώρος υποδοχής γέμισε με αποσκευές που ήταν γεμάτες από τα ψώνια που έκαναν οι δυο τους στο Μανχάταν. 

Μετά από μερικά λεπτά η Δανάη έκανε την εμφάνισή της μέσα σ' ένα μαύρο, στενό και κοντό φόρεμα. Τα ξανθά της μαλλιά ήταν ελεύθερα και ήταν άβαφη και εμφανώς ταλαιπωρημένη, σαν να είχε κλάψει ποταμούς παρέα μ' ένα μπουκάλι ουίσκι. Τα πράσινα μάτια της κόλλησαν στη μορφή του° ήταν στο καθιστικό, φορούσε το κάτω μέρος μιας μαύρης φόρμας και από πάνω ένα λευκό φανελάκι που έκανε το σώμα του να μοιάζει θεόρατο. Η φράντζα του είχε πέσει πάνω στα γυαλιά του και της έκρυβε το βλέμμα του. Τον πλησίασε, έβαλε τα χέρια της στον λαιμό του, φέρνοντας το στόμα του μια ανάσα από το δικό της, και καρφώθηκε βαθιά στα μάτια του για μερικά δευτερόλεπτα που έμοιαζαν αιώνες. Αυτή η ανεξήγητη έλξη –που από το πρώτο λεπτό τη βασάνιζε– είχε δυναμώσει και είχε μετατραπεί σε μια πυρκαγιά που της έκαιγε τα σωθικά, το δέρμα και κατέληγε στην κομματισμένη της καρδιά. Τον ήθελε όσο τίποτα μα αδυνατούσε να συγχωρέσει τον εαυτό της. Όχι, ποτέ ξανά.

Έκανε επίθεση στα χείλη του° η γλώσσα της γλίστρησε μέσα τους και συνάντησε τη δική του, ενώ έκανε ένα σάλτο και τύλιξε τα πόδια της στη μέση του. Τα άκρα της έσφιξαν γύρω του, τα δάχτυλά της χώθηκαν στα μαλλιά του, η ανάσα της έγινε γρήγορη και όλο της το πάθος ξεχείλισε από ένα και μόνο φιλί. Δεν έβγαλε καμία λέξη. Δεν είχε να πει πολλά, μονάχα ένα πράγμα που θα σφράγιζε αυτήν τη συμφωνία. Γιατί –πάνω απ' όλα– η Δανάη Παπαϊωάννου ήταν επαγγελματίας. Μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω.