Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥8

Είχαν περάσει δυόμιση εβδομάδες και η Δανάη είχε μυήσει πλήρως τον Αργύρη στον ρυθμό της δουλειάς και στο σεξ. Και τα δύο τα ζούσαν έντονα, είχαν βρει τη χρυσή τομή και ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, σε βαθμό που η Δανάη σκεπτόταν πως ζούσε σ' ένα παράλληλο σύμπαν. Πριν από τη γνωριμία τους, κάθε δύο μήνες, είχε τον πονοκέφαλο να βρει νέο βοηθό, ενώ τώρα σε λίγες μόνο εβδομάδες ο άνδρας αυτός κατάφερε να την ακολουθήσει ακριβώς όπως και η Νάντια που την είχε κοντά της για πολύ καιρό.

Μόλις είχε βγει από τη χαρτοβιομηχανία και, ενώ ο Αργύρης χαμογελούσε, εκείνη ήταν σκεπτική. Τη βασάνιζε το γεγονός πως για ακόμα μια φορά είχε κερδίσει τον Καδρηνό. Ήταν χρόνια αντίπαλοι. Όταν εκείνη άρχισε ν' ανεβαίνει με την p.d.m, εκείνος είχε ήδη πολλά χρόνια στο χώρο με την k.c.c (Kandrinos commercial company).

Του αναγνώριζε ότι ήταν καλός στη δουλειά του, αλλά, είτε είχε παλιομοδίτικες είτε πολύ σύγχρονες ιδέες. Δεν ήταν ένας ισορροπημένος χαρακτήρας και έπεφτε πολύ έξω στις επιθυμίες των πελατών, που τους προσέγγιζε σαν ο παντογνώστης στον χώρο της διαφήμισης. Έπειτα από αυτήν τη νίκη της θα ήταν σίγουρα έξαλλος και θα έκανε τα πάντα να την κερδίσει, κλέβοντας τον επόμενο πελάτης της.

Ακόμη θυμόταν πως, πριν από έναν χρόνο που είχε και πάλι κερδίσει το σποτ για γνωστό αναψυκτικό, είχε γίνει έξαλλος. Είχε οργανώσει ολόκληρη πλεκτάνη και ευτυχώς που όλα τα έκανε νόμιμα αλλιώς θα είχε μεγάλο πρόβλημα, μιας επικαλέστηκε κλοπή και δολοπλοκία από μέρος της. Και όλα αυτά για τα πεντακόσια χιλιάρικα που έδωσε η εταιρεία σαν αμοιβή. Με το ένα εκατομμύριο που έδινε η χαρτοβιομηχανία, για να παίξει η διαφήμιση σε όλα τα κανάλια και σε συνεχόμενη ροή, έβλεπε τις αστραπές που σήμαιναν το ξέσπασμα της καταιγίδας που θα ερχόταν από μέρα σε μέρα.

Άναψε ένα τσιγάρο, ακούμπησε την πλάτη της στο τζιπ και κάπνισε με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό. Δεν την ένοιαζε τόσο ο Καδρηνός. Η αλήθεια ήταν πως ο καιρός που είχε περάσει δίπλα του της ξύπνησε πολλούς εφιάλτες που την έκαναν να υποφέρει. Έτσι, αρκετές φορές γινόταν απότομη, απόμακρη και κλεινόταν στο καβούκι της, δηλαδή, στο δωμάτιό της. Αλλιώς τα υπολόγιζε και αλλιώς της βγήκαν. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση τη βοηθούσε, κάνοντάς τη να βιώνει τα πάντα πιο έντονα και να γίνεται πιο πειστική.

Ο βοηθός της την πλησίασε και στάθηκε δίπλα της στηρίζοντας κι αυτός το κορμί του στο τζιπ. «Κανονικά θα έπρεπε να πετάτε από τη χαρά σας. Κάναμε θραύση», ψέλλισε, απογοητευμένος από τη μελαγχολική στάση της.