Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥3

Ο άνδρας σταμάτησε στην άκρη του δρόμου, κράτησε ανοιχτή την πόρτα του οδηγού και την περίμενε, για να της την κλείσει. Μια ιπποτική κίνηση, θα έλεγε κανείς, μόνο που στη δική του περίπτωση γινόταν ως ένδειξη σεβασμού και ως παροχή βοήθειας στην εργοδότριά του. Ωστόσο, εκείνη σήκωσε το φόρεμά της, αποκάλυψε το κόκκινο εσώρουχό της μπροστά στα μάτια του και πέρασε το ένα πόδι της πάνω από τον λεβιέ των ταχυτήτων κάνοντας τη φαντασία του να οργιάζει ως και και τη στιγμή που κάθισε δίπλα της. Ο λεβιές ταχυτήτων πάντως θα μπορούσε να παρομοιαστεί εύκολα με τη στύση που του προκάλεσαν τα θεϊκά, μακριά πορσελάνινα πόδια της σε συνδυασμό με αυτό το μικροσκοπικό στριγκάκι που, το αναθεματισμένο, πήγε και χώθηκε ανάμεσα από τα μεγάλα χείλη του αιδοίου της, για να τον βασανίσει. Ένας αναστεναγμός δραπέτευσε από τα λεπτά του χείλη και εντελώς αυθόρμητα ψέλλισε: «Τυχερός ο λεβιές... Τα είδε όλα!»

Η Δανάη πέρασε και το άλλο πόδι, κάθισε στη θέση της φτιάχνοντας το κάθισμα και γύρισε να δει τον βοηθό της που κοιτούσε ακόμη καθηλωμένος τα γυμνά της μπούτια, ενώ εκείνη κοίταξε αστραπιαία τον καβάλο του και τον σκληρό πλέον ανδρισμό του και η φωτιά της δυνάμωσε ξανά° ήταν σίγουρα μεγάλος ή παχύς, άλλη εξήγηση δεν μπορούσε να δώσει για τον όγκο του.
«Μόνο ο λεβιές είναι τυχερός;» τον ρώτησε με σοβαρότητα.

«Στοιχηματίζω πως το βρακάκι σας είναι πολύ πιο τυχερό από αυτόν, δεσποινίς», αποκρίθηκε στρέφοντας το σπινθηροβόλο από τη διέγερση βλέμμα του έξω από το παράθυρο.

Η Δανάη γέλασε δυνατά – της άρεσε ο αυθορμητισμός και το χιούμορ του κι έτσι πρόσθεσε άλλο ένα τσεκ στη νοερή λίστα με τα προτερήματά του. «Καλά θα κάνεις να το συνηθίσεις, Νικολάου, δεν αντέχω τους περιορισμούς και θέλω την άνεσή μου. Είναι μέρος της εκπαίδευσης κι αυτό». Του έλεγε ψέματα, ποτέ της δεν είχε κάνει τέτοιο καψόνι σε άλλον βοηθό της° στον Αργύρη όμως θα έκανε πολλά... και ήταν πολύ περίεργη να δει για πόσο θα άντεχε.

«Δε συνηθίζεται δύσκολα αυτό, δεσποινίς. Αλλού είναι η δυσκολία», δήλωσε σταυρώνοντας τις παλάμες πάνω από τη θεόρατη στύση του, σε μια αξιόλογη αλλά άκαρπη προσπάθεια να την καλύψει.

«Και γιατί την κρύβεις;» απόρησε η Δανάη. «Μεγάλα παιδιά είμαστε και όλα είναι απόλυτα λογικά. Όταν είμαστε οι δυο μας θέλω να είσαι ελεύθερος και, αν κάνεις καλά τη δουλειά σου σήμερα, ίσως αποκτήσεις κι άλλα προνόμια», του είπε γλείφοντας τα χείλη της, που είχαν στεγνώσει από την κάψα που την έλουσε.

«Μήπως, μιας και είμαστε μεγάλα παιδιά, μπορώ και να την πετάξω έξω και να την παίξω μπροστά σας;» συνοφρυώθηκε κρατώντας ακόμη το βλέμμα του μακριά της. Εντούτοις, όσο κι αν πάλευε να ξεχαστεί χαζεύοντας τη διαδρομή, το κάτω κεφάλι του δεν ήταν ποτέ υπάκουο στο πάνω.
«Δυστυχώς για εσένα, φτάσαμε», του απάντησε η Δανάη, που έβαλε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και άνοιξε την πόρτα. «Βγες στο κρύο να κάνουμε ένα τσιγάρο μπας και συνέλθεις. Δεν μπορείς να μπεις έτσι στον χώρο του ανθρώπου, θα τον τρομάξεις», συνέχισε, με το βλέμμα καρφωμένο στο φουσκωμένο παντελόνι του, και αναστέναξε.

Ο Αργύρης έκανε ότι του είπε. Βγήκε και στήριξε τα οπίσθιά του στο τζιπ παίρνοντας αργές και ρυθμικές ανάσες για να ξεχαστεί. Δεν είχε πολύ καιρό να αντικρίσει ένα τέτοιο θέαμα, όμως το δικό της ήταν μοναδικό – τα χείλη της ήταν τόσο παχυλά που δε σταματούσε να λογίζεται πόσο πολύ καιγόταν να της τα δαγκώσει.

«Σταμάτα» τον διέταξε η Δανάη ανάβοντας το τσιγάρο της. «Ξέρω πολύ καλά τι σκέφτεσαι, Νικολάου. Συσπάται... κι αυτό δεν είναι καλό τη δεδομένη στιγμή. Έχε χάρη που είπα να σου δώσω μια ευκαιρία. Πάω μέσα, έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς», τον διέταξε με το αυστηρό βλέμμα της να πέφτει πάνω του και να τον κατακεραυνώνει. Κι αυτό εν μέρη ψέματα ήταν° του έδωσε μια ευκαιρία γιατί της προκάλεσε ταραχή και φούντωσε σεξουαλικά τις αισθήσεις της. Αυτός ήταν ξεκάθαρα ο λόγος. Αν ήταν άλλος στη θέση του, θα τον είχε παρατήσει στην ερημιά.