Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥3

 Η Δανάη έτρεξε ξοπίσω του.

«Και βέβαια θα αδράξω την ευκαιρία, κύριε Καδρηνέ. Σας υπόσχομαι ότι δε θα μετανιώσετε για την πίστη σας σε εμένα», του απάντησε λαχανιασμένη μπαίνοντας στο ασανσέρ, και στάθηκε δίπλα του. «Πού πάμε, κύριε Καδρηνέ;» ρώτησε, χαμογελώντας, αφού ζούσε ξανά την πιο όμορφη στιγμή της ζωής της.

«Θα μάθεις σύντομα, Παπαϊωάννου, μη βιάζεσαι», της είπε σκύβοντας ελαφρώς προς τα πίσω, για να δει καλύτερα τα ζουμερά της οπίσθια. «Γυμνάζεσαι, κούκλα;» πρόσθεσε ενώ της έκλεινε το μάτι.

«Μπα... είμαι τεμπέλα και μου αρέσει να χουχουλιάζω. Παλιότερα το σεξ ήταν ένα είδος γυμναστικής για μένα, αλλά τώρα πια νομίζω πως έγινε κι αυτός πλαδαρός», του είπε και γύρισε το κεφάλι της προς τα πίσω, για να τον ελέγξει. «Εσείς τι λέτε;» συνέχισε κουνώντας με τα χέρια τους γλουτούς της πάνω κάτω.

«Θα τον ελέγξω εξονυχιστικά λίαν συντόμως. Αν και με την πρώτη οπτική επαφή, φαίνεται όμορφος, σφριγηλός και έτοιμος για όλα». Άνοιξε την πόρτα του ασανσέρ και βάδισε γοργά, ώστε να την προσπεράσει και να της δώσει την ευκαιρία να θαυμάσει και τα δικά του οπίσθια – τσάμπα τα έχτιζε τόσα χρόνια;

«Και ο δικός σας δεν πάει πίσω», του επέστρεψε το κομπλιμέντο και άρχισε πάλι να τρέχει, για να τον προλάβει.

Τα βήματά του σταμάτησαν στο πάρκινγκ μπροστά στη μηχανή του και έβγαλε τα κλειδιά από την τσέπη του, περιμένοντάς τη.

«Είστε πολύ γρήγορος, κύριε Καδρηνέ», του είπε καθώς έφτανε κοντά του, και στηρίχτηκε επάνω στη δερμάτινη σέλα της μηχανής, για να πάρει μια ανάσα. Δύο μήνες πέρασαν από τότε που κλείστηκε στο εξοχικό της Νάντιας και το σώμα της έδειχνε ολοφάνερα πως ήταν κουρασμένο.

«Είσαι καλά, κούκλα;»

«Μια χαρά, κύριε Καδρηνέ. Απλώς χρειάζομαι λιγάκι καθαρό αέρα», απάντησε τρίβοντας απαλά τον λαιμό της, και τον κοίταξε με τα γατίσια, πράσινα μάτια της να λάμπουν από ευτυχία.

«Είμαι λιγάκι ζαλισμένος από το ποτό. Ξέρεις να οδηγείς μηχανή ή έχεις έρθει με δικό σου όχημα;» της χαμογέλασε χαζεύοντας τη λάμψη στο όμορφο πρόσωπό της.

«Ήρθα οδηγώντας το αυτοκίνητό μου, αλλά δε γνωρίζω τους δρόμους της Σάντα Μόνικα. Να βάλω τον πλοηγό ή θα με κατευθύνετε εσείς;» αποκρίθηκε μ' ένα πλατύ χαμόγελο στο χαμόγελό του και όρθωσε το κορμί της δείχνοντάς του προς το αγαπημένο της μαύρο τζιπ. Το μόνο που είχε κρατήσει από την περιουσία της.