Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥9

Το επόμενο πρωί φόρτωσαν το αυτοκίνητο και ξεκίνησαν για το εστιατόριο όπου θα έπαιρναν το πρωινό τους με τη θεία της, που ήταν ντυμένη σαν λατέρνα. Από τότε που στο τραπέζι τους προστέθηκε ο Αργύρης, η Ξένια είχε γίνει άλλος άνθρωπος. Τον πήγαινε αυτόν τον νεαρό, έκανε καλό στην ανιψιά της και ήταν ολόκληρος μποναμάς για κάθε θηλυκό. Ψηλός, γυμνασμένος, κουκλάκι ζωγραφιστό, πιο ζηλευτό ακόμα και από μοντέλο. Και το κυριότερο° είχε μάτια μόνο για τη Δανάη της.

«Καλημέρα στα νιάτα!» τους χαιρέτισε και τους αγκάλιασε θερμά. «Πώς νιώθεις που κατατρόπωσες τον Καδρηνό;» ρώτησε τη Δανάη μόλις κάθισε στο τραπέζι τους, και ήπιε μια γουλιά καφέ.

«Σ' το έχω πει τόσες φορές, θεία. Δεν το βλέπουμε με τα ίδια μάτια. Αυτό δεν έχει να κάνει με τον Καδρηνό και εμένα, αλλά με τον Κανδρηνό και την ομάδα μου, που είναι η οικογένειά μου», της εξήγησε η Δανάη. «Μπορεί να κέρδισε η εταιρεία, αλλά αυτό που με απασχολεί είναι αυτοί που την αποτελούν. Χωρίς αυτούς η εταιρεία και εγώ είμαστε ένα τίποτα», της απάντησε διαβάζοντας τα email της.

«Εσύ ξέρεις, πουλάκι μου. Α, τώρα που είπα πουλάκι... για πού πετάτε, πουλάκια μου;» τους ρώτησε κοιτώντας επίμονα τον Αργυρή.

«Εσένα ρωτάει. Από μένα δε θα πάρει ούτε λέξη, αυτό το ξέρει καλά», σκούντησε τον βοηθό της.

«Στο Blue Mountains στον Καναδά, μια πόλη στο νοτιοδυτικό Οντάριο. Αυτή την εποχή οι λόφοι είναι χιονισμένοι και το τοπίο μαγικό. Ό,τι πρέπει για μια ξεκούραστη απόδραση», απάντησε ο Αργύρης γεμίζοντας την κούπα του με γαλλικό καφέ.

 «Ορίστε! Ελπίζω πως δε θα πάψεις να είσαι το δεξί της χέρι και πως θα γίνεις και το αριστερό. Είσαι το καμάρι μου», του χάιδεψε το μάγουλο η Ξένια.

«Τέλος πάντων, σε δέκα λεπτά φεύγουμε. Αν θες να συνεχίσεις την ανάκριση, κάνε γρήγορα», την πείραξε η Δανάη.

«Δε θα σε ανακρίνω, αλλά θα σε παρακαλέσω μόλις επιστρέψεις να επισκεφθείς τον πατέρα σου. Έχεις πολύ καιρό να τον δεις» ,της είπε κάνοντάς τη να απορήσει.

«Πριν από έναν μήνα βρεθήκαμε. Δεν είναι και πολύς καιρός», της απάντησε.

«Μπορεί για εσένα να μην είναι μεγάλο το χρονικό διάστημα που έχεις να τον δεις, αλλά για εμάς είναι», τη μάλωσε η αδελφή του πατέρα της.

Η Δανάη είχε μεγαλώσει με τον πατέρα και τη θεία της, που λάτρευε τα διατλαντικά ταξίδια και κάθε τόσο το έσκαγε για τόπους μαγικούς και ονειρεμένους, ώστε να γνωρίσει τον κόσμο και να γεμίσει εμπειρίες. Και καλά έκανε, εφόσον δεν είχε ούτε παιδιά ούτε σκυλιά ή γάτες. Ήταν μια ελεύθερη γυναίκα, που συνέβαλλε και με το παραπάνω στην ανατροφή της. Η μητέρα της είχε πεθάνει όταν ήταν δεκαοχτώ χρονών –από τροχαίο– και ο πατέρας της τα τελευταία χρόνια, που είχε βγει στη σύνταξη, είχε κολλήσει για τα καλά πάνω της. Τόσο πολύ, που έπρεπε να του βρει επειγόντως γυναίκα.