Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥3

Έναν μήνα αργότερα

Η Δανάη είχε μισοκλείσει τις βαριές κουρτίνες του γραφείου της. Ο δυνατός ήλιος την είχε τρελάνει, η φύση είχε αρχίσει να ξυπνάει για τα καλά και τα νεύρα της δεν το άντεχαν. Δεν άντεχε ούτε τον ίδιο της τον εαυτό° είχε χάσει το χαμόγελό της και τη διάθεση να μιλά με τον κόσμο και να είναι φιλική. Είχε κλειστεί στο κουκούλι της και μεταμορφωνόταν σε πεταλούδα μονάχα όταν ερχόταν σε επαφή με τους συνεργάτες και τους πελάτες της, μιας και δεν της έμενε άλλη επιλογή από το να στηρίζει την p.d.m.

Συνεχώς γυρνούσαν στο μυαλό της τα τελευταία γεγονότα που έγιναν η αιτία να χάσει για πάντα τον Αργύρη από τη ζωή της. Όλα ξεκίνησαν στο δείπνο που ακολούθησε την πρώτη ημέρα της διεξαγωγής του συνεδρίου, για τον εορτασμό της επίσημης έναρξής του. Όλοι οι παρευρισκόμενοι είχαν μοιραστεί από τον διοργανωτή στα τεράστια, στρογγυλά τραπέζια και εκείνη την είχαν βάλει στο ίδιο με τον Ορέστη.

Το βλέμμα του ήταν αιχμηρό, πειρακτικό και άλλοτε αφοπλιστικό, τόσο στην ίδια όσο και στον Αργύρη. Δεν περίμενε ότι έπειτα από πέντε χρόνια θα τον έκανε να ζηλέψει – πίστευε πως δεν υπήρχε τίποτα μέσα του, εφόσον ποτέ δεν έτρεφε κάτι ουσιαστικό γι' αυτήν. Έκανε τη δουλειά του και την εγκατέλειψε, ποιος ο λόγος που ζήλεψε τόσο έντονα τον βοηθό της; Μπορούσε να τον καταλάβει αλλά δεν την ενδιέφερε κιόλας.

Το προσωπικό τους τετ α τετ την πόνεσε πολύ περισσότερο από το θέατρο που είχε παίξει μαζί της και ταυτόχρονα τη γέμισε με ευχαρίστηση. Είχε πάει στην τουαλέτα και, καθώς διόρθωνε το μακιγιάζ της, είδε τη μορφή του να την παρατηρεί από τον καθρέφτη. Μάτια γαλανά με γκρίζες κρυστάλλινες ανταύγειες, σαν το συννεφιασμένο ουράνιο στερέωμα. Ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα και κοντοκουρεμένα μαλλιά, στο χρώμα της λευκής άμμου, με μερικές τούφες πιο μακριές να πέφτουν ανέμελα στην κορυφή του μετώπου του.  Ανοιχτές πλάτες και στήθος, καλοσχηματισμένα, γεμάτα χείλη και πρόσωπο οβάλ με έντονα ζυγωματικά. Ήταν φρεσκοξυρισμένος όπως πάντα. Φορούσε ένα μπλε-χρυσό κοστούμι –έχοντας επιλέξει πανάκριβες μάρκες ένδυσης και υπόδησης, λόγω της ημέρας– και έστεκε πίσω της λες και ήταν ο βασιλιάς της νύχτας.

«Τι θες εσύ εδώ;» τον ρώτησε μέσα από τα δόντια, γεμάτη θυμό.

Σάμπως του έδωσε την άδεια να την ακολουθήσει και να εισβάλει στη ζωή της και δεν το θυμόταν;