Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥6

Το νεόνυμφο ζευγάρι είχε αιχμαλωτίσει τα βλέμματα όλων των παρευρισκόμενων του γαμήλιου τραπεζιού. Ευχές και τσουγκρίσματα ακούγονταν από κάθε κατεύθυνση. Η Δανάη ταξίδεψε στον δεξί της παράμεσο, που στολιζόταν πλέον από έναν χρυσό κρίκο, όπως και ο δικός του. Δε χόρταινε να κοιτάζει την ευτυχία στα μάτια και σε ολόκληρο το κορμί του. Γελούσε και έπαιζε με την κόρη τους, που προσπαθούσε να πιάσει την κοτσίδα του, για να την τραβήξει, ενώ παράλληλα μιλούσε με τον πατέρα της. Σίγουρα κάποιο αστείο σκηνικό θα του εξιστορούταν πάλι, κάτι που τους ένωσε από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκαν. Αυτό το σκηνικό της θύμισε και το δικό του όνειρο, το οποίο έγινε πραγματικότητα: απέκτησε ένα γιο. Ο πατέρας της τον είχε σαν παιδί του, του έδειχνε όλη του την αγάπη και τον στήριζε σε όλες του τις αποφάσεις. Ακόμα και όταν ο ίδιος ο Γκάμπριελ τού πρότεινε να αφήσει την Ελλάδα πίσω του και να μετακομίσει μόνιμα μαζί τους στην Αμερική, για να είναι κοντά τους και να χαρεί τόσο την κόρη του όσο και την εγγονή του, εκείνος το έκανε δίχως σκέψη κι ας λάτρευε την πατρίδα του. Ήταν το πιο όμορφο θέαμα που είχε αντικρίσει σε όλη της τη ζωή!

Ένας σερβιτόρος στάθηκε δίπλα της με μια τεράστια αγκαλιά από δέκα ντουζίνες μπλε ορτανσίες. Εκείνη πήρε την κάρτα που υπήρχε πιασμένη πάνω σε ένα απ' αυτά, δίνοντας οδηγίες στο παλικάρι να τα τοποθετήσει στο εσωτερικό του σπιτιού. Αν και γνώριζε ποιος ήταν ο αποστολέας, θα την άνοιγε. Ό,τι της δώριζε είχε πάντα το χρώμα της θάλασσας. Το δικό της χρώμα, που το λάτρευε.
Να ζήσετε! Έγραφε πάνω με χρυσά γράμματα, ενώ, πέρα από την κάρτα υπήρχε και ένα γράμμα που απευθυνόταν αποκλειστικά σε εκείνη. Έτσι, ξεκίνησε να το διαβάζει.

Γλυκιά μου Δανάη,

Όταν σε γνώρισα ήσουν μόλις είκοσι χρονών, ένα πλάσμα συνεσταλμένο και πολύ διαφορετικό από τα κορίτσια που είχαν περάσει ως τότε από τη ζωή μου. Το διάπλατο χαμόγελο, η ζεστασιά σου και η πάντοτε θετική σου διάθεση με έκαναν να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος μέρα με τη μέρα. Ίσως η τελευταία μου φράση σου φαίνεται ψεύτικη, μα είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι αδειανό, σχεδόν μονάχος. Η μάνα μου υπέφερε πολύ από την προδοσία του άνδρα που αγάπησε με όλη της την ψυχή. Μίσησε τον εαυτό της, επειδή γεννήθηκε σε μια φτωχική γειτονιά, επειδή δεν είχε πλούτη και επειδή ποτέ της δεν κατόρθωσε να σπουδάσει και να αποδείξει σε όσους τη διέσυραν –στον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής της και στους γονείς του– την αξία της. Παρόλα αυτά, προσπάθησε να έχει από κοντά τον Καδρηνό, ώστε να μη μου μεταφέρει τα ίδια αρνητικά συναισθήματα.