Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥1

Μέσα σε δύο λεπτά ο άνδρας που επέλεξε στεκόταν έξω από το γραφείο και έσφιγγε τη μαύρη γραβάτα του. Τόσες ώρες την είχε χαλαρή, για να αναπνέει ευκολότερα, κρύβοντας έτσι την αγωνία του να κατακτήσει αυτήν την πολυπόθητη θέση στο πλευρό της πασίγνωστης Παπαϊωάννου, που κρατούσε την κορυφή στον χώρο της διαφήμισης. Πήρε μια βαθιά εισπνοή να διώξει το άγχος και χτύπησε την πόρτα. Μόλις άκουσε το: «Περάστε», σαγηνεύτηκε από τη βαθιά και μπάσα φωνή της προέδρου της P.D.M (Papaioannou Danai Marketing).

Όταν άνοιξε την είδε να κάθεται στην καρέκλα της, με το κεφάλι σκυμμένο πάνω από έναν πάκο με χαρτιά. Τα κατάξανθα μαλλιά της ήταν μαζεμένα σε μια αλογοουρά –ούτε τρίχα δεν πετούσε από το πιάσιμό τους– μα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά και το κορμί της δεν μπορούσε να τα διακρίνει. Η απόσταση ανάμεσά τους ήταν μεγάλη και η στάση του σώματός της δεν τον βοηθούσε ιδιαίτερα. Είχε δει αρκετές φωτογραφίες της στο διαδίκτυο και σε διάφορα περιοδικά, αλλά πάντοτε πίστευε πως η άμεση επαφή ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα και ζωντανή. Ο προσωπικός της χώρος δε διέφερε από το στιλ της υπόλοιπης εταιρείας. Ήταν μοντέρνος, με ολόλευκο μαρμάρινο δάπεδο και αποχρώσεις του μαύρου με μερικές πινελιές από ροζ-χρυσό, όπως και το λογότυπό της.

Ακούγοντας τα βήματά του, το πράσινο βλέμμα της συνάντησε το δικό του. Το σχήμα των ματιών της ήταν γατίσιο, παχιές βλεφαρίδες κάλυπταν τα βλέφαρά της και τα ζουμερά της χείλη ήταν τονισμένα μ' ένα απαλό νουντ κραγιόν. Σαν μια βασίλισσα να το έσκασε απ' τις σελίδες ενός ανοιχτού παραμυθιού και να βρέθηκε μπροστά του.

Τα μάτια της περιπλανήθηκαν στην παρουσία του. Ήταν ψηλός –γύρω στο ένα ενενήντα– με κοντά ολόμαυρα μαλλιά και μια ίσια και μακριά φράντζα να πέφτει άτσαλα στο αριστερό του μάτι, καλύπτοντας τη διάφανη βιτρίνα του. Οι ίριδές του είχαν μια έντονα ανοιχτή τιρκουάζ απόχρωση που όμοιά της δεν είχε ξαναδεί, ενώ γένια λίγων ημερών στόλιζαν την περιοχή κάτω από τη μικρή μύτη του και γύρω από τα λεπτά του χείλη.

Για λίγο χάζεψε στο θεληματικό πηγούνι και στα αιχμηρά ζυγωματικά του τετράγωνου προσώπου του. Ήταν ατσαλάκωτος μα, όσο κι αν το λευκό πουκάμισο και το μαύρο του σακάκι έκρυβαν καλά τους μυς των μπράτσων, του στήθους και των κοιλιακών του, η αγέρωχη στάση του σώματός του μαρτυρούσε πως επένδυε μπόλικες ώρες στην υγεία και την εμφάνισή του, κάνοντας γυμναστική.
«Η γραμματέας σας μου είπε πως θέλετε να με δείτε». Έβηξε να καθαρίσει τη μεταλλική φωνή του και βάδισε κοντά της, μειώνοντας τα μέτρα που τους χώριζαν, για να συνεχίσει τείνοντάς της το χέρι του: «Αργύρης Νικολάου, χάρηκα».