Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

♥11

Το επόμενο πρωί ο Γκάμπριελ άνοιξε τα μάτια και –έτσι όπως ήταν γυρισμένος στην πλευρά της– χάζεψε την κενή θέση. Όλη νύχτα στριφογύριζε από την υπερένταση και όταν κουραζόταν πια έκανε μια παύση για να την κοιτάει. Να απομνημονεύσει το πρόσωπό της και τις κινήσεις του κορμιού της. Ήταν ήρεμη, σπάνια άλλαζε θέση και τα σαλάκια έτρεχαν στο πλάι του στόματός της, ενώ τα κατάξανθα μαλλιά της ήταν μονίμως απλωμένα πάνω στο μαξιλάρι της. Μα πόσο μπορούσε να αντέξει; Κάποια στιγμή έχασε οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα χωρίς να το επιδιώξει.

Τέντωσε το χέρι και έπιασε ένα κομμάτι χαρτί που βρήκε στο σημείο που μέχρι πριν λίγες ώρες ξεκούραζε το κεφαλάκι της. Το έφερε κοντά στη μύτη του και πήρε μια βαθιά εισπνοή. Γιατί, Δανάη; ψιθύρισε ξεδιπλώνοντάς το, και το διάβασε.

Για τον Γκάμπριελ,

Δεν ξέρω από πού ν' ξεκινήσω, αλλά σίγουρα θα πω πως δεν είμαι δειλή. Είμαι κουρασμένη και νιώθω να πονάω βαθιά και συνεχόμενα. Επέλεξα να σ' τα γράψω, γιατί δε θα άντεχα να τσακωθώ ξανά μαζί σου. Δεν ήθελα να δω τον πόνο στα δυο υπέροχα μάτια σου. Αλλά όπως σου είπα, δε μετανιώνω για τίποτα και είμαι περήφανη για τον εαυτό μου που –ακόμα και μετά απ' όσα πέρασα– κατάφερα να διακρίνω την αγάπη και το ενδιαφέρον σου.

Θα μπω κατευθείαν στο θέμα...

Θυμάμαι, ήταν Παραμονή Χριστουγέννων. Ό,τι είχαμε τελειώσει το πάρτι που κάθε χρόνο διοργανώνω για τους υπαλλήλους μου και τους είχα γεμίσει με δώρα. Η ψυχολογία μου ήταν καλή. Βέβαια, γι' αυτό ευθυνόταν το τεκνό, με το οποίο πέρασα το προηγούμενο βράδυ μαζί του. Ήταν καυτός και πολύ καλός. Όχι σαν εσένα, η αλήθεια είναι πως κανείς δεν είναι σαν εσένα. Αλλά νομίζω πως πολυλογώ και θα αρχίσω να σε εκθειάζω, με αποτέλεσμα να μην μπω ποτέ στο ζουμί.

Που λες, η Νάντια είχε ανακαλύψει πως ο πατέρας σου ήταν αυτός που έστειλε το βιογραφικό του τελευταίου βοηθού μου, που το είχε κάνει ανάρπαστο, για να τον επιλέξω και να του δώσω την ευκαιρία να κλέψει τις απαραίτητες πληροφορίες για τη δουλειά μου και το πώς θα διανθίσει τη δική του. Ο προηγούμενος δεν είχε κατορθώσει να κλείσει ούτε έναν μήνα στο πλευρό μου, ενώ ο καινούριος άντεχε τα πάντα. Έτσι, τον μυρίστηκα κι εγώ. Έδειχνε υπερβολικό ζήλο για τη δουλειά και τους πελάτες και τον είχα πιάσει κάνα δυο φορές να ψαχουλεύει τα συρτάρια μου. Απελπίστηκα, αγανάκτησα και έφτασα στα όριά μου. Πάντοτε μου έβαζε εμπόδια και έκλεβε τα πρότζεκτ μου, αλλά δεν περίμενα πως θα έφτανε στο σημείο να βάλει κάποιον στην εταιρεία μου, για να με κλέψει και άμεσα – μέσα από το ίδιο μου το σπίτι.