Alya Arıkan, renklere aşık ancak hayata karşı bütün beklentisini kaybetmiş bir kadındır. Giydiği çiçekli elbiselere ve sürekli yüzünde taşıdığı sahte gülümsemelere rağmen, içinde her an her şeyden vazgeçmek üzere olan bir ruhu vardır.
Barbaros Dora...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
▪︎▪︎▪︎
Buna başarı denir miydi bilmiyordum ancak aklımı kaçırmadan kalmayı başarabilmiştim.
En azından bütünüyle.
Barbaros'un evinde kalışım sessiz bir anlaşma gibi belirsiz bir tarihe dek uzamıştı. Tabii, bunu her ne kadar dile getirmesem de o belirsiz tarih, Caner'in yakalandığı gün oluyordu.
Geceleri mümkün olduğu kadarıyla rahat uyuyabiliyordum. Barbaros yanımda olduğu sürece kendimi gözümü kapatıp rahatlamama izin verecek kadar güvende hissediyordum.
Sadece... Artık kendi hayatımı yoluna sokmak adına bazı adımlar atmam gerekiyordu. İşler kötü gitsin ya da gitmesin, kendi atölyemi açmak için her sabah ayna karşısında motivasyon konuşmaları yapar hale gelmiştim.
Hatta öyle ki, GSF mezunları buluşmasına gitmeyi kabul edecek kadar kendimi gaza getirebilmiştim. Bir yerden başlamak zorundaydım. Üniversite arkadaşlarımın her yıl yaptığı ve benim her yıl bir bahaneyle inatla ertelediğim o buluşmaya, bu yıl gidecektim.
Sıkışık trafiğe göz atarken içime derin bir nefes çektim. Bunu... Yapabilirdim. Sadece basit bir buluşmaydı. Atölye açacağımdan bahsedecektim ve... O kadar. Bir kez dile getirdiğim an en büyük adımı atmış olacaktım. Kabullenmiş... Olacaktım. Geçmişimin hayaletinin şimdime kadar uzanmasına izin veremezdim.
Yanaklarımın içi artık paramparça olmuştu. Galeride geçirdiğimiz o zamandan sonra arkadaşlarımın hiçbiriyle görüşmemiştim. Gerçi onun öncesinde de görüştüğüm söylenemezdi. Hiçbir zaman tam anlamıyla güçlü ilişkiler kuramamıştım, haliyle onların yanında rahat olamıyordum.
Şu an trafikte sıkışmış halde olmak işleri kolaylaştırmıyordu. Bir yerlere geç kalma fikri bile boğuluyormuş gibi hissetmeme sebep oluyordu. Üstelik aralarında kendime yer edinmek için geç kaldığım insanlarla buluşmak söz konusu olunca... Hakikaten panikliyordum.
"Alya..." Barbaros sıcak elini usulca bacağımın üzerine yerleştirdi. "Gece güzel geçecek. Endişelenme."
"Hepsi çok kasıntı tipler." Dedim birden. "Bana kendimi yetersiz hissettiriyorlar."
Bu, benim için yeni bir şeydi. Barbaros'un yanında iç sesime hakim olamıyordum, hissettiklerimi birden sesli bir şekilde dile getirmiş halde kendimi buluyordum. Ardından çok şey paylaştığımla ilgili bir endişe dalgası beni sarmalıyordu.
Barbaros kaşlarını kaldırarak başını omzuna doğru eğdi. "Bir avuç ukalayla baş edebilirsin. Seni tanıyorum."
Gülümseyerek başımın arkasını koltuğa yasladım. "Yanılıyorsun. Ben genelde susup, içimde kendimi yiyorum." Bıkkın bir şekilde iç çektim. "Şimdiden epey gerildim..."
