Alya Arıkan, renklere aşık ancak hayata karşı bütün beklentisini kaybetmiş bir kadındır. Giydiği çiçekli elbiselere ve sürekli yüzünde taşıdığı sahte gülümsemelere rağmen, içinde her an her şeyden vazgeçmek üzere olan bir ruhu vardır.
Barbaros Dora...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
▪︎▪︎▪︎
Barbaros Dora.
▪︎▪︎▪︎
Yeni ekilmiş çiçeklerin olduğu köşeye gidene dek sessizce yürüdük. Bir elimi cebime atmış halde, neden sakin kalmam gerektiğini bana hatırlatan o halkayı avucumun içinde sıkıca tutuyordum. Bu denli tahammülsüz bir adam değildim, gittikçe yıpranıyordum.
Rıfat, adımları yavaşlarken derin bir nefes çekti. "Niyetim-"
"Niyetin," Diye araya girerek sözünü kestim. "Mühim değil. Eylemlerin ve eylemlerinin yarattığı etkiler mühim."
Tamamen yüz yüze gelecek şekilde birbirimize dönüp, bahçenin loş ışığının altında öylece durduk. Sanki... Hangimizin daha önce gözünü çekeceğine dair ahmakça bir mücadeleye girmiş gibiydik.
Hiç kaybetmediğim bir mücadele.
Sonunda Rıfat gözlerini çekip, burnundan öfkeli bir soluk vererek siyah deri yeleğinin cebindeki sigara paketine uzandı. Anlaşılan sigarayı bırakma mücadelesine bir süre daha ara vermişti.
"Onu ürküttün." Gözlerimi kıstım ve ne düşündüğünü anlayabilecekmişim gibi yüzüne bakmaya devam ettim. "Neyi sınamak istedin? Alya'nın ne kadarını bildiğini mi? Yoksa derdin yalnızca gizli aşıklar gibi bana laf yetiştirmek miydi?"
Cebimdeki küçük halkayı parmaklarımın arasından geçirirken duyacağım cevabı sabırsız bir şekilde bekliyordum. Rıfat dudağına götürdüğü sigaranın ucunu yakarken bakışlarını kısa bir süre Alya ve Aysel'in oturduğu köşeye çevirdi.
Bir cevap alamayacağımı fark edince onun baktığı yöne baktım. Ceketimin arasında kaybolmuş omuzlarını dik tutmak için verdiği çabayı görmek bile biraz olsun sakinleşmemi sağlamıştı. Öyle... Güzeldi ki...
Ona baktığım o bir saniye içerisinde bile zihnim susuyordu. Sürekli arka planda konuşup duran bütün o sesler bir anda yok oluyordu. Sanki sahiden beynimin bütün kimyası alt üst oluyordu ve... Her şey susuyordu.
"Belki de beni sınıyordun." Dedim gözlerim hala Alya'dayken. "Belki de Alya'nın yanında ne kadar süre sakin kalabileceğimi görmek istedin."
Rıfat küçük bir kahkaha attı. "Beklediğimden daha sabırlıydın. Şaşırmadığımı söylemek yalan olur."
Gözlerimi Rıfat'a çevirdim. "Beni sınama, ihtiyar." Yüzümde her ne gördüyse, tebessümü söndü. "Beni sakın... Alya ile sınamaya kalkma."
"Seni Alya ile sınamaya kalksam, izleyeceğim yol bu olmazdı."
Hah. Bir an... Gözümün önü karardı. Sanki ağzından yalnızca kelimeler çıkmamış da... İçimdeki insan kalıntısını bir anda tamamen yok eden bir düğmeye basmış gibi... Sanırım kalbim bile atmayı kesti. Bedenimin en ücra köşelerine dek, her yanım kaskatı kesildi.
