Alya Arıkan, renklere aşık ancak hayata karşı bütün beklentisini kaybetmiş bir kadındır. Giydiği çiçekli elbiselere ve sürekli yüzünde taşıdığı sahte gülümsemelere rağmen, içinde her an her şeyden vazgeçmek üzere olan bir ruhu vardır.
Barbaros Dora...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
▪︎▪︎▪︎
Barbaros Dora.
Ankara dönüşü, ilk gece.
▪︎▪︎▪︎
İnsan kaçırmak çetrefilli iş.
Hakikaten... Bilhassa hemen ardından üç gün boyunca, sırf başka şehirdesiniz diye ölmemesini ummak ve sürekli içinizi yakan intikam arzusunu susturmaya çalışmak, daha da zor.
Uykusuzluk sorun değildi. Hiçbir zaman olmamıştı. Ancak sanırım düzgün bir uyku çekmediğim beşinci gecedeydim ve bu biraz olsun sinirlerimi yıpratmıyor değildi.
Özellikle karşımda o varken.
"Neden burada olduğumuzu anlıyorsun, değil mi?"
Hiç sanmıyordum.
Korkudan öyle titriyordu ki, bağlı olduğu sandalye olmasa olduğu yere yığılıp kalabilirdi. Sırf bunu görmek için onu çözmeyi bile düşündüm ancak... Hayır. Muhtemelen kaçmaya çalışırdı ve işin sonunda kafasının arkasına yiyeceği bir kurşunla acısız bir ölüme kavuşurdu. Ve ben, kesinlikle ölümünün acısız olmasını istemiyordum.
"Her insanın ıslah edilemeyeceğine inanıyorum." Dedim ona doğru bir adım atarken. Bakışları saf dehşet doluydu, nerede ve neden burada olduğuna ve tabii... kim olduğuma dair en ufak bir fikri yoktu. Gerçi, benim de yoktu ya.
Önemli değildi. Ben onun kim olduğunu ve daha da mühimi, ne olduğunu biliyordum. Benim için bu, fevkalade yeterliydi.
"Elbette bazıları ıslah edilebilir. Ancak, her suç için bu geçerli değil. Anlıyorsun ya..."
Anladığını sanmıyordum. Yine.
"Tabii, devlet dediğimiz tüzel kişiliğin yaşama hakkı üzerinde böyle bir yargılamayı kesinlikle yapmaması gerektiğini düşünüyorum."
Lanet kulübe... İdrar ve ter kokuyordu. Tepemdeki florasan lambanın cızırtısı kulağımı acıtıyordu. Gözlerim hızlıca sürekli titreyen lambaya kayıp, ardından tekrar ona döndü.
"Kimsenin, herhangi bir başkasının yaşama hakkını ihlal etme lüksü yok. Buna bütün kalbimle inanıyorum." Sonuçta, bütünüyle aklımı kaçırmış değildim. "Neyse ki ben... Kimse değilim."
Gülümsedim.
Caner gülümsemedi.
Gülümsemem hızla soldu. Gözlerim suratına kilitlenmiş halde kaldım, ona bakmaya katlanamıyordum. Varlığını gördükçe, Alya'nın çektiği acı cisimleşip göğsümün ortasına çöküyordu.
