Alya Arıkan, renklere aşık ancak hayata karşı bütün beklentisini kaybetmiş bir kadındır. Giydiği çiçekli elbiselere ve sürekli yüzünde taşıdığı sahte gülümsemelere rağmen, içinde her an her şeyden vazgeçmek üzere olan bir ruhu vardır.
Barbaros Dora...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
▪︎▪︎▪︎
Barbaros Dora.
Günümüzden 6 yıl önce.
▪︎▪︎▪︎
"Eğer hakkında anlatılanların yarısı kadar bile iyiysen, bu gece bir sıkıntı çıkmaz."
Hakkımda neler anlatıldığını bilmiyordum. Birine sorma gereği duymamıştım, keza herhangi birinin gelip bana bunları anlatacağını da hiç sanmıyordum. Emin olduğum tek şey, hiçbir hikayenin hoş olmadığıydı. Ve ben hoş olmayan hikayeleri dinlemek için şimdiden fazlasıyla yaşlandığımı hissediyordum.
Dirseğimi oturduğum sandalyenin koluna dayayıp parmağımı şakağıma yasladım. "Elbette." Dedim telefonun diğer ucundaki adama sakince.
İş tanımım bazen esniyor olsa da, piyasanın içerisinde netti. Paramı alırdım, verilen ismi öldürürdüm. Bu kadar basit, kolay ve sorunsuzdu. Yaptığım iş aynı havuzun içinde, aynı balıkları avlamaktan ötesi değildi. Ben yalnızca diğer balıklardan daha büyük olan o balıktım, o kadar.
İşi dramatize etmeye ya da olduğundan daha farklı göstermeye lüzum yoktu. Cevap vermesini beklemeden telefonu kapattığımda onun da bunun farkında olduğunu umdum.
Genelde işimi yapmak için daha sessiz, kimsesiz ve sakin ortamları tercih ederdim. Arkamda herhangi bir şahit bırakma riskini almak benlik değildi. Gürültünün ve kaosun adamı değildim.
Ancak ne yazık ki işler her zaman arzuladığım şekilde ilerlemiyordu. İşin bu gece bitmesini istiyorlardı ve gecenin seyri, beni limanda yapılacak olan bir uyuşturucu sevkiyatına dek getirmişti.
Sorun yoktu. Her ne kadar tek başıma hareket etmeye alışkın olsam da, kahramancılık oynayacak kadar aklımı sıyırmış değildim.
Biraz ses getirmem gerekecekti. İşverenimin niyeti kendi sokaklarında başka bir uyuşturucu tacirine göz yummamaktı; benim niyetim herhangi bir uyuşturucu tacirine nefes aldırmamaktı.
Yüksek ihtimalle kısa bir süre içerisinde... İşverenim de işim olacaktı.
Problem değildi. Birilerini öldürmem için bana para döken adamlar eninde sonunda namlumun ucunda kendilerini buluyordu. O taraklarda bezim olmasa da, bunun adına karma demek hoşuma gidiyordu.
Ancak yine de... Tekrar ediyorum, tek olmamaktan iliklerime dek nefret ediyorum. Kendimi idare etmek yeterince çetrefilli bir iş iken, başka insanları da öyle ya da böyle yalnızca o gün için bile olsa yakınımda tutmak... Katlanılır değildi.
Denizden esen serin rüzgara karşı yüzümü korumak için kasketimin önünü biraz indirip, gecenin karanlığında hiçbir şey göremiyor olsam da orada olduklarını bildiğim insanların zamanlamasına güvenmekten başka pek çarem yoktu.
