Alya Arıkan, renklere aşık ancak hayata karşı bütün beklentisini kaybetmiş bir kadındır. Giydiği çiçekli elbiselere ve sürekli yüzünde taşıdığı sahte gülümsemelere rağmen, içinde her an her şeyden vazgeçmek üzere olan bir ruhu vardır.
Barbaros Dora...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
▪︎▪︎▪︎
Kafamı cama yaslamış, ayakkabılarımı çıkardıktan sonra bacaklarımı kendime çekmiş halde yolu izliyordum.
Başımı camdan çekip çenemi dizime koydum. Bakışlarım, bütün dikkatini yola vermiş olan Barbaros'a döndü. Yanından geçip gittiğimiz sokak lambalarının ışığı yüzünü aydınlattıkça ona duyduğum acı verici hayranlık göğsüme oturuyordu.
Terminalden çıkışımız yarım saati bulmuştu ve biz hala hiçbir şey konuşmamıştık. Bana hiçbir şey sormamıştı, sanki olan biteni bilmesine gerek bile yokmuş gibi, sadece yanımdaydı.
Arabanın içindeki kısık sesli şarkıya kulak verip, çenemi çektiğim dizime yanağımı yasladım. Ve öylece... Onu ne kadar özlediğimi düşünerek yüzünü izlemeye devam ettim.
En çok ihtiyacım olduğu anda birden yanımda belirdiğinin farkında mıydı, bilmiyordum. Dudaklarını, burnunu, gözlerini izledikçe ağlamak istiyordum. Kendi bacaklarıma doladığım kollarımı iyice sarmaladım. Onun yanında böyle hissetmeye alışırsam, bundan kopuşum mümkün olmayacaktı.
Gözlerini yoldan ayırıp, dingin bakışlarını bana çevirdi. Sadece bana baktığı için birden araba küçülmeye başlamış, içerisi iyice ısınmış gibi hissetmiştim.
Gözlerimi çekmedim. Kaşlarının altından yolu kontrol edip bakışlarını tekrar bana çevirdi.
"Ayakların üşüyor mu?"
Ayak parmaklarımı hareket ettirdim. "Hayır, üşümüyor."
Söylediğimi duymamış gibi elini uzatıp koltuğun üzerinde tuttuğum ayağıma dokundu. "Üşümüş." Dedi.
Yaptığı her hareketin, içimdeki kabuk bağlamış yaraları açtığından haberi yoktu. Bu... Öyle kolay dile getirilecek bir şey de değildi. Üşümüş mü diye ayağımı avucuyla kontrol etmesinin bende neden haykırarak ağlama isteği uyandırdığını kendim bile bilmiyordum. Aç olup olmadığımı, yağmurda saçımın ıslanmamasını ya da...
