Alya Arıkan, renklere aşık ancak hayata karşı bütün beklentisini kaybetmiş bir kadındır. Giydiği çiçekli elbiselere ve sürekli yüzünde taşıdığı sahte gülümsemelere rağmen, içinde her an her şeyden vazgeçmek üzere olan bir ruhu vardır.
Barbaros Dora...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
▪︎▪︎▪︎
Barbaros Dora.
Hoş olmayan pek çok deneyimim oldu. Yüzümde hafif bir buruşukluk yaratacak ya da... Öfkeden gözümü döndürecek pek çok deneyim. Yahut bazen saatlerce boş bir duvarı izleyip, zamanın göreli olduğunu birinci elden deneyimlediğim onlarca an.
Ancak hiçbiri şu an olduğu kadar yıpratıcı ve huzursuzluk uyandırıcı değildi. Sessizliğin, acı dolu bir feryattan daha can yakıcı olduğunu keşfettiğimde otuz iki yaşındaydım.
Ben bu gece, içi çürük bir adamım.
Alya'nın kurduğu son cümle tam beş buçuk saattir zihnimde sık sık yankılanıyor. Eve gidelim, lütfen.
Bu kelimeler ağzından, bambaşka bir senaryonun içinde çıkmış olsaydı... O zaman... Hah, hayır. Muhtemelen bunu hak edecek biri değilim.
Evime ev demeni hak edecek türden bir adam değilim.
Hatta zannediyorum ki şu ana dek kendimi kandırmaktan öte bir şey yapamadım. Bu akşam yaşananlardan sonra bir sessizlik yemini etmiş gibi kendi kabuğuna çekilmene anlam veremediğimi söylesem, yalan olurdu.
Ne yazık ki... Lanet olsun ki, anlıyorum.
Ve bütün bunlar beni zihnimin o karanlık köşelerine zorlayarak geri sürüklüyor. Sana kapıldığımdan beri uzaklaşabildiğim her ne varsa, sessizliğin beni onların kucağına tekrar bırakıyor. Kafama takılan, nefes almamı dahi güçleştiren pek çok detay var. Bilirsin, şu an parmaklarımın titriyor olmasının altında yatan, ikisi mental sağlığımla ilgili olmak üzere en az altı farklı sebep sayabilirim.
Ancak bunlardan özellikle biri... İçimi adeta kemiriyor.
Yüzünün hali gözümün önünden gitmiyor. Arabada devam eden sessiz yolculuğumuzun eve girdiğimiz an gürültülü, korkunç bir kavgaya döneceğini ummuştum.
Evet, umduğumu söylüyorum. Sahiden... Beni tekrar tekrar tokatlamanı, bağırıp çağırmanı ve hatta küfürler etmeni yeğlerdim. Değil birkaç tabak, üzerime bütün evi yıksan sesimi çıkarmazdım. Hatta bana saldırmanın, beni rahatlattığını söylecek kadar ileri gitsem, delirmiş olduğumu düşünür müydün?
Bunların hepsini, sessizliğine yeğlerdim.
Eve gelir gelmez yüzüme bakmaktan bile kaçınarak merdivenlere yönelmeni sahiden beklemiyordum. Kendimi henüz bitmiş bir kavganın daha kışkırtıcı olan o ikinci yarısına öyle hevesle hazırlamıştım ki... Merdivenleri tırmanan o küçük ayaklarının çıkardığı adım seslerini dinlerken ruhumdan bir parçanın daha kopup gittiğini hissettim.
Zira bilirsin Alya. Her kavga bir çabadır. Her sessizlik bir vazgeçiş.
Yatağın en ucuna kıvrılmış, örtüyü burnuna dek çekmiş halde uyumuşsun. Ne zaman uyuyakaldığından emin değilim. Zira merdivenin hemen ucunda ne kadar uzun süre öylece beklediğimi bilmiyorum.
