ŞER

Af

Yirmi Yedinci Bölüm-

"Af"

Måneskin- Coraline

✫| Aran Sayhan

"Efendim, verdiğiniz süre bitmek üzere."

Aran bakışlarını dışarıya çevirmiş, gökyüzünün karanlığında parıl parıl parlayan şehre ifadesizce bakıyordu. Dışarıdan bakan biri için fazla ihtişamlı, yüksek ve korkutucu görünüyordu. Kahvenin koyu tonunda ki gözlerinde en ufak bir duygu yoktu ama orada bir şeyler ters gidiyordu. Düşünüyordu.

Aran Sayhan birbirine dolanan düşüncelerini tek tek inceliyordu.

Dolgun dudaklarını araladı ve bir saate yakındır burada olmasına rağmen ilk kez konuştu. "Karımla ilgilenmem gerek, şimdi onların sırası değil." Derin bir nefes aldı ve oturduğu koltuğa yaslandı. İki elini çenesinin altında topladı, düşünceleri onu bir süre daha sessizliğe boğdu. Ona birkaç metre uzakta duran Kaya gizleyemediği bariz bir şaşkınlıkla patronuna bakıyordu. Bunu beklemiyordu.

"Bir şey yapmayacak mıyız?"

Aran parmağını çenesinde gezdirdi, bakışlarını Kaya'ya değdirdi. Kaya patronuyla göz göze gelince karşılaştığı ölümle tanıdık bir hisle doldu. Evet alışık olduğu gözlerdi bunlar ama bahsettikleri için değil, başkasının ölümünü düşünüyordu patronu.

"Yapacağız."

Kaya tepkisiz kalabilmek adına yerinde dikildi. Aran bakışlarını kısa bir anlığına uzaklaştırdı, Kaya sessizce derin bir nefes aldı.

"Kime?"

Aran yeniden ona baktığında Kaya yutkundu, bu sefer bakışlarına karşılık hareketsiz kalması mümkün olmadı.

"Karıma kim zarar verdiyse, ona."

✫ | Şura Sayhan

Tenimde hissettiğim ufak dokunuşla gözlerimi hızla açtım ve olabildiğince geriye çekildim. Kollarım kendimi savunmak için öne uzanmış saçlarım yüzüme dağılmıştı. Saçlarımın arasında karşılaştığım kişi elini bana doğru uzatmış olan Aran'dı. Derin bir nefes aldım, o ise boşluğa düşen eline bakıyordu. Bana bakınca ellerimden birini saçlarıma götürüp, diğerini serbest bıraktım.

"Niye buradasın?"

Hızlı hızlı nefes aldığımı konuşunca fark ettim, çevreme bakınca hala Aran'ın odasında olduğumu hatırladım. Aran elini geri çekti ve beni baştan aşağıya inceledi.

"Nasıl olduğuna bakacaktım."

Sesi, tek düze ve sertti ama bir yandan da temkinliydi. Sanırım ona gerçekten de fena derece de bozulduğumu fark etmişti. Gerçi onda beni anlayacak bir durum sezemiyorum. Bu yüzden de hiçbir şey olmamış gibi davranıp, onun sözlerini ona yedireceğim. Belki o zaman ne yaptığını anlardı hayvan herif.

"İyiyim."

Derin bir nefes daha aldım. Önümde durmayı bırakıp yan tarafımda duran koltuğa geçti ve bacaklarını açarak oturdu. Öne doğru eğildi ve birkaç saniye içinde sadece bu basit hareketiyle ona hayranlıkla bakmamı sağladı.

"Bana neler olduğunu anlatman gerek."

Sesi genzinden geliyordu, soğuktu tavrı. Bir suçluyu sorgulayan haline karşılık geriye giderek sırtımı yatağın başlığına yasladım. Onun oyununu oynamaya karar verdim, yaptığım tek şey ifadesiz kalmaktı.

"Avukatıma ihtiyacım olacak mı?"

Yaptığım iğnelemeyle hiçbir tepki vermedi, hala düzdü ve biraz da korkutucu. Aran Sayhan yine kendinden gram taviz vermiyordu.