Bir insanın en mutlu günü ne zamandı, evlendiği gün mü?
Beyaz, uzun ve tüllü gelinliğime bakarken kesinlikle yüz ifademde mutluluğa dair hiçbir şey görünmüyor. İfadesiz bakışlarım göz bebeklerimde gezindi, Aran'la evleniyorum diye sevinçten uçacağımı sandığım o gün bugündü.
Hiçte uçuyormuşum gibi hissetmiyorum.
Aksine rüzgarla bir savaşa girdim ben, beni nereye savuracağını bilmediğim şiddetli bir kasırga daha doğrusu. O kasırga Aran Sayhan'dı. Onu ilk gördüğüm andan itibaren kasırgasına kapılıp ardından gittim. Bu yaptığım büyük bir aptallık biliyorum ama konu oyken gurursuz oluşum dahi gözüme gelmiyordu.
Sadece onu istiyorum.
Yalnız oluşum değildi gözüme batan, alıştığım bir şeydi yalnızlık. O yüzden bugün yanımda yakınım olarak sadece dedemin olması beni üzmüyordu, en azından menfaatlerine rağmen de olsa bir kişinin yanımda olması yeterliydi. Zaten dediğim gibi Aran hayatıma girdiğinden beri geriye kalan hiçbir şey üzülecek kadar umrumda olmuyordu.
Kapıya biri vurduğunda bakışlarımı kendimden ayırıp sesimi pürüssüz kılmak adına boğazımı temizledim.
"Girin."
Neşeli bir ifadeyle kapıya doğru bakarken içeriye giren üçlüyü görünce ifademi sildim.
Ela ayranlıkla beni süzüp "Mükemmel olmuşsun, şaka mı?" diye sordu.
Arzu elini çenesinin altına koyup beni baştan aşağıya süzdü, "Neyse verdiğin paraya değmiş en azından." deyince Bade kolunu cimcikledi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Senin için her şey para mı?"
Arzu'nun vereceği cevabı dördümüz de biliyorduk, Arzu hevesle başını sallayınca güldüm. Asla değişmiyordu, "Para her şeydir." diyerek Bade'ye ciddi bir bakış attıktan sonra yanıma doğru geldi.
"İyi şanslar."
Gülümseyip Arzu'nun acemice açtığı kollarına karşılık ona sarıldım. Diğer ikisi yanımıza yaklaşıp ikimize aynı anda sarıldılar, güldüğümde onlarda güldü.
"Yapacağını biliyoruz." diyen Ela'ya Arzu ve Bade başlarını sallayarak onay verdi.
Kapı açıldığında söyleyeceğim şeyi sonraya bıraktım. Üç kızla karşılıklı dururken Aran'ın bakışları kızlardan bana doğru dönünce duraksadı, küçük bir gülümsemeyle bakışlarına karşılık verdim.
"Biz gidelim." deyip patavatsızlık yapmadan Aran'ın yanından geçerek bizi yalnız bıraktılar. Aran bir kez daha beni baştan aşağıya doğru süzdü, boğazını temizleyip gözlerime odaklandı. Parmağıyla odadan çıkan kızların arkasından işaret etti.
