Evde, boş vakitlerinde sıkılan ve üniversitesi online olmuş bir kız eğlenmek için ne yapabilir?
Bizim kızımızın, askerliğinde kantinci olan bir adamla eğlenmek istediği doğru, peki; ya yazdığı adam kantinci değil de bir komandoysa?
Münire: PATATES
M...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
DUYURUM VAAARRR🫶🏻
Aşkuşlarım, acaba instagramda bir grup ya da buna benzer bir şey açsam gelir misiniiz? Sohbet eder, eğlenirdik. Canlı da açmayı düşünüyorum, hem Kantinci Komando hem diğer kurgularım hem de tamamıyla başka kitaplardan konuşur birlikte kitap okurduuuk! Eğer cevabınız evet ise sizi arriaqhikayeleri'nebekliyoruum!
Diğer bölüm Cengiz'in ağzından, Kıvanç'ın ailesi geliyor ve o dondurucu detayını, mektupları ve daha birçok detayı açıklığa kavuşturmaya başlayacağız.
Seviliyorsunuz bebekler, iyi okumalaaarr! Ve şey, bir-iki haftaya Kıvanç ve Münire'nin de içinde olacağı KURT KAPANI romanım geliyooorrrr! Yalnız orada yazım tarzım biraz daha farklı, betimlemelere özen gösteririm romanlarımda ben. Texting gibi beklemeyin yaaaaniii <3
MÜNİRE GÖNEN
Bir yerde okumuştum, mutlu insanlar sıkıcı insanlardır, diyordu. Mutlu insanların tasasızlığı, kuş tüyü yastıkları onları konfor alanlarından çıkmamaya, yerinde saymaya itermiş. Oysa mutsuz insanlar öyle mi? Onlar hep bir arayış içinde. Sözde mutluluğu arıyorlar, yalan. Mutsuz insanlar, mutluluğu aradıklarını söyleyerek aslında sizi kandırırlar çünkü mutsuz insanlar, aslında hallerinden memnunlardır. Onların tutunacak bir şeyi vardır, sebepleri...
Mutsuzum çünkü sevdiğim kişi beni sevmiyor.
Mutsuzum çünkü bir türlü hak ettiğim yere gelemiyorum.
Mutsuzum çünkü yaşamama sebep o insanı kaybettim...
O insan sizi sevse de, terfi alsanız da, kaybettiğiniz kişi size geri dönse de o boşluk, onun yeri dolmaz; dolmayacak. Başka bir sebep bulacaksınız çünkü aslında hala yaşıyor olma sebebiniz, mutsuzluğunuz. Siz bunu seviyorsunuz. Bu acılı hal, sizin bahaneniz. Söylesenize, bahanenizi kaybederseniz ne olur?
O bahaneyle reddettiğin her şey, başınıza yıkılır. Peki, siz değişebilir misiniz artık? Yapamazsınız...
Kaşlarımı sinirle çattım. Bu ne biçim bir makaleydi böyle? Saçmalığın daniskasıydı. Yani, mutsuzluğa alışmak da neyin nesiydi?! Ellerimi saçlarımda dalgınca gezdirmeye başladığımda üstüne çok düşünmeden önce sekmeyi, sonra da bilgisayarı kapattım.
Evet, öyle görünüyordu ki kafa dağıtmak için teknoloji de bir halta yaramıyordu. Kendime başka bir şey bulmalıydım zira burada Kıvanç'ı beklerken kafayı yiyecektim. Zaten beni neden yanına almadığını da bilmiyordum.
Tamam, konu devlet sırları olabilirdi ama ben de o devletin bir ferdiyim ya hu!
Burnumu keyifsizce kırıştırdım. Kesinlikle orada, sevgilimin yanı başında olmalıydım fakat herkes -ne hikmetse- beni burada bırakmakta, her şeyden uzak tutup her an kırılabilecek daha yeni açmış bir goncaymışım gibi korumakta karar kılmışlardı. Bu karara herkes, Kıvanç'ın tüm timi dahildi. Sanki Cengiz Beyler, Talha Beyler benim yerime bunca olayı onlar yaşamış, bu olayın ana merkezindeki kızın en yakın arkadaşı konumunda bulunmuştu(!)
