Suffer With Me ~ Minsung Omegaverse

𖤐 ~12~ 🧸

Uzun kahverengi saçlı, yüzünü boyamış, iddialı gözlerle bakan ama içinde korku yatan, dudaklarını kıpkırmızı bir renge bürüyen kadını inceledim tamamen. Gözlerimi istemeden kısıyordum, o kesinlikle korkak bir insandı ve üstlerinden birisi ona baskı yaparsa anında ezilirdi, gücü sadece altındakilere yetiyordu. Bir Omegaydı, özellikle hiç etkili bir Omega değildi ve kendinin Şaman olmasından yararlanıp insanlardan kimliğini saklıyor olmalıydı. Omega olması ve çürük lavanta komasına rağmen ilaç kullanıyordu belli ki, kokusunu gizlemek için. O tamamen zayıf bir karakterdi.

O sırada gözüm bir anlığına siyah takım elbiseler giyinmiş adamlara kaydığında Jisung'un çok çaresiz durduğunu farkettim o an, gözleri bana 'beni kurtar!' diye bağırıyordu resmen. Onu gördüğüm gibi kapıya doğru götürülmüş, karşımdaki kadın da sıkı tuttuğum elimi kolundan hızla atarak kuru bir kahkahayla peşinden gitmişti Jisung'un.

Buraya taşındığımdan beri, hiç arkadaşım olmayacaktı, hiç kimseyle görüşmeyecektim, tek basına yaşayan samimi bir adam olacaktım ama o gün bakkala gidecekken onun bedeni bana çarpmıştı. Terlemişti ve endişeliydi, henüz 18 yaşında gibi gözüküyordu. Ona ters ters bakarken elleri aniden kollarımı bulmuş ve bana sesleniş şekliyle şaşırmamı sağlamıştı.
'Hyung! yardım et..'
Neden bilmiyordum ama evime almıştım onu, burnumu evin içine yayılan hafif derecede çilek kokusu rahatsız etse bile.

Jisung'un beni sığınacak bir yer bulması gitgide hoşuma gitmeye başlamıştı ve bazen onun eksikliğini bile hissederdim evimde koltuğuma geçip dondurmamı yerken, şimdi onu delicesine kurtarmak istiyordum çünkü artık tamamen bana aitti. İçinde benden olan bir şeyi taşıyordu ve kendisi de, vücudu da çok çekiciydi kesinlikle. Ufak tefek bir çocuktu ama çok da aptal davranabiliyordu bazen, aptal hallerini severdim en çok.
O halde, benim olanın peşinden koşup elimde tutmalıydım onu, her ne kadar beni nefret ettiğim eski davalarıma itse bile, yapacaktım onun için.

Evin kapısı yüzüme çarptığında odadan çıktım ve doğruca mutfaklarının olduğu yere ilerledim, pencereden aşağı baktığımda üç çip sıra halinde hareket etmeye başlamıştı. Jisung'un söylediklerini düşündüm ve perdeyi çekerek ellerimi belimde birleştirip ne yapmam gerektiğini teyit ettim bir kaç saniye yerle bakışarak, daha sonra aklıma yapabileceğim tek fikir gelince kıkırdayarak gözümün önüne dağılan kızılları arkaya süpürdüm elimle hızlıca. Evlerinden ayrıldığımda koşar adım merdivenleri inerek kendi evime vardım ve odama girip üzerimi değiştirdim, beyaz gömleği giyerken elim bir süre karnımdaki uzun, izi kalmış yarada gezmişti. Yine de kendimi toparlayarak düzensiz giydiğim gömleğin üzerine kırışık bir kravat taktım, yatağımda duran siyah ceketi alarak kollarımdan geçirdim. Ceplerinde ve yakalarında zincirler, taş işlemeleri vardı.

Saçlarımı düzeltme gereği bile durmadan kızıl telleri sadece elimle daha iyi bir hale getirerek Jisung'un odamda hiç farketmediği, raflarımın altında ve duvarla aynı renk olan gizli bölmeyi açarak iki silah aldım oradan. Sanırım hazırdım, şimdi tek işim bir telefon açmak ve çocukları toplamaktı, eğer oradan bir gelin kaçırmaya gidiyorsam, şık olmalıydım gelini kaçıran asıl damat olarak.
"Amca Joon? Ben şimdilik bir olay için Busan'a gideceğim, çocukları da alıyorum. Atölyeye koruma gönderebilir misin?"
"Sadece, sahip olduğumu geri alacağım, benim olan birisi var."
Telefonun karşısından gelen kıkırtıya karşı ben de gülerek sonlandırdım konuşmayı.

Hızla evden ayrılarak sokaklarda insanların çıkan rüzgarla bana bakmasına sebep olacak kadar gezdiğimde, sonunda küçük bir mekan karşılamıştı beni.
'Know Atölye'
"Ah, o kırmızı acı biber sosuna güvenerek ve atölyeye bu ismi vererek hata yaptım!.."
Dışımdan bıkkın bir ifadeyle söylenirken aniden cam kapıyı iterek dalmıştım içeriye.
Belli masalarda oturan 7 farklı adama gözümü diktiğimde cidden bilgisayarın başında işlerini yapıyorlar gibi gözüküyorlardı, onlara biçtiğim ikinci işlerini.