Το τέρμα του Παραδείσου.

Part 1

                      'Οπως καθε πρωι μου παιρνει μερικα λεπτα για να ξυπνησω ομως σημερα ειναι διαφορετικα. Καθομαι ξαπλωμενη στο κρεβατι και σκευτομαι τι εχει γινει εναν ολοκληρο χρονο.Η σκεψη μου παει στην αρχη της χρονιας.Ημουν τρομοκρατημενη με την σκεψη οτι πλεον θα ημουν Τριτη Λυκειου και θα επρεπε μεσα στους επομενους μηνες να δωσω το εκατο τις εκατος μου στο σχολειο.Αυτη την χρονια κουραστηκα περισσοτερο απο οποιαδιποτε αλλη.Ομως πλεον αυτα εχουν τελειωσει και πλεον βρισκομαι στα μεσα του Ιούνι μεσα στο δροσερο κρεβατι μου.Ολες οι σκεψεις μου ξαφνικα εξαφανιζονται οταν ακουω τον χτυπο της πορτας.Η μαμα μου μπαινει μεσα με το πιο φωτεινο χαμογελο της και μου δινει ενα γλυκο φιλι στο μαγουλο.


''Καλημερα μωρακι μου''Μου λεει και μου χαιδευει τα ανακατεμμενα μου μαλλια

''Δεν ειμαι πια πεντε χρονων μαμα''Της λεω με επικριτικο υφος.Καθε πρωι το ιδιο πραγμα αλλα ακομα δεν εχει συνηθισει την ιδεα οτι εγω σε λιγες εβδομαδες θα μετακομισω οποτε υποθετω δικαιολογειτε η συμπεριφορα της.

''Το ξερω...αλλα ηρθα να σου πω οτι θα φυγω για την δουλεια τωρα και θα εισαι μονη στο σπιτι''Μου λεει με ενα μικρο χαμογελο

''Ο μπαμπας και ο Αρης που ειναι;''Την ρωταω

''Ο μπαμπας εχει βγει εξω για δουλεια και ο Αρης παιζει με τα παιδια της γειτονιας''Μου απανταει και βγαινει απο το δωματιο με ενα γλυκο φιλι για εκατοστη φορα!

Μου παιρνει λιγη ωρα να σηκωθω.Το παιρνω αποφαση και σηκωνομαι απο το κρεβατι και κατευθινομαι στην κουζινα καθως ακουω την κοιλια μου να γουργουριζει.Και φυσικα μπαινοντας στην κουζινα βλεπω στο τραπεζι φριγανισμενες φρυγανιες και την αγαπημενη μου μαρμελαδα φραουλα.Για αυτο αγαπαω την μαμα μου.

Αφου καθαρισω οτι βρισκετε πανω στο τραπεζι αποφασιζω να κανω μια βολτα στο κεντρο της πολης.Βαζω ενα ψηλομεσο σορτς και μια κοντη μπλουζα τα γυαλια μου και ειμαι ετοιμη.Συνηθως δεν βαφομαι πολυ εντονα οποτε επιλεγω να βαλω μονο μια στρωση πουδρας.Βγαινω απο το σπιτι και το κινητο μου δονειτε στην τσαντα μου.Κοιταω την οθονη και βλεπω το ονομα του Νικου στην οθονη.Το σηκωνω κατευθειαν.

''Καλημερα υπναρου τι λες για κανενα καφεδακι;''Με ξαφνιαζει λιγο ο τροπος που μιλαει λες και εχει κατι και βιαζεται να με δει.

''Εμ ναι δεν εχω θεμα...Αλλα εγινε κατι σε ακουω καπως...''Τον ρωταω με απορια.

''Οχι απλως θελω να σε δω ελα στο γνωστο μας στεκι σε κανενα εικοσαλεπτο.''Μου λεει και ενθουσιαζομαι στην ιδεα να τον δω και μονο.

''Ενταξει απλως μπορει να αργησω λιγο γιατι μολις ξεκινησα απο το σπιτι μου.'' του λεω και κλεινω το τηλεφωνο χαιρετοντας τον.

Καθως προχοραω μεσα απο τους πιο πολυσυχναστους δρομους γεματο με καφετεριες αντικριζω ενα γνωστο ανδρα ομως ειμαι μακρυα και δεν μπορω να καταλαβω ποιος ειναι.Για αυτο πλησιαζω πιο κοντα για να μπορεσω να αναγνωρισω τον αδνρα.Οταν ειμαι σε καλο σημειο και μπορω να διακρινω καθαρα βλεπω τον μπαμπα μου μαζι με μια αλλη γυναικα.Δεν μπορω να καταλβω ποια ειναι κατι μου θυμιζει αμυδρα αλλα δεν την ξερω.Φαινονται σαν να μαλωνουν και αυτη η γυναικα σχεδον ουρλιαζει.Ο μπαμπας μου προσπαθει να την ηρεμισει παιρνοντας την αγκαλια.Οχι οχι δεν πρεπει να ειναι αυτο που νομιζω.Συνεχιζει μιλοντας της γλυκα.Τα ποδια μου εχουν κολλησει στο πατομα και δεν μπορω να παρω ανασα.Και ξαφνικα οχι δεν το πιστευω... την φιλαει στο στομα.Θελω να παω να τον χτυπησω αν και ειναι ο μπαμπας μου αλλα οχι.Εγω καθομαι στην μεση του πεζοδρομιου ετοιμη να καταρευσω.Οτι πιστευα για τον μπαμπα μου πλεον εχουν διαλυθει μεσα σε ενα λεπτο.Πιστευα οτι αγαπουσε την μαμα μου και βεβαια αυτο φαινοταν σε ολους.Σπανια μαλωνανε θυμοταν παντα ημερομηνιες σχετικα με το πρωτο φιλι με τον γαμο και φυσικα τα γενεθλια της μαμας μου και ηταν παντα τοσο γλυκος και καλος μαζι της.Δεν γινετε να ειναι αληθεια.Τον σιχαινομαι.

Το κινητο μου δονειτε και βλεπω το ονομα του Νικου να καταγραφεται στην οθονη.Σκευτομαι να το σηκωσω ομως θελω να ακουσω την φωνη.

''΄Χει...Θα ερθεις ή να φυγω;''Μου λεει με σκληρο τονο αλλα και ταυτοχρονα γλυκο.

Η ανασα μου ξανακοβεται οταν βλεπω τον μπαμπα μου και την την.... οτι και να ειναι να ερχονται προς το μερος μου χωρις να με εχουνε δει.Σκευτομαι για μια στιγμη να μεινω εδω και να του εξηγηθω να του πω ποσο τον μισω για αυτο που κανει,ομως αντι για αυτο αρχιζω και τρεχω μεσα στο πληθος ψαχνοντας καπου να κρυφτω.Σταματαω και ακουω ακομα την φωνη του Νικου στο τηλεφωνο.Τον ειχα ξεχασει τελειως.

''Ελινα με ακους; Τι γινετε γιατι δεν απαντας;''Νομιζω πως εχει τρομαξει αρκετα.

''Συγνωμη εγω απλως.... ερχομαι μην φυγεις'' του λεω και του το κλεινω.