Το τέρμα του Παραδείσου.

part 35

Ακουω ενα ρυθμικο σφυριγμα και επιταχυνω το βημα μου η σκια συνεχιζει να ναι απο πισω μου.

"Για που το βαλες κουκλα;"ακουω φωνη απο πισω και αρχιζω και τρεχω γρηγορα.Φτανω στο βαρκακι του Σταθη και χονομαι μεσα και γινομαι ενα κουβαρι.Δακρυα κατακλιζουν το προσωπο μου.Το μπλουζαλι του Σταθη ακομα στα χερια μου . Με παιρνει ενας γλυκος υπνος.

"Κυρια,ξυπνηστε."Μια φωνη μεσα απο τα αφτια μου

Ανοιγω δειλα τα ματια μου και απλετο φως μπαινουν μεσα στις κορες μου .

"Ξυπνηστε Κυρια." Σκουνταει την βαρκα. Τιναζομαι μολις καταλαβαινω που βρισκομαι.

"Εμ...ναι τωρα." Κοιταω τον ανδρα και ειναι ο κυρ.Στελιος.Μας ειχε διακοχει την προηγουμενη φορα.Ενα γελακι εμφανιζεται στο προσωπο μου.

"Ο Σταθης που ειναι;" ρωταει ο γερος και το χαμογελο μου σβηνει.

"Δεν ξερω."Χαμηλωνω το βλεμμα μου και πιανω την μπλουζα του Σταθη ξανα στα χερια μου.

"Εχω να το δω εδω και μια μιση εβδομαδα.Ειχε ερθει και ηταν πολυ σκεπτικος." Μου λεει και παιρνει κατι διχτυα στα χερια του.Νευω και σηκωνομαι να φυγω."Σας ευχαριστω που με ξυπνησατε παντως."

"Δεν ειναι καλο μερος για να κοιμασαι τα βραδυα..." μου λεει και με κοιταει.

"Ξερω απλως ηρθα για να σκευτω." Του λεω δειλα. Δεν ξερω γιατι του τα λεω αλλα μου βγαζει κατι οικειο.

"Κοριτσι μου ο Σταθης εχει περασει πολλα ."

"Το ξερω...αλλα εφυγε." Παιρνω μια ανασα και ρουφαω την μυτη μου.

"Το ξερω οτι εφυγε.Μου ειπε να προσεχω την βαρκα του... Αλλα θα γυρισει παντα γυρναει." Σηκωνεται και μου δινει το χερι του για χειραψια.

"Σας ευχαριστω πολυ.Καλη σας μερα." Του δινω το χερι και καλω ενα ταξι να ερθει να με παρει..."Γεια σου ρε Χριστινα." Βολευω το ακουστικο στο αυτι μου και καθομαι στο καναπε.

"Πως και με πηρες; λεει η Χριστινα."Θελω να βγουμε για να σου ζητησω συγνωμη. Και κερναω εγω φυσικα." Λεω με ενθουσιασμο.