කස්තුරි සුවඳ ✓

86 වන පරිච්ඡේදය

අදුරු වාහනය ඇතුලේ වුනත් ඈතින් වැදුනු එලියත් එක්ක මාණික්‍ය මනරුගේ වම් අතේ මැණික් කටුව යට කලු පාටින් සටහන් 'R' අකුර ලගටම දැක්කා.. දැක්කත් එක්ක දැන් ඒ අත තදින්ම ඒ අතට ග්‍රහනය නතු වෙලා තියෙද්දි මනරු මාණික්‍යගේ ඇස් දිහාම බලාගෙන යටි තොල හපා ගත්තේ..

"ඇයි ඔයා ඒ කවුද කියලා අහන්නේ නැත්තේ?"

මාණික්‍යට පෙරලා ප්‍රශ්නයක් දීලා.. ඉතින් මාණික්‍ය නිහඩයි.. හිතන දේද.. මතක දේද.. දැනුනු දේද.. ඒත්,

මනරු ඒ මොහොතේ මාණික්‍යගේ ඔඩොක්කුවෙන් අයින් වෙලා ආයෙම සීට් එක උඩට ගියේ.. හිස් අතින් මාණික්‍යව තනි කරලා නෙවෙයි.. ඒ වෙනුවට,

" රුෂිර.. "

මාණික්‍යගේ කනක් ලග බර කටහඩකින් ඒ නම හිමින් සීරුවට මුමුනලා.. ඉතින්.. මනරුගේ ආදර එයා පිට දාන විදිහ මාණික්‍යට දරා ගන්න බැරි තැන් වල, තමන්ට දැනෙන විදිහ වචන කර ගන්න බැරි තැන් වල කරේ මුනිවතින් ඒ රූපේ දිහා බලන් හිටපු එක.. හැමදාමත් වගේ, කලින් කරා වගේ.. මනරු දිහා බලන් හිටපු එක.. මොකද වචන හිදුනු රුෂිරගේ බැල්ම කියන්නේ වචන දාහකින් කියා ගන්න බැරි හැගීම් ප්‍රකාශනයක්..

"ඔයාට මග ඇරුනු දෙයක් තියෙනවා මං ගාව"

මාණික්‍ය ඒ බලන් ඉද්දිම මනරු කිව්වේ.

"මොකක්ද..?"

"ගියාම දෙන්නම්.. නැත්තන් අද දවසම ඔහොම බලාගෙන ඉඳියි.."

වචන තෙපලන ගමන් මාණික්‍යගේ අතක් අල්ල ගත්ත මනරු ඒ පිට අල්ල උඩ කලින් වගේම මහපොට ඇගිල්ල එහා මෙහා යැව්වේ තමන් දිහා බලන් ඉන්න මාණික්‍යගේ තොල් උඩ සබකෝලාත්ම හිනාවකට පන දීලා..

ඉතින් මේ තමයි මාණික්‍ය ඒ ගෙදරට යන්න මෙච්චර පිරුනු හිතකින් වාහනය පන ගන්නපු පළවෙනි දවස.. ඒ ගෙදරට තවත් මතක වලින් විතරක් තනි කරන්නේ නැතුව මතක වල අයිතිකාරයත් එක්ක තනි වෙන්න.. මාණික්‍ය පහු ගිය දවස් වල දැක්ක එකම හිනය..

"ඔයා මෙහෙද හිටියේ?"

"ම්.."

"තනියෙම?"

"ඔව්.."

"කවුරුත්ම හිටියේ නෑ?"

"එක්කෙනෙක් හිටියා"