කස්තුරි සුවඳ ✓

65 වන පරිච්ඡේදය

"ආහ් හරි.."

මාණික්‍ය හිටියේ මනරුගේ සිහියේ. මොකද දවල් කිව්වත් වගේ එයා අර academy එකට අයදුම්පත් දාලා කියලා ඒ ගැන කතාවක්. ඉතින් කලුවර දිගට වාහනේ ලයිට් එලිය විතරක් වැටුනු පාරේ නිර්මල කවදාටත් වඩා වේගයෙන් වාහනය අරන් ගියා. ඒකත් හරියට මාණික්‍යව ඉක්මනට ගෙදරට බස්සන්න වගේ..

"සෘතීට කියන්න මං පබසරගේ වැඩකට ගියා කියලා"

මාණික්‍ය බැස්සත් වගේ නිර්මල ඒ කියද්දි පබසර එයා දිහා බැලුවේ සැකෙන්. මොකද කෙනා කෙසේ වෙතත් සෘතීට අඩුම පබසරගේ නමවත් මතකද?

"හරි"

මාණික්‍යත් ගානක් නැතූව ඒ කියලා යද්දි නිර්මල ආයේමත් ගමනට වැටුන තමයි.. ඒත් එක පාරටම මෙච්චර වෙලා ඒ සී එකේ සීතලටම ගල් වෙලා හිටපු පබසරගේ මුලු ඇග දිගට රත් වේගෙන යන්න පටන් ගන්නවා තේරෙද්දි එයා ගැස්සිලා හැරිලා බැලුවේ ඒ තරම් උණුසුමක් දැනුන තැන දිහා..

"නිර්මල!"

උණුසුම රැදුනේ ඇගිලි පැටලු අතරේ මිසක වෙන කොතනද.. බලහත්කාරයෙන් වුනත් ඒ තදවෙලා තියන අතට ඇලිලම ඉන්න හිත කොච්චර ආස වූනත් මොනාටත් කලින් පබසරට කෑගැහුනේ මෙතන ලොකු වැරැද්දක් වෙන්න යන නිසයි..

"මම අත අරින්නේ නෑ"

තනි අතෙන් සුක්කානම අල්ලන් දෑන් දැන් කලින් හිටපු විදිහටම සන්සුන් වෙන නිර්මල කතා කරේ තැන්පත් ඒත් මුරණ්ඩුකමකින්..

"ඔයා මේ කරන්නේ ලොකු වැරැද්දක්..! ඒකෙන් මටත් පව් පිරෙනවා ඔයාටත් පව් පිරෙනවා මගේ අත-"

"පව් පිරෙන්න මං මීට කලින් කාගේ හරි අතක් අල්ලලා තියෙන්න ඕනේ දරුවෝ!"

පබසර කියවන මැද්දෙන් තොල් කොනට සමච්චල් හිනාවක් අරන් එයා කියන්න ගිය දේවල් හරියට ඉවර කරන්න නොදී නිර්මල ඒ කිව්ව දේට පබසරගේ කට වැහුනා.

"මොකක්? "

"ඒකයි මං කිව්වේ මගේ ලගට ඉක්මනට ලොකු වෙලා ඉන්න කියලා.. වෙන අත් වල මම හොයන නිදහස නෑ පබසර"

ඇහෙන්නේ හරියටම නිර්මල ඇත්තටම කියන දේවල්ද කියලා වෙලාවකට පබසරට සැකයි. එක්කෝ ඒවා එයා හිතෙන් මවාගත්ත ඒවද.. නැත්තන් ඇත්තටම නිර්මල එහෙම දෙයක් කිව්වද..