එතන ටිකක් එහාට වෙන්න කලු පාට වෑන් එකක් නතර කරලා තිබ්බේ. අඩි තුනක් විතර ඉස්සරහින් කිසි අවුලක් නෑ වගේ ඇවිදන් ගියපු කොල්ලත් ඒ වෑන් එක ලගට ගියත් වගේ පිටිපස්හට නගින දොර ඇරියා..
ඉතින් මනරුත් එතනට ගියා. හිතා මාතාම එතනට ගිහින් හිට ගත්තේ හරියට මෙහෙම දෙයක් එයා කවදා හරිම බලාපොරොත්තු වුනා වගේ.. ඊටත් ඒ මූනේ තිබ්බේ කාගේ හරිම මූනක් දකින්න ඕන කමක් තිබ්බ තියුනු බැල්ම.. ඉතින් ඇරපු දොර මැද්දෙන් වාහනේ ඇතුලට ඇස් යැව්වේ අර බලාපොරොත්තු වුන රූපේ හොයන්න.. එතකොට මනරු ගේ මූනට ආවේ සමච්චල් බැල්මක්..,
"අද උබට මැච් එක මඟ ඇරිලා වගේ?"
මනරුගේ කට කොනට ආපු නක්කල් හිනාව විතරයි..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ඒ වෙනකොට කොළඹ හතරේ පාසල අවසන් ඕවරය වෙනකොට අට දෙනෙක් දැවිලා 124 ක ඉනිමක් පිහිටුවලා තිබ්බේ.. ඉතින් දැන් තරගයේ ඊලග පිල පන්දුවට පහර දෙන්න කලින් ලැබෙන විරාමය..
"මචං කෝ මනරු?"
කට්ට අව්වේ හිටන් ඉඳලා මාණික්‍යගේ මූන රතු වෙලා.. ක්‍රිකට් ෂර්ට් එකට යටින් එයා අත් දෙකම වැහෙන්න කලු පාටින් ආවරණය කරන් හිටියේ.. ඒත් කම්මුල් කොනින් බේරෙන දාඩියෙන් එයාට කොච්චරක් මහන්සිද කියලා බැල්මෙන් විතරක් කියන්න පුලුවන්.. ඒ කොහොම වුණත් මාණික්‍ය ආපු ගමන් ඇහුවේ එයාගේ හිත හැම වෙලේම හොයපු කෙනාව.. මොකද අන්තිම හරිය වෙද්දි මාණික්‍ය එයාව ඇහැ කොනටවත් දැක්කේ නෑ.
"මම දැක්කෙත් නෑ බං මොකක් හරි වැඩක් වැටුනද දන්නේ නෑනේ අපේ වුන් අද පිස්සු නටනවා ඇතිනේ"
"ම්..."
ඒ පබසර.. එයත් මාණික්‍යගේ පෙනුමට දෙවෙනි නෑ.. වෙනසකට තිබ්බේ මාණික්‍ය රතු වෙලා පබසර කලු වෙලා.
"මට එයාව බලන්න ඕනේ"
ඒක හරිම ස්ථිර කටහඩක්.. හරියට ඕනෙයි කිව්වොත් ඕනෙමයි වගේ.. ඒත් මේ වෙනකොටත් මුලූ කන්ඩායමම හිටියේ ඊලගට පන්දුවට පහර දෙන සැලැස්ම එලන ගමන්.. මොකද එයාලා කොහොම කරලා හරි ලකුණු 125 ක් ගන්න ඕනේ.
"හරි හිටපංකෝ"
හැමෝම දාඩිය වගුරලා හිටියේ. ඒත් මැරෙන්න ලං වෙලා හිටියත් ලක්ෂාන් කට්ටිය එකතු කරන් ලොකු සැලසූමක.. ඒ කොහොම වුනත් ඒ වෙලාවේ එයාලා ඉන්න තැනට ආපු එයාලගේ ඉස්කෝලේ ශිෂ්‍ය නායකයෙක්ව අල්ල ගනන පබසරට බැරි වුනේ නෑ.
