කස්තුරි සුවඳ ✓

95 වන පරිච්ඡේදය

ඒ නම..

ඇහෙන කොට දැනෙන්නේ හරියට හුලගෙන් විතරක් කන් පුරවන බෝ හෙවනක වැලි මලුවේ ඉඳන් ඉන්නවා වගේ හැගීමක්..

ඉතින් බුද්ධික නම් දුරකථනය පබසරගේ තට දීලා එතනින් ගියා.. ගියත් මොකෝ උත්තර නොදුන්නු ඇමතුම තවමත් අතේ තියන් ඉන්න කෙනාගේ හදවත.. දැන් තත්පරයකට මොන තරම් වේගයකින් ගැහෙනවද කියලා කොහොමද මනින්නේ..

ඒත් ඕන දෙයක්ද.. අම්මගේ විරෝධතාවයන් මැද වුනත් එයා ඇමතුම කනට තියා ගත්තේ..

"හෙලෝ.."

"විසුද්..?"

ඇමතුමේ එහා කොනින් ඇහුනු නිර්මලගේ කටහඩ මොන වගේද කිව්වොත්.. ඒ නම කියවෙන අකුරු තුන පුරාවටම තිබුනෙත් දැන් ඇහුනු කටහඩට දැනෙන සැනසීමක් කිව්වොත්.. පුදුමාකාර උණුසුමක් තැවරුනු නිර්මලගේ කඩහඩෙන් ඒ විසුද් ඇද උඩටඩ වැටුනා.. හරියටම කල්පගානකින් ලැබුනු සැනසීමක් එක්ක.

"අනේ මගේ දරුවෝ.. ඔයා හොඳින්ද? කෝ.. මට ඇහෙන්න ආයෙම කතා කරන්න විසුද්.. කල්පගානකින් මම හිනා වුනේ නෑ ළමයෝ.."

ඇත්තටම දැන් දැනෙන විදිහ වචන කරන්න බැරි තරම්.. තමන්ටත් අවනත නැති හිත තවත් කෙනෙක්ට ආයෙම ගලවන්න බැරි තැනට බැදුනු අරුමය අකුරු කර ගන්න බැරි තරම්..

ඉතින් හිත මොන තරම් නින්දිත විදිහට තමන්ව අසරණ කරනවා නම්..

"අනේ.. මාව ඔයා ගාවට ගන්න බැරිද.. අනේ මට හුස්ම ගන්න බෑ වගේ.."

මෙච්චර කාලයක් හිර කරගෙන හිටපු පීඩනය විසුද්ට එලියට දාගන්න පුලුවන් වුනේ ඒ විදිහට. ඇත්තටම වෙන කිසිම විදිහකින් එයාගේ වේදනාව වචන කරන්න බෑ.. ඉතින් ඒ වචන ඇත්තටම කදුලුත් නැතුව ඒ මොහොතේ නිර්මල ඉස්සරහා හඩා වැටුනා. ඊටත් වඩා දනින් වැටිලා අයදිනවා.. ඒත්,

"මට සල්ලි වලින් මගේ කර ගන්න බැරි එකම දේ ඔයාද දරුවෝ.."

"අනේ නිර්මල.."

"මං මගේ ලේ වලට දරුවෙක් හදාගත්තත් මට ඔයාව මං ගාවට ගන්න බැරිද විසුද්.."

ඇමතුම වුනත් දැන් ඒ කටහඩ දැනෙන දරාගන්න බැරි වේදනාවට අඩනවා නම්.. විසූද් කොහොම කදුලු හංගන් ඉන්නද.. එහෙමත් විදිහකට කදුලු ගන්න බැරි ඇස් දෙකටත් කොහොම කදුලු වසන් කරන් ඉන්නද..