කස්තුරි සුවඳ ✓

87 වන පරිච්ඡේදය

ඉතින් එලි වෙනවද, ලෝකය ඇහැරලද, ආයෙම අලුත් දවසක් පටන් අරන්ද කියලා නිනව් නෑ.. රෑ පුරාම මනරුගේ සවන් පුරා කවි මුමුනපු මාණික්‍යට ඒ මහන්සියටම තාම ඇස් පියවිලා..

ඒ පියවුනත් මොකද, මේ නිදන් ඉන්න වත දිහා බලන් ඉන්න මනරුගේ ඇස් වලට නම් පොඩිම මහන්සියක්වත් නෑ.

බලන් ඉන්න විතරද.. නෑ වත හාදු වලින් තෙමන්න.. ඒ තෙමන ගානක් ගානේ රෑ පුරාම ආදරේ කරපු විදිහ.. ඒ තොල් කවි මුමුනපු ලස්සන.. දැන් නිහඩව නිදාගෙන හිටියට.. මනරුට දැන් වුනක් ඒ රූප මැවි මැවි පේනවා..

"මාණික්‍ය.."

යාන්තමට ඇස් පොඩි වෙන දිහා බලන් හිටපු මනරු ඒ නම ලාවට මිමිනුවේ ඇහෙයි කියලා නම් නෙවෙයි.. ඒත් පියවිලා තිබ්බ ඇස් පියන් හිමිහිට විඩාබර විදිහට ඇරෙද්දි.. මනරු තවත් ඒ වතට ලං වුනා..

"ම්.."

"නැගිට්ටද.."

මනරු ඒ ඇහුවේ මාණික්‍යගේ හිස කෙස් අතරින් ඇගිලි යවන්.. ඉතින් ඇස් දෙක ඇරියත් මොකද මාණික්‍ය ඒ ඇරපු විදිහමයි.. ආයෙම ඇස් පිල්ලමක් ගහන්න බයෙන්ද. නැත්තන් මොකක් හරි දෙයක් ගැන සැකෙන්ද..

"මේක හීනයක්..ද..?"

"ම්..?"

නෑ එක අතකින් මාණික්‍යට ඒ හිතුනු දේ ගැන වැරැද්දක් කියන්න බෑ.. කොහෙත්ම බෑ.. මොකද.. මතක ඇති දවසක එයා ඇස් අරිද්දි මේ තරම් ලස්සන, එයාගේ හිත සනසන්න පුලුවන් දර්ශනයක් දැකලා තිබුනේ නෑ.. එහෙම දවසක් මතක නෑ.. ඉතින් සැකයි..

"හීනයක් නෙවෙයි මාණික්‍ය.. හැබෙයි ඔයාට සැකයි වගේ නම්.."

"ආහ්..!"

සැකයි නම් කියලා අනිත් පැත්තට මාණික්‍යව කෑගස්සලා එයාට මේ දකින්නේ යථාර්ථයක් කියන්න මනරු ඒත්තු ගැන්නුවේ ඉන්නෙන් පහල පශ්චාත් භාගයට අතින් පාරක් දීලා..

ඉතින් හරි.. හිනයත් එලි වෙලා ඊයේ රෑ එලි වෙනකල්ම කියපු හැම කවියක් ගානටම මාණික්‍යට හැම දේම හරියට චිත්‍රපටයක් තරමින් ඇස් ඉස්සරහා මැවෙන්න ගත්තේ නිකන් නෙවෙයි.. ඒ මූන චෙරි ගෙඩියක් තරම් රතු වෙද්දි.