"Bo boy"
ေသာ္က လက္ထဲမွဂစ္တာကိုခ်၍ ေမေမ့ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ၿခံစည္း႐ိုးအုတ္တံတိုင္းေရွ႕တြင္ထိုင္၍ ဂစ္တာတီးေနသည္မွာ နာရီအေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္၏။ ေမေမက ေသာ္ကအားဂ႐ုဏာမ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး...
"ခဏ နားပါဦးလား Bo boy ရယ္... ညေန ေဒးဗစ္တို႔လာေခၚရင္ အျပင္ေလးဘာေလးသြားလည္ပါလား... ဟိုေန႔ကလည္း လိုက္မသြားဘူး... တစ္ခါတေလ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေပါ့ Bo boy ရဲ႕"
ေမေမ့အေျပာကို ေသာ္ကေခါင္းရမ္း၍ျငင္းလိုက္သည္။ ေသာ္ကတြင္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေနရန္ အခ်ိန္မရွိ။
"အသံေတြ မၾကားရေတာ့ဘူးေမေမ... စာေတြေရးတာလည္း မေပၚဘူး... Connection မရွိေတာ့မွာ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ေနတယ္... ဟိုဘက္က အသံေတြမၾကားရမခ်င္း ကြၽန္ေတာ္စိတ္ေအးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး"
ေသာ္က ျမက္ခင္းတြင္ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္ၿပီး အုတ္နံရံနားသို႔ တိုးကပ္ကာ နားစြင့္ေနမိျပန္သည္။ ၿခံေရွ႕မွျဖတ္သြားေသာ ကားသံမွလြဲ၍ ပကတိၿငိမ္သက္ေန၏။
"အရင္ကလည္း Bo boy ေန႔တိုင္းၾကားေနရတာမွမဟုတ္တာ... ေနာက္ရက္ေတြ ၾကားခ်င္ၾကားရမွာပါ သားရယ္... အခုေတာ့ ခဏနားပါဦး... ေဟာ... ဟိုမွာ ေအာင္စံၿဖိဳးလာၿပီ"
"Bo boy ဘယ္မွမသြားဘူးလား"
ေအာင္စံၿဖိဳးက ၿခံထဲသို႔ဝင္လာရင္း ေသာ္ကအားေမးသည္။
"ေအး... မသြားဘူး... ဟိတ္ေကာင္ လာဦး... မင္းတို႔နံရံမွာစာေရးေတာ့ ဘယ္သူေရးတာလဲ"
"ဦးသိဃၤမင္းဉာဏ္ ေရးတာ"
ေသာ္က တစ္ခုစဥ္းစားမိသြားသည္။ အက္ဒယ္လင္းဘက္ျခမ္းမွ အခ်ိန္ကိုအသိေပးခဲ့တုန္းကလည္း ေခတ္ ကိုယ္တိုင္ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
"ငါ စဥ္းစားမိၿပီ... ေအာင္စံၿဖိဳး... စာေရးႏိုင္တဲ့ connection က အက္ဒယ္လင္းက လူေတြမွာပဲရွိတာ"
"ဒါေၾကာင့္ မင္းေရးရင္ပ်က္သြားတာေနမွာ... မင္းရဲ႕ connection ကေရာ အသံၾကားရတာတစ္ခုပဲလား"
"မဟုတ္ဘူး... ငါ စကားေျပာလို႔ရတယ္... ငါ့ဂစ္တာသံနဲ႔ သီခ်င္းဆိုသံကို ေခတ္ က ၾကားရတယ္"
YOU ARE READING
Our Neverland
RomanceMyanmar Boy Love Fiction ပင်လယ်ထဲမှာ ခရီးသွားရင်း မထင်မှတ်ဘဲ Black Hole ကြီးကနေလမ်းပျောက်ပြီး မြေပုံထဲမှာ ပျောက်နေတဲ့ Lost Country ထဲကိုရောက်သွားတဲ့ Boboy ဆိုတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်... Lost Country က အိမ်ရှေ့စံ တော်ဝင်မင်းသားနဲ့ ရုတ်တရက် လက်ထပ်လိုက်ရသ...
