Buit (04/03/24)

4 0 0
                                    

Mai vaig pensar sobre com n'és de difícil somriure. Fer-ho quan no estàs al teu ambient, fer-ho quan somies en altres móns. Mai vaig pensar sobre que existís una rutina que m'esmicolés tan ràpidament, de forma fulminant. Com cada dia quan em llevo penso sobre que poc agraciada soc i al anar a dormir, aquest és el meu últim pensament. Embogeixo cada cop que algú em parla sobre com soc d'afortunada. "Afortunada jo?" Els etzibo amb ganes de tirar-li's qualsevol cosa. "Afortuna't tu que no sents un deute damunt teu!". Esverada en aquells moments tremolo, maleïnt-los a la llunyania. Ells se n'aparten sense entendre que em passa. I llavors començo a colpejar, a cridar, a deixar que la nena del meu interior faci un gemec de frustració. I sense poder més em platejo abandonar. Però mai he sigut algú que ho volgués fer. A la infantesa tant alegre, i ara veient com tota aquella gent que m'emboltava pujava, deixant-me a mi sola, en aquest buit que cada cop sento més.

Quan algú em veu sempre és massa tard, sempre és amb les llàgrimes seques, a punt de rentar-me la cara. No quan vomito del fàstic que em provoco, per agafar-me del pél, ni quan em comencen a sagnar els artells de picar tant a la pared, i molt menys, amb els primers signes, amb llàgrimes, tremolant i cridant. Amb els ulls tancats mentre intento contar per a no començar de nou. Tothom al final s'allunya, mentre pensen que estic boja. Mentre pensen que he tocat fons. I què si ho he fet? No necessito ajuda? La meva pena per deixar-me caure és podrir-me a la foscor que he creat? 

------

Castellano: Vacío

Nunca pensé sobre como es de difícil sonreir. Hacerlo cuando no estás en tu ambiente, hacerlo cuando sueñas en otros mundos. Nunca pensé sobre que existiese una rutina que me rompa tan rápidamente, de manera fulminante. Cada día cuando me levanto pienso sobre que poco agraciada soy y al ir a dormir, este es mi último pensamiento. Enloquezco cada vez que alguien me habla sobre lo afortunada que soy. "¿Afortunada yo?" Les chillo con ganas de tirarles cualquier cosa. "¡Afortunado tu que no sientes una euda encima tuyo!". Alterada en estos momentos tiemblo, maldiciendolos a la lejania. Ellos se apartan sin entender que me pasa. Es entonces donde empiezo a golpear, chillar, dejar que mi niña interior haga un gemido de frustración. Y si poder más me planteo abandonar. Pero nunca he sido  alguien que lo quisese hacer. En la infancia tan alegre, y ahora viendo como toda esa gente que me redoeaba sube, dejandome a mi sola, en este vacío que cada vez noto más.

Cuando alguien me ve siempre es demasiado tarde, siempre es con las lágrimas secas, a punto de lavarme la cara. No cuando vomito del asco que me provoco, para sujetarme el pelo, ni cuando empiezan a sangrar los nudillos de golpear tanto a la pared, y mucho menos, en los primeros signos, con lágrimas, temblando y chillando. Con los ojos cerrados mientras intento contar para no empezar de nuevo. Todos al final se alejan, mientras piensan que estou loca. Mientras piensan que he tocado fondo. ¿Y qué si lo he hecho? ¿No necesito ayuda? ¿Mi pena por dejame caer es pudriendome en la oscuridad que yo solo he creado?

Relatos diariosDonde viven las historias. Descúbrelo ahora