Dedim ya, Eylül'dü

82. Bölüm

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

MERHABA SEVGİLİ OKURLARIM. KEYİFLİ OKUMALAR DİLİYORUM.

LÜTFEN OY VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN...

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Doğum evrensel bir mucize olsa da ilk defa bu deneyimi yaşayacak biri için bu bir kabus gibi gelebilir.

Ağrılar şiddetini arttırdığı zaman insanın zaman algısı da değişiyormuş. Saatin tik tak sesinin yerini, ağrıların sıklığı almıştı şimdi.

"Ateş çok fenayım. Ateşşş acele ettttt"

"Tamam tamam sakin ol. Çanta... Çanta nerede?"

"Yaaa şurada. Dolabın için de. Hadi offf dayanamıyorum....."

"Tamam hayatım tamam aldım. Hadi gidelim."

Benim çığlıklarım, Ateş'in paniğe kapılmasına yol açmıştı. Peki bu ne kadar umrumda idi? Hiçççç!!! Zor bela evden çıkıp arabaya bindik.

Hastaneye kadar nasıl dayanacağıma dair en ufak bir fikrim dahi yoktu. Tek istediğim bir an önce içimden çıkması ve acılarımın bir an evvel son bulması idi.

"Allah'ım yardım etttt. Bu ne yaaa.."

Arabanın arka koltuğunda kendimden geçmek üzere idim. Ateş hemen yanımda beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Arabayı ise hakan kullanıyordu.

"Eylül dayan güzelim. Az kaldı. Birazdan hastanede olacağız."

"Az maz kalmadı. Yalan söyleme bana. Şimdi burada doğuracağımmmm. Çok fenayım çokkkk. Ölüyorummm galibaaa"

"Allah korusun hayatım. Az kaldı valla bak geldik sayılır"

"Off sus! Kes sesini.Duymak istemiyorum. Hepsi senin suçun zaten. Senin yüzünden bu haldeydim. Aaaa sikicem yaa bu nasıl bir şey...."

"Evet karıcım kısmen haklısın"

Öyle öfkeyle ile dönüp baktım ki ona. Her an bağabilecek mişim gibi

"Tamam sustum sustum. Sen yeter ki sakin ol." Diyerek ellerini havaya kaldırdı.

"Ne sakini be? Ne sakini? Hızlı sür sende şu amına kodumun arabasını hadi. Aaaa"

Ateş gözlerini açarak baktı bana. Sonra Hakan'ın koltuğuna vurdu

"Bas lan gaza bas"

Canımın acısından ağzıma geleni sayıyordum ve bu hiç umrumda değildi.
Size yemin ederim 'bir daha mı tövbe aşık olamam' şarkısının asıl konusu doğum olmalıydı. Kesinlikle ve kesinlikle bu sondu...

Bir türlü bitmek bilmeyen hastane yolu sonunda bitmişti. Ateş önceden arayıp haber verdiği için bizi hemen girişte karşıladılar.

Neden bilmiyorum bu daha çok korkmama sebep oldu. Endişe, stres ve bu katlanılmaz kramplar başaramayacakmışım gibi hissetmeme sebep olmuştu.

Ameliyathane girişine yaklaştığımızda korku tüm vücuduma yayılmıştı. Oraya tek başıma yalnız giremez idim. Ateş'in elini tutup benimle gelmesini istedim.

Kasılmalarım git gide artıyordu. Bilinçsiz ve deneyimsiz olmam kendi iç dünyamda çaresizlik ve endişe hissini baş gösterimişti. Ateş'in elini tutmam, yanımda olmasını istemem, bir tık gücüme güç katmak içindi.

"Eylül hanım lütfen bağırarak gücünüzü tüketmeyin. Sancı şiddetini her arttırdığın da var gücünüz ile ıkının lütfen ve sakin olun."