Paper Memories | In the arms of danger | Tom I

Rozdział XXII

Elizabeth

Wbiegam do domu, jakby ktoś na zewnątrz raził mnie prądem. Zapewne matka
Davida ma mnie za skończoną idiotkę bez manier, ale to było zbyt silne.

Zatrzaskuję za sobą drzwi i kiedy wchodzę dalej, dostrzegam, że na kanapie w sypialni zasnęła Vicki ze swoim chłopakiem. Ściągam buty i wybiegam po schodach.

W moim pokoju mogę czuć się bezpiecznie, wpadam do łazienki i polewam swoją twarz zimną wodą, po czym wskakuje pod prysznic. Widzę siebie w odbiciu i gdybym się nie znała, uznałabym, że ta kobieta przede mną jest walnięta.

Dlaczego to się dzieje, dlaczego ja ją znam, a może, dlaczego wydaje mi się, że ją znam? Czy mogłam ją już wcześniej spotkać?

Wychodzę spod prysznica i wycieram się, jakbym miała zetrzeć z siebie całą skórę. Dlaczego moja głowa płata mi figle w najmniej oczekiwanym momencie, czy nie mogę żyć sobie, jakby nic nigdy się nie stało?

Owijam się ręcznikiem i przechodzę do swojego pokoju. Czuję na skórze chłodny powiew wiatru, a kiedy spoglądam przed siebie, omal nie wyskakuję ze skóry.

- Co ty tu robisz?! Chcesz, żebym dostała zawału? – Pytam siedzącego na moim łóżku chłopaka.

David idzie w moją stronę.

- Martwiłem się, wybiegłaś tak nagle. Poza tym mieliśmy porozmawiać i nie mogłem już dłużej czekać.

- Jestem zmęczona.

Sięgam po pidżamę zawieszoną w szafie i zamykam się w łazience.

- Kiedy zobaczyłaś moją matkę, wyglądałaś, jakbyś zobaczyła ducha. Wiem, że jest wredna, ale chyba nie wygląda tak strasznie.

Wiem, że siedzi oparty po drugiej stronie drzwi i gdyby nie ten dzielący nas kawałek drewna pewnie odpowiedź nie przyszłaby mi z taką łatwością.

- Twoja matka wygląda znajomo, kiedy ją zobaczyłam – biorę głęboki oddech – po prostu się zestresowałam. Nie mogę jej znać, jedyne co przychodzi mi do głowy to to, że spotkałam ją przed wypadkiem w Portland.

- Mówiłaś, że nigdy tu nie byłaś.

- Tak myślałam, ale widziałam się dzisiaj z ojcem i poszliśmy razem do tej lodziarni, którą ostatnio mijaliśmy. Pytałam cię, czy jest ich więcej, pamiętasz?

- Tak. – Odpowiada krótko.

- Tam na ścianie jest moje zdjęcie z dzieciństwa. W pierwszym momencie myślałam, że śnię, ale to była prawda. Tam naprawdę jest moje zdjęcie. Przeraziłam się, ale ojciec przyznał mi się, że byliśmy tutaj chwilę przed wypadkiem.

- Może faktycznie wtedy spotkałaś moją mamę.

- Możliwe, ale to nie zmienia faktu, że zachowałam się jak kretynka.

- Daj spokój, zachowałaś się normalnie. Masz do tego pełne prawo.

- Ludzie tego nie rozumieją.

- Ja rozumiem. – Słyszę, jak się podnosi. – Mogę wejść?

- Tak.

Nie podnoszę się, w dalszym ciągu siedzę z podwiniętymi nogami pod drzwiami. Spogląda na mnie i siada obok.

- Przepraszam, że musiałaś dzisiaj tyle wycierpieć. Wiem, że moja przeszłość jest dosyć burzliwa, ale chciałbym, żebyś mi zaufała. Jestem idiotą, ale się w tobie zakochałem i nie wyobrażam sobie tego spieprzyć, choć przyznam mam do tego talent. Wujek nie mówił prawdy o tych dziewczynach, wcale żadnej nie przyprowadziłem do domu – wzdycha – ale rzeczywiście sypiałem z kilkoma. Wbrew wszystkiemu, co myślisz, to nie były dziesiątki dziewczyn. On specjalnie mnie sprowokował, ale nie sądził, że tak zareaguje. Myślał, że to ciebie odprawie z kwitkiem, bo rodzina jest najważniejsza, a to gówno prawda.