Ang Pangarap Kong Love Life

Chapter 52: The Grudge

*Trigger Warning

DAWN'S POV

IMPAKTO. Ganyan si Bobby Liu. He's an incarnate of all the wickedness of humankind.

At an early age, well aware na ako sa mundo ng business lalo na't mom and dad are also from one of the influential business families in the Philippines. Mom taught me financial literacy while Dad likes to educate me about the different terminologies in the business world. Kaya pinangarap ko talagang maging successful businesswoman.

High school pa lang, I already planned my life. After studying a business course abroad, I'll come back here para tulungan si Dad i-manage ng maayos ang company. I want our products to be well-known not only in the local market but also abroad. Gusto ko ring makilala ng masa ang products namin na de-kalidad talaga. That's why I'm always thinking of innovations when it comes to our business which is all about personal hygiene products. Whenever makakaisip ako ng ideas, Dad will be the first one to hear it and he's always proud of my input.

I also planned that while managing our company, I'll take a masteral in business. At 17, I've been attending seminars na related sa negosyo. I really wanted to attain a stability sa market just like the other corporations na alam ko.

Everything in my life is smooth sailing. Kung meron mang mga pagsubok, nalalampasan ko rin agad. All things that I planned for my life are slowly coming true. My parents are so proud of me when I graduated in Stanford University. Finally, nagbunga na rin lahat ng efforts at paghihirap ko.

For eight years, nagtrabaho ako sa company ni Dad. Naranasan ko ang ma-stress sa paperworks, sa never-ending meetings, at sa mga kupal na kasamahan sa trabaho. Well, worth it naman lahat ng 'yon kapag nagustuhan ng consumer ang nilabas naming mga products.

"'Nak, we're not getting any younger. Kailan mo ba kami bigyan ng apo?" Mom asked one summer's day habang nagmimiryenda kami sa garden.

I sighed. Tama nga ang sinabi ng mga friends ko. Nasa age na 'ko na mangungulit na sila na bigyan ko sila ng apo.

I took a spoonful of mais con yelo. "It will come, mom. 'Wag natin madaliin."

"Eh parang 'di ka naman interested sa mga lalaki. Nakailang blind dates ka na ni wala man lang bachelor na pumapasa sa taste mo. Ang dami-daming nirereto ng mga kumare ko sa'yo pero you don't mind. Ano bang type mo sa lalaki?"

"None, mom. Ilang beses ko nang sinabi na I'm not interested sa kahit kanino," inis kong sabi. Ang kulit talaga ng mga nanay. Nagsabi ka na nang gusto mo pero most of the time, ipipilit pa rin nila ang gusto nila.

Mom looked desperately kay Dad na busy-ng kumakain ng ginataang bilo-bilo. "Sol, talk some sense to your daughter. Aba, pa-trenta na parang wala pang plano mag-asawa!"

Dad looked at me first then kay Mom. "Selene, your daughter's right. Hindi minamadali ang pag-ibig. Sabi nga nila, ang pag-aasawa hindi parang mainit na kanin na pwedeng iluwa kapag napaso ka."

"Kinakampihan mo na naman 'yang anak mo!" Inis na rin si Mom.

"Mom," maybe it's now time to tell them one of my plans. "I don't want to get married. I want to adopt a child."

Sa sobrang pagkabigla ni Mom, tumaas ang blood pressure niya. Dad on the other hand, doesn't mind. He's always supportive sa lahat ng desisyon ko sa buhay.

Kahit ayaw ng mom ko, wala na rin siyang nagawa when I adopted an eight year old girl. Naawa ako sa kanya kasi nakailang foster home na siya, wala pa ring umaampon sa kanya. Siya na rin ang pinakamatanda sa lahat ng mga batang nando'n.

She was quiet pero I can see that she can mingle with other people easily. Magalang din siya, independent, at may kusang gumawa ng mga bagay-bagay kaya gumaan agad ang loob ko sa kanya.